Μητροπολίτης Λαρίσης: Μεθοδεύουν το διαχωρισμό κράτους – Εκκλησίας ενάντια στη θέληση του Ελληνικού λαού

Ο επικεφαλής της τοπικής μας Εκκλησίας, είναι ένας Ιεράρχης που με τη μακρόχρονη πορεία του έχει αποδείξει εμπράκτως, ότι η αποστολή του είναι καθοδηγεί το ποίμνιο και να ηγείται της πολυσχιδούς δράσης της Εκκλησίας και όχι να παρεμβαίνει στα εγκόσμια. Γι’ αυτό και μία συνέντευξη μαζί του, αποτελεί τιμή και σπάνια εμπειρία για έναν δημοσιογράφο.

Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιος μιλά στο onlarissa.gr για το ανοιχτό “μέτωπο” των τελευταίων ετών μεταξύ κράτους – εκκλησίας, εκτιμώντας πως το αίτημα του διαχωρισμού μεθοδεύεται μεν από την πλευρά του κράτους, χωρίς ωστόσο αυτό να μπορεί να συμβεί στο άμεσο μέλλον καθώς βρίσκει αντίθετη τη βούληση του Ελληνικού λαού.

“Σε κανέναν δεν μπορούμε να πούμε ότι δε δικαιούται ένα ζεστό πιάτο φαγητό ή μια βοήθεια” τονίζει για το προσφυγικό ζήτημα, βάζοντας την Εκκλησία δίπλα στους δοκιμαζόμενους συνανθρώπους μας, χωρίς όμως να εφυσηχάζει βλέποντας τα αλλεπάλληλα τρομοκρατικά χτυπήματα στην Ευρώπη, τα οποία έχουν ως επίκεντρο τον ισλαμικό εξτρεμισμό.

Γι’ αυτό ακριβώς εστιάζει στην ανάγκη της παιδείας, κυρίως στα παιδιά. “Να ξέρουνε την πίστη τους γιατί η δική μας πίστη καθηλώνει..” όπως χαρακτηριστικά λέει.

Για τις περισσότερο “οξείς” τοποθετήσεις άλλων Μητροπολιτών, σημειώνει πως άπαντες έχουν κοινό στόχο να παραμείνουν θεματοφύλακες της πίστης, ενώ συγκλονίζει η παραίνεση που κάνει στους Ιερείς με αφορμή τη γιγάντωση του πλήθους των πιστών στους Ναούς, ως απόρροια και της κρίσης: “Να φέρεστε καλά στον πιστό ο οποίος έρχεται τραυματισμένος και πονεμένος. Να μην ακούει κι από εμάς τις παραξενιές μας και τις κακίες μας. Δεν έχουμε δικαίωμα να φερόμαστε έτσι”.

 Συνέντευξη στον Απόστολο Ράιδο 

Βρισκόμαστε σε μία παρατεταμένη περίοδο κρίσης, οικονομικής αλλά και κοινωνικής. Κατά πόσο είστε ικανοποιημένος από τα όσα πράττει καθημερινά η Μητρόπολη για να απαλύνει τον πόνο όλων όσων το έχουν ανάγκη;

Η Εκκλησία έχει περάσει πολλές περιόδους κρίσης και σε πολύ δύσκολες εποχές. Εντούτοις διήλθε δια πυρός και σιδήρου, έφθασε μέχρι τις ημέρες μας και θα προχωρήσει μέχρι τη συντέλεια των αιώνων, αφού “και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής” όπως λέει η Αγία Γραφή. Οπωσδήποτε δυσκολεύεται το έργο μας και μακάρι να υπήρχε ευημερία, αλλά ο Κύριος είπε “τους πτωχούς πάντοτε έχετε μεθ’ υμών”. Όλες τις εποχές πάντοτε θα τις μαστίζει και η φτώχεια και η στέρηση.

Μακάρι να βγει η χώρα μας γρήγορα από αυτή την κρίση, γιατί βλέπουμε εικόνες που δεν τις βλέπαμε πριν. Βλέπουμε ανθρώπους που τώρα έχουν ανάγκη, ενώ πριν έδιναν στην Εκκλησία. Προπάντων δεν μου πάει να βλέπω να καταρακώνονται προσωπικότητες. Γιατί δυστυχώς όλοι μας, όταν έρχεται η ώρα να δώσουμε, έχουμε τον πειρασμό της υπεροχής. Και πρέπει αυτό να το αποβάλουμε και να βλέπουμε το συνάνθρωπό μας σαν τον ελάχιστο αδελφό του Κυρίου, αφού ο Κύριος είπε “των αδελφών μου των ελαχίστων”. “Ιλαρόν δότην αγαπά ο Κύριος”, δηλαδή να του φερόμαστε αξιοπρεπώς, να σεβόμαστε την προσωπικότητα και την αξιοπρέπειά του.

Έχει οπωσδήποτε τις αδυναμίες του αυτό το έργο, αλλά προσπαθούμε. Βρισκόμαστε σε μία πόλη που ο λαός μας καταλαβαίνει και δεν το λέω για να κολακεύσω. Ο λαός μας έχει ώτα ευήκοα. Και στη Θεία Λειτουργία συμμετέχει και στο Θείο κήρυγμα μας ακούει και με τις ανάγκες των πιστών μας, προσπαθούμε, αγωνιζόμαστε και εν πολλοίς τα βγάζουμε πέρα. Γιατί έχουμε ένα πολύ μεγάλο συσσίτιο με πάρα πολλές μερίδες κι ένα μεγάλο φιλόπτωχο που προσπαθεί να ανταποκρίνεται όσο μπορούμε.

Δεν μπορούμε να καλύψουμε όλες τις ανάγκες, αλλά δίνουμε το παρών και κρατούμε το χέρι του αδελφού μας για να του πούμε ότι “είμαστε κι εμείς εδώ, σ’ αγαπάμε, είσαι μέλος της Εκκλησίας, σου προσφέρουμε την αγάπη μας”. Κι αυτούς ακόμη που δεν είναι μέλη της Εκκλησίας, γιατί τώρα πρέπει οπωσδήποτε να βοηθήσουμε και τους πρόσφυγες και τους διερχόμενους. Σε κανέναν δεν μπορούμε να πούμε ότι δε δικαιούται ένα ζεστό πιάτο φαγητό ή μια βοήθεια.

Οπωσδήποτε αυτό το τόξο του ισλαμισμού τείνει να γίνει και στη χώρα μας μεγάλη απειλή και ήδη χάσαμε την ομοιογένεια του λαού μας

Αναφερθήκατε στους πρόσφυγες, ένα θέμα που αναδεικνύεται σε μείζον για ολάκερη την ανθρωπότητα. Από τη μία έχουμε την πίεση που δέχεται η δοκιμαζόμενη ελληνική κοινωνία από τις προσφυγικές ροές κι από την άλλη τον ισλαμιστικό εξτρεμισμό που δημιουργεί ισλαμοφοβία. Ποιά είναι η δική σας άποψη;

Να πούμε την αλήθεια, είναι δίκοπο μαχαίρι, διότι εμείς τον κάθε άνθρωπο πρέπει να τον σεβόμαστε και να τον τιμάμε. Φοβόμαστε όμως και τους κινδύνους, δεν μπορούμε να το αρνηθούμε. Σε μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες έγιναν γεγονότα που δεν έχουν ξαναγίνει. Ο πληθυσμός είναι φοβισμένος να βγει έξω στα καταστήματα για ψώνια. Οπωσδήποτε αυτό το τόξο του ισλαμισμού τείνει να γίνει και στη χώρα μας μεγάλη απειλή και ήδη χάσαμε την ομοιογένεια του λαού μας.

Από την άλλη, δεν μπορούμε να είμαστε μισαλλόδοξοι. Οφείλουμε να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους και τουλάχιστον όσο μπορούμε να αμβλύνουμε αυτές τις διαφορές και να προσπαθούμε να καλλιεργήσουμε, ξεκινώντας από τα παιδιά τους που ήδη αρχίζουν και μπαίνουν στα σχολεία μας. Να μπουν στη νοοτροπία μας, αρκεί εμείς να κρατήσουμε την πίστη μας, γιατί αυτοί εμμένουν σίγουρα. Να μην είμαστε μετά φτωχοί συγγενείς για την πατρίδα μας.

Πρέπει πάση θυσία να προασπίσουμε την πίστη των παιδιών μας

Μιλήσατε για την ανάγκη διαπαιδαγώγησης και θέλω να συζητήσουμε για την παρέμβαση που κάνατε για το θέμα της προσευχής, όταν ο πρώην υπουργός Παιδείας είχε αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο κατάργησής της στα σχολεία. Θέλω όμως να θέσω συνολικά το ζήτημα της παιδείας και τη σχέση που πρέπει αυτή να έχει με την Εκκλησία…

Για την προσευχή κατ’ αρχήν, εμείς ξέρουμε ότι ο άνθρωπος είναι δισύνθετος, δηλαδή αποτελείται από ψυχή και από σώμα. Την τροφή του σώματος εξυπακούεται προσπαθούμε να την παρέχουμε στα παιδιά μας και δόξα Τω Θεώ, την παρέχουμε. Την τροφή όμως της ψυχής, δεν μπορούμε να την αποστερήσουμε. Και δεν πρέπει να τη διδάξει μόνο το σπίτι, γιατί μπορεί σήμερα μία οικογένεια να πάσχει και να μην μπορεί να την παράξει. Να λείπει μία γιαγιά, να είναι πολύ απασχολημένοι οι γονείς, να μην είναι άνθρωποι της προσευχής, να είναι διαιρεμένο το ζευγάρι.

Μας ενδιαφέρει όμως τα παιδιά μας να μάθουν την προσευχή, διότι αυτή είναι μία χαρά πνευματική, όταν τρέφεται η ψυχή, την οποία κανείς δεν μπορεί να την αποτιμήσει, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει το μέγεθος της αξίας της. Ο άνθρωπος όταν δεν προσεύχεται είναι σα να έχει κόψει τα φτερά του. Γι’ αυτό υπεραμυνόμαστε της προσευχής στα σχολεία.

Να σας πω όμως την αλήθεια και για το μάθημα των θρησκευτικών λυπούμαστε πάρα πολύ. Το έχουν καταντήσει να είναι ο φτωχός συγγενής ανάμεσα στα άλλα μαθήματα. Θέλουν προπάντων να το αποχρωματίσουν, να το απαξιώσουν και φαίνεται ολοκάθαρα ότι θα το επιτύχουν. Διότι βάλουν συστηματικά εναντίον μας, απαξιώνουν κάθε φορά τις θέσεις μας. Εμείς πάντως έχοντας τον άμβωνα, δε θα πάψουμε να υπεραμυνόμαστε του μαθήματος των θρησκευτικών. Τα ελληνόπουλα, τα παιδιά των ορθοδόξων πρέπει να μάθουνε την πίστη τους πάση θυσία και να ολοκληρώσουν έτσι το βάπτισμα τους και την κατήχηση που λάβανε. Διότι συμπληρώνεται το βάπτισμα και η κατήχισις όταν μάθουνε την πίστη τους. Να αποκτήσουνε μάλιστα και την αληθή θεογνωσία.

Μετείχα και σε πολλές από τις επιτροπές, επειδή ήμουν συνοδικός την προηγούμενη χρονιά. Ενώ φαινόταν ότι είχαν διάθεση να μας ακούσουν κι εμείς αναλισκόμασταν στο να γράφουμε κείμενα, να τους τα διαβάζουμε και να τους λέμε και μας ακούγαν τάχα ευχαρίστως, όμως βλέπουμε ότι αυτοί προχωρούν στο έργο τους, να διαλύσουν και να καταλύσουν αυτό τον άγιο θεσμό. Μακάρι όμως να είναι τέτοιες οι αντιστάσεις του Ελληνικού λαού, να σταθεί στο πλάι μας, ώστε να μπορέσουμε να το νικήσουμε αυτό.

Γιατί πρέπει πάση θυσία να προασπίσουμε την πίστη των παιδιών μας. Τα παιδιά μας βγαίνουν έξω σήμερα και θα συμφύρονται με παιδιά άλλων θρησκειών, άλλων δογμάτων, στην Ευρώπη και σε άλλα περιβάλλοντα. Να ξέρουνε την πίστη τους, γιατί η δική μας πίστη καθηλώνει, η δική μας πίστη είναι η αληθής ομολογία. Και δεν το πιστεύουμε αυτό χιμαιρικά, το πιστεύουμε εις βάθος και θέλουμε αυτό να το μεταδώσουμε στα παιδιά μας, ώστε να έχουν την πνευματική θωράκιση που χρειάζεται όταν θα βρεθούν απέναντι σε έναν μουσουλμάνο ή και ακόμη σε έναν αλλόδοξο χριστιανό ο οποίος έχει θολό το τοπίο της πίστεώς του.

Θεωρείτε ότι πορευόμαστε σε έναν διαχωρισμό κράτους – Εκκλησίας με μεθόδευση από τη πλευρά του κράτους;

Το μεθοδεύουν και το επαγγέλλονται, αλλά αυτό δεν φαίνεται να γίνεται στο άμεσο μέλλον, γιατί κανείς δεν το θέλει και δεν το θέλει και ο Ελληνικός λαός. Εμείς δεν υπεραμυνόμεθα των δικαιωμάτων που μας δίνει αυτή η σχέση, δηλαδή του προβαδίσματος σε διάφορα περιβάλλοντα του Επισκόπου ή του Ιερέως και λοιπά. Προπάντων, υπεραμυνόμεθα του γεγονότος ότι δε θέλουμε να βάλουμε στο περιθώριο την Εκκλησία. Αυτή που είναι η ψυχή του έθνους, που είναι ο ιστός. Ο Κολοκοτρώνης όταν μίλησε στην Πλάκα, στο γυμνάσιο, είπε “όταν πήραμε τα όπλα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και μετά υπέρ πατρίδος”. Αυτή την πίστη καλούμαστε να υπερασπιστούμε.

Ο φανατισμός δεν έφερε ποτέ κάτι καλό. Πρέπει όμως να υπερασπιζόμαστε και των δικαίων της πίστεώς μας γιατί είμαστε οι θεματοφύλακές της

Υπάρχουν και ορισμένοι Άγιοι της Ελληνικής Εκκλησίας που με τις τοποθετήσεις τους ασχολούνται με τα εγκόσμια με τρόπο που να δίνει τροφή στους πολέμιους της Εκκλησίας. Επιδοκιμάζετε ή αποδοκιμάζετε τέτοιου είδους συμπεριφορές;

Μη νομίζετε, δεν υπάρχει διαφορά. Εμείς στην Αγία μας Εκκλησία έχουμε συνοδικό σύστημα. Ο καθένας έχει το δικαίωμα της γνώμης του, αλλά στο βάθος υπάρχει ομοφωνία. Όλοι εργαζόμαστε για το κοινό καλό. Όλοι υπερασπιζόμαστε αυτήν εδώ την πίστη. Ο φανατισμός δεν έφερε ποτέ κάτι καλό. Πρέπει όμως να υπερασπιζόμαστε και των δικαίων της πίστεώς μας γιατί είμαστε οι θεματοφύλακές της.

Η ιστορία έχει καταδείξει από τη γέννηση του Χριστιανισμού, ότι στις δύσκολες στιγμές του έθνους μας, η εκκλησία ισχυροποιήθηκε μέσα από τις δοκιμασίες αυτές. Συμβαίνει το ίδιο και σήμερα νομίζετε;

Ήδη την έχει ισχυροποιήσει. Βλέπουμε ότι ο κόσμος χάνοντας τις ελπίδες του, έρχεται στην Εκκλησία, που είναι η τελευταία του ελπίδα. Γι’ αυτό και προσεύχομαι να είμαστε άξιοι αυτής της αποστολής. Να μην τους απογοητεύουμε κι εμείς τους πιστούς. Το λέω πολλές φορές στις ιερατικές συνάξεις στους ιερείς: “Να φέρεστε καλά στον πιστό ο οποίος έρχεται τραυματισμένος και πονεμένος. Να μην ακούει κι από εμάς τις παραξενιές μας και τις κακίες μας. Δεν έχουμε δικαίωμα να φερόμαστε έτσι. Εκπροσωπούμε τον Κύριο ο οποίος θέλει να έχουμε αγάπη μεταξύ μας. Εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να θεραπεύσουμε τα τραύματα των ψυχών των ανθρώπων. Εμείς είμαστε στους οποίους θα βρούνε μία θαλπωρή, θα βρούνε την αγάπη, θα πούνε τουλάχιστον έχουμε αποκούμπι την Εκκλησία, όπως την είχαν αποκούμπι όλοι Έλληνες, όλων των εποχών και δόξα Τω Θεώ, διέπρεπε η Εκκλησία μας και αποτελεί τον κορμό αυτού του καλού και ευλογημένου λαού”.