Μια Λαρισαία αστυνομικός μιλάει για τον έρωτα: «θέλει κυνήγι, αποκαθήλωση του Εγώ, ρίσκο»

Το πρωί φορά τη στολή της αστυνομικού, το μεσημέρι ετοιμάζει στην οικογένειά της το τραπέζι του γεύματος ως μία ακόμη στοργική μάνα και σύζυγος της διπλανής πόρτας. Κι όμως, πάνω της τίποτε δεν είναι συνηθισμένο. Άνθρωπος ταυτισμένος με την ανησυχία, την αναζήτηση και την επιμονή να ζωντανεύει λευκές σελίδες χαρτιού με σκέψεις.

Ο τίτλος του βιβλίου της που φιγουράρει εδώ και μόλις μερικούς μήνες στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων προκλητικός στη σκέψη: «ο έρωτας δε θέλει τίτλο». Και η Λαρισαία Ιωάννα Γκανέτσα τόλμησε και πέτυχε να αιτιολογήσει επαρκώς αυτή την υψηλού ρίσκου θεώρηση για το υπέρτατο ανθρώπινο συναίσθημα.

Μας μιλά για την παρθενική της εμφάνιση στο συγγραφικό στερέωμα, μας εξηγεί το γιατί και μας προϊδεάζει για μία ακόμη πιο ενδιαφέρουσα συνέχεια στο χαρτί…

“Η ζωή και ο έρωτας θέλουν κυνήγι, αποκαθήλωση του Εγώ, ρίσκο”

– Ο έρωτας δεν έχει τίτλο όπως λέτε στο βιβλίο σας. Αν σας ζητούσα όμως να μου περιγράψετε το περιεχόμενο του έρωτα που νιώθετε μέσα σας;

– Αν είναι κάτι που διακατέχει τα κείμενα μου και μπορεί εύκολα να αντιληφθεί κάποιος  διαβάζοντας τα, αυτό είναι πως μιλούν για έρωτα τολμηρό, που διεκδικεί χώρο και χρόνο,  απαιτεί συναίσθημα και διψά για στιγμές. Οτιδήποτε λιγότερο είναι συμβιβασμός και ο έρωτας – όπως και η ίδια η ζωή της οποίας είναι αναπόσπαστο και σημαντικό κομμάτι- δεν αγαπά τον συμβιβασμό.

Η ζωή και ο έρωτας θέλουν κυνήγι, αποκαθήλωση του Εγώ, ρίσκο. Μεγαλειώδες δεν μπορεί ποτέ να είναι το προφανές, αυτό που έχει όλα τα εχέγγυα. Είναι αυτό που θα εξυψώσει το συναίσθημα και θα το βάλει πάνω από τη λογική. Πιστεύω λοιπόν στον έρωτα που θεραπεύει, όχι εκείνον που αρρωσταίνει, τον έρωτα που υμνεί, όχι εκείνον που ευνουχίζει, τον έρωτα  που τολμά και παθιάζεται χωρίς να φοβάται να δώσει. 

“Το γεγονός πως ο έρωτας είναι ένα πολυσύνθετο συναίσθημα, τον καθιστά τον ιδανικότερο καμβά για να πλέξεις ιστορίες και να υφάνεις ποικίλα συναισθήματα”

– Γιατί επιλέξατε την πραγμάτευση ενός τόσο πολυσύνθετου και κορυφαίου συναισθήματος για το πρώτο συγγραφικό σας πόνημα;

– Καμιά φορά –ή πολλές φορές- ο συγγραφέας δεν διαλέγει το θέμα που θα πραγματευτεί αλλά το ίδιο το θέμα παρακινεί τις σκέψεις να γίνουν λέξεις, τις λέξεις να γίνουν προτάσεις και τις προτάσεις να γίνουν κείμενο. Κάπως έτσι, λοιπόν, χωρίς να χρειαστεί να αναζητήσω την έμπνευση, εκείνη ήρθε αβίαστα και καθόλου επιτηδευμένα και άπλωσε το πέπλο της πάνω από τον έρωτα.

Ήταν η στιγμή που κατάλαβα πως αυτό που επιθυμώ ως συγγραφέας είναι οι αναγνώστες διαβάζοντας τα κείμενα μου να βρουν κομμάτια του εαυτού τους, να αναβιώσουν στιγμές, να χαϊδέψουν πληγές και να αγκαλιάσουν παλιές και καινούργιες εμπειρίες . Το γεγονός πως ο έρωτας είναι ένα πολυσύνθετο συναίσθημα, τον καθιστά τον ιδανικότερο καμβά για να πλέξεις ιστορίες και να υφάνεις ποικίλα συναισθήματα.

“Κάθε νίκη ενός προσωπικού θέλω οδηγεί στην ήττα μιας συλλογικής  συμβατικότητας”

– Είστε αστυνομικός στο επάγγελμα, μητέρα δύο παιδιών σε πολλαπλούς ρόλους που καλείται να διαδραματίσει η γυναίκα σήμερα. Πώς όλα τα παραπάνω παντρεύονται με τις ιδιαίτερες ευαισθησίες αλλά και τις ανάγκες ενός δημιουργικού μυαλού;

– Πιστεύω στην πολύπλευρη δυναμική του ανθρώπου, όχι την μονοδιάστατη πορεία στη ζωή. Δεν πρέπει να σταματάμε την προσπάθεια όντας καλοί σε έναν τομέα ή εκπληρώνοντας κάποιους στόχους ή σκοπούς. 

Χρειάζεται να αναζητούμε ό,τι μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην προσωπική πληρότητα και να βοηθάμε διαρκώς τις πλευρές μας εκείνες που θέλουν να εξωτερικευτούν γιατί έχουν κάτι να πουν να το καταφέρουν. Συνεπώς όσους προφανείς ρόλους και να μου αποδώσετε, θα σας απαντήσω πως είμαι όλα όσα αναφέρετε και ίσως μερικά ακόμη και φροντίζω, όσο μπορώ, να μην αφήνω οποιαδήποτε επιλογή ή ανάγκη μου σε δεύτερη μοίρα. Άλλωστε, κάθε νίκη ενός προσωπικού θέλω οδηγεί στην ήττα μιας συλλογικής  συμβατικότητας και αυτό είναι από μόνο του σημαντικό.

“Η ερώτηση δεν είναι αν μπορεί ο έρωτας να μεγαλουργήσει αλλά αν είμαστε εμείς έτοιμοι να ρισκάρουμε για έναν μεγάλο έρωτα”

– Ούσα μόλις 34 ετών, πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν για εσάς να αποτυπώσετε στο χαρτί σκέψεις, μνήμες, εμπειρίες και μυθοπλασίες που σε ρυθμούς πραγματικής ζωής θα χρειαζόσασταν τουλάχιστον… δέκα (ζωές) για να τις αποκομίσετε;

– Καθόλου δύσκολο μιας και σημασία δεν έχει η κάθε ιστορία αυτή καθ’ αυτή αλλά τα συναισθήματα που προκάλεσε και το αποτύπωμα που άφησε. Όσο και αν θέλουμε να πιστεύουμε πως έχουμε ζήσει κάτι μοναδικό και ανεπανάληπτο, συνήθως όλοι έχουμε παρόμοιες ιστορίες να διηγηθούμε. Είναι και ο λόγος που σκόπιμα δεν ονοματοδοτώ σχεδόν ποτέ τους ήρωες μου. Δεν στοχεύω στο να πω την ιστορία του ενός ή να δημιουργήσω ένα ημερολόγιο αλλά να βάλω τον αναγνώστη στη διαδικασία να νιώσει, να ταυτιστεί, να δει μέσα στις λέξεις μου κομμάτια από τη ζωή και τα συναισθήματα του.

– Στην εποχή του διαδικτύου, της κοινωνικής δικτύωσης και της αποξένωσης, μπορεί ο έρωτας να μεγαλουργήσει;

– Έρωτες πρόσκαιροι και ανούσιοι πάντα θα υπάρχουν. Οι μεγάλοι έρωτες ήταν, είναι και θα είναι πάντα ελάχιστοι, μετρημένοι στα μισά δάχτυλα του ενός χεριού. Αυτοί οι έρωτες έχουν πάντα τον τρόπο τους να εισβάλουν στη ζωή του καθενός. Το αν θα τους δώσουμε την υπόσταση που τους αρμόζει και το χώρο που τους αξίζει έχει να κάνει με την δική μας διάθεση να αφήσουμε κατά μέρους τους φόβους μας και να ρισκάρουμε να αφεθούμε. Και αφήνομαι δεν σημαίνει πως λέω ή κάνω κάτι εξ αποστάσεως και στη θεωρία. Ο έρωτας βιώνεται στην πράξη, στην τριβή συναισθημάτων, σωμάτων και επιθυμιών.

Συνεπώς η ερώτηση δεν είναι αν μπορεί ο έρωτας να μεγαλουργήσει αλλά αν είμαστε εμείς έτοιμοι να ρισκάρουμε για έναν μεγάλο έρωτα. Και όποια απάντηση και αν δώσει ο καθένας που διαβάζει αυτές τις σειρές αυτή τη στιγμή σημασία έχει τι θα κάνει τελικά όταν βρεθεί αντιμέτωπος με το άνευ όρων και ορίων συναίσθημα. Εκεί να μας δω όλους, στην αρένα, άλλοτε νικητές και άλλοτε νικημένους, αλλά πάντα μέσα στο παιχνίδι, όχι μακρινούς θεατές του.

– Η επόμενη συγγραφική σας προσπάθεια;

– Κείμενα μου δημοσιεύονται ανά τακτά διαστήματα στα sites τοβιβλίο.net και thessalonikiartsandculture.gr. Παράλληλα γράφω το πρώτο μου μυθιστόρημα το οποίο δεν είναι αμιγώς ερωτικό, έχει τόσο μυστήριο όσο και έρωτα αλλά δεν σκοπεύω να το εκδώσω άμεσα μιας και το πρώτο μου βιβλίο μετρά μόλις 4-5 μήνες κυκλοφορίας και ακόμη προγραμματίζω παρουσιάσεις σε διάφορες πόλεις, με επόμενο σταθμό την Αθήνα στις 28 Μαΐου, στο βιβλιοκαφέ Έναστρον.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Στέφανος Ράγκος / ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Γιάννης Καραγιάννης