Η συγκλονιστική εξομολόγηση ζωής του Κώστα Μπετχαβέ στην τελευταία του συνέντευξη

“Πάντα ήθελα να με πάρω μια συνέντευξη. Και να με ρωτήσω διάφορα πράγματα για τη ζωή μου. Τι ήθελα απ’ αυτή σε επαγγελματικό, αισθηματικό και κοινωνικό επίπεδο, τι κατάφερα και αν τελικά είμαι ευχαριστημένος εδώ που έφτασα. Να με ρωτήσω και να πάρω απαντήσεις για το τι αγάπησα πιο πολύ, τι με χαροποίησε, τι με λύπησε και εν κατακλείδι αν από αυτή τη διαδρομή ζωής είμαι ευχαριστημένος ή όχι, και αν ναι, πόσο, πολύ ή λίγο; Από καιρό επίσης ήθελα να κάνω μια καταγραφή των «θέλω» και των «αγαπώ». Κάπως έτσι ξεκινούσε να ξετυλίγει τις σκέψεις του, στη συνέντευξη που έμελλε να είναι η τελευταία για τον ίδιο, ο Κώστας Μπετχαβές.

Ήταν ακόμη 2011, όταν ο δημοσιογράφος Αχιλλέας Τραγούδας του είχε ζητήσει να συναντηθούν, προκειμένου να του πάρει συνέντευξη για τις “Θεσσαλικές Επιλογές” της εφημερίδας “Ελευθερίας”.

Κι όπως ο ίδιος ο συντάκτης της εφημερίδας ομολογεί στο εναρκτήριο σχόλιο του, “ο Κώστας Μπετχαβές, δεν έχει μόνο εξαιρετική γραφίδα, είναι και σαγηνευτικός αφηγητής. Με λόγο γλαφυρό και απαλούς τόνους φωνής, είναι ικανός να σε παρασύρει σε αφηγήσεις, να σου ζωντανέψει εικόνες και να σε ταξιδέψει με απίστευτες ιστορίες. Έτσι έγινε και στη συνάντηση που είχα μαζί του. Όταν χωρίσαμε, ήμουν σίγουρος ότι δεν έπρεπε να μεταφέρω τη συζήτησή μας με την κλασική δημοσιογραφική μέθοδο των ερωτήσεων και των απαντήσεων. Γιατί, αφαιρώντας τις ερωτήσεις μου, αποκαλύφθηκε ένας χείμαρρος αφήγησης, μια εξομολόγηση ζωής σε πρώτο πρόσωπο…”

Αυτή λοιπόν η συνέντευξη, έμελλε να γίνει όπως ακριβώς την ήθελε και ο αείμνηστος Κώστας. Μία εξομολόγηση ζωής, που χώρεσε με ταξιδιάρικο τρόπο, μέσα σε μερικές χιλιάδες λέξεις.

Την παραθέτουμε:

Πάντα ήθελα να με πάρω μια συνέντευξη. Και να με ρωτήσω διάφορα πράγματα για τη ζωή μου. Τι ήθελα απ’ αυτή σε επαγγελματικό, αισθηματικό και κοινωνικό επίπεδο, τι κατάφερα και αν τελικά είμαι ευχαριστημένος εδώ που έφτασα. Να με ρωτήσω και να πάρω απαντήσεις για το τι αγάπησα πιο πολύ, τι με χαροποίησε, τι με λύπησε και εν κατακλείδι αν από αυτή τη διαδρομή ζωής είμαι ευχαριστημένος ή όχι, και αν ναι, πόσο, πολύ ή λίγο; Από καιρό επίσης ήθελα να κάνω μια καταγραφή των «θέλω» και των «αγαπώ». Να ρωτήσω π.χ. τον εαυτό μου, τι ήθελα να γίνω; Οικονομολόγος με βάσει τις σπουδές μου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, αθλητικογράφος που με το ένα ή άλλο μέσο κατανάλωσα περίπου 49 χρόνια από τη ζωή μου, ή διαφημιστής-μακετίστας που με έδωσε και κάποια χρήματα με τα οποία μπόρεσα να κρατήσω τη δημοσιογραφική μου ανεξαρτησία;

Βέβαια η ζωή μπορούσε να με οδηγήσει και σε άλλους δρόμους.

Να γίνω πχ. στα 16 μου ποδοσφαιριστής όταν μου έλεγαν ότι είμαι καλός αριστεροπόδαρος, τότε που μαθητής έπαιζα στην α΄ ΕΠΣΛ στη Δόξα Εμπορουπαλλήλων, αλλά σε κάποιο αγώνα «έφαγα» το ξύλο της χρονιάς και με κυνηγούσαν στα χωράφια γιατί τους έβαλα ένα γκολ, και αποφάσισα να στραφώ στις καλλιτεχνικές μου πτυχές, αφού καθώς ήμουν λεπτοκαμωμένος δεν θα άντεχε το κορμί μου τέτοιου είδους ταλαιπωρίες!

Να γίνω σκιτσογράφος γιατί είχα καλό χέρι, αλλά εγκατέλειψα την ιδέα και το σκίτσο, όταν γνώρισα τον Βασίλη Πράπα και κάνοντας την σύγκριση, ένοιωσα την επιθυμία να κάνω χαρακίρι!

Να γίνω τηλεοπτικός και ραδιοφωνικός παραγωγός, αλλά και  μοντέρ αφού είχα μάθει από κονσόλες και ήταν αδυναμία μου να κάνω μοντάζ κυρίως  τηλεοπτικών εκπομπών που έγραφα ο ίδιος, και ορισμένες τις παρουσίαζα κιόλας!»

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ

Η επιθυμία της γνώσης με γέμισε εφόδια και ίσως να είμαι σπάνια… ράτσα δημοσιογράφου με  γνώσεις τυπογραφίας, μακέτας, μοντάζ, σελιδοποίησης και ηλεκτρονικού υπολογιστή, γενικά κάθε τεχνολογίας που πέρασε από τυπογραφία, ραδιόφωνο και τηλεόραση τα τελευταία 40 χρόνια! Θα αποτύγχανα σαν δημόσιος υπάλληλος, γιατί καταπιανόμουν με πολλά πράγματα. Για παράδειγμα, όταν δούλευα στην καθημερινή εφημερίδα «Θεσσαλικά Νέα», 18χρονος ακόμα, πριν τη δικτατορία, με αρχισυντάκτη τον ξεχωριστό της δημοσιογραφίας Λάζαρο Αρσενίου, το μεσημέρι έψαχνα για θέματα ρεπορτάζ, και το βράδυ μετά τις 8.30, έκανα απομαγνητοφώνηση ειδήσεων από έναν πομπό-ραδιόφωνο σε ελληνική εκπομπή του BBC πλήρης παρασίτων, έπαιρνα τηλεφωνικά ειδήσεις από δημοσιογράφους ή κοινοτάρχες σε διάφορες περιοχές του Νομού, έκανα το πλάνο πρώτης και τελευταίας σελίδας, έβγαζα τίτλους, μάζευα τυπογραφικές αράδες βοηθώντας τους τυπογράφους αν είχαμε μείνει πίσω από τον χρόνο έκδοσης και μετά από το δεύτερο τύπωμα της τετρασέλιδης εφημερίδας μετείχα κάθε βράδυ στο τσάκισμα και δίπλωμα της εφημερίδας την οποία ο Νάκας, οι Αδαμόπουλοι και οι Παναγόπουλοι την έπαιρναν και τη μοίραζαν στη Λάρισα!..

Όλα αυτά δεν ήταν δύσκολα για μένα, είχα μάθει στη δουλειά. Οι γονείς μου, 6χρονο ακόμα στο Συκούριο, με «έστρωναν» στο αρμάτιασμα καπνού με αντίτιμο δυο καλοτηγανισμένα αυγά -σε κατάμαυρα τηγάνια! Επίσης από τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου με ήθελαν κοινωνικό και κάθε καλοκαίρι (όταν δε με έστελναν κατασκήνωση σε Κρανιά, Πλαταμώνα, ή Αγ. Δημήτριο) και στις 15νθήμερες διακοπές των Χριστουγέννων και του Πάσχα, αντί –όπως έλεγαν – να με αφήνουν να γυρίζω σαν την άδικη κατάρα στη Λάρισα και με κίνδυνο να χαλάσω τα παπούτσια ή να δημιουργήσω κακές παρέες, με έστελναν για …πλήρη απασχόληση με μικρό χαρτζιλίκι, να  μάθω να εκτιμώ (που δυστυχώς δεν έμαθα ποτέ) την αξία (ή δύναμη;) του χρήματος, πότε σε μπακάλικο να βάζω με τη σέσουλα φακές, πότε σε μανάβικο να ζυγίζω ντομάτες, σε ψιλικατζίδικο να μεταφέρω με τσιμπίδα πάγο στα σπίτια, σε τυπογραφείο να μαζεύω στοιχεία για εκτύπωση, σε εμπορικό να τακτοποιώ τόπια… Όπως θα έλεγε και ο …συνάδελφος  Γιώργος Παπαδάκης του ΑΝΤ1 που δούλεψε σε περίπτερο, η ενασχόληση αυτή με έκανε πιο ισορροπημένο άτομο και έγινε η αιτία να βγουν οι … καλλιτεχνικές και δημοσιογραφικές μου ανησυχίες!

ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΚΟΥΡΙΟ ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ

Κάπου κοντά στους Μύλους, στο Συκούριο, ξεκίνησε η ζωή μου, πριν από 65 χρόνια. Είμαι το μεσαίο παιδί της οικογένειας, πριν από τον Θανάση, γνωστό συλλέκτη αντικειμένων για ότι αφορά τη Λάρισα και επί πολλά χρόνια τεχνικό στέλεχος της «Ελευθερίας», και μετά την Ειρήνη, που με τα δυο υπέροχα παιδιά της και τον Άγγλο σύζυγο (με βάρκα στα… Μεσάγγαλα!) ζουν μόνιμα στο Λονδίνο. Στα 7 μου χρόνια, η οικογένεια… μετανάστευσε στη Λάρισα και βρέθηκα από το Δημοτικό Συκουρίου, στο 4ο της Λάρισας και ένα χρόνο μετά στο 1^ο, όπου ευτύχησα να έχω δάσκαλο τον σπουδαίο παιδαγωγό Τιμολέοντα Λάτσιο που αργότερα τον βρήκα στον δρόμο μου, ως αθλητικογράφος εγώ, ως διεθνής διαιτητής εκείνος και επί πολλά χρόνια πρόεδρος του δυναμικού -επί της θητείας του- Συνδέσμου Διαιτητών Λάρισας!

Στο Γυμνάσιο ξεκίνησα με το 1ο και μετά το ιδιωτικό Μπόκαρη με συμμαθητές και φίλους ανάμεσά τους πολλά παιδιά που αποτέλεσαν τα επόμενα χρόνια τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας της Λάρισας, αλλά και πολλοί σημαίνοντες για τη χώρα, μέχρι και βουλευτές (αν θεωρούνται σημαίνοντες!) Πρώτος μαθητής δεν υπήρξα ποτέ. Καλός ναι. Και όπως μου έλεγαν και καλό παιδί -υποκειμενικό αυτό!

Πριν ακολουθήσουν οι σπουδές στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, σε Οικονομικές και Πολιτικές Επιστήμες, κόλλησα την ανίατη αρρώστια της …ΑΕΛ! Ήμουν κι εγώ -τελευταία τάξη στο γυμνάσιο- έξω από το Δημοτικό Ωδείο, κρεμασμένος στα κάγκελα, για να ακούσω την τελική απόφαση συνένωσης των ομάδων της Λάρισας σε μία: στην Αθλητική Ένωση Λάρισας! Με την οποία έμελλε να συνδέσω την ζωή μου συναισθηματικά και επαγγελματικά. Και μαζί της να μάθω άριστα γεωγραφία αφού στα 49 χρόνια ζωής της ομάδας ταξίδευσα και γνώρισα 57 πόλεις και κωμοπόλεις στην Ελλάδα και 16  χώρες της Ευρώπης!  Δε ξεχνώ όμως ότι μαζί της έζησα μία ανεπανάληπτη επιτυχία, την κατάκτηση του πρωταθλήματος, δυο κατακτήσεις κυπέλλου Ελλάδας, δυο εξόδους στα βαλκάνια, τρείς εξόδους στην Ευρώπη, τέσσερις ανόδους στην Α΄ Εθνική (και μια στη Β΄), αλλά και τέσσερις υποβιβασμούς (ο ένας στην Γ΄).

Αυτά όλα –αφού έκανα και τη στρατιωτική μου υποχρέωση- τελειώνουν κάπου το ΄72. Στο ίδιο διάστημα παράλληλα με όλα αυτά, ήδη είχα κάνει σημαντικά βήματα στον χώρο της δημοσιογραφίας εργαζόμενος από τα 16 μου ως τυπογράφος και γράφοντας μια στήλη -«οι πενιές» λεγόταν- στο εβδομαδιαίο «Νέο Βήμα» του Τάκη Γραμματίδη, αργότερα στα καθημερινά «Θεσσαλικά Νέα» σαν αστυνομικός (!), αθλητικός και βραδινός συντάκτης, και επίσης ορισμένες Κυριακές δημιουργώντας δισέλιδα αφιερώματα για μουσική με τον Γιάννη Πετρίδη, που τότε υπηρετούσε τη θητεία του στη Λάρισα, σάτιρα με τον Λάζαρο Τ. (Τσιλιγκίρη) και αθλητικά δισέλιδα για την ΑΕΛ κυρίως. Η συνεργασία μου με τον τελευταίο μέσα στη δικτατορία «γέννησε» και τον θαρραλέο για τα δύσκολα χρόνια λόγου και γραφής, τον σατιρικό «Νέο Ρωμιό» με το περίφημο έμμετρο διαλόγων «ο Λάζαρος κι ο Μπετ τα λένε τετ α τετ»! Παράλληλη και η συνεργασία μου με την εβδομαδιαία «Λάρισα» στην οποία έγραφα αρκετά χρόνια χρονογράφημα στην πρώτη σελίδα και αθλητικά στην τελευταία χωρίς να μάθω ποτέ ποιο από τα δύο η σάτιρα ή τα αθλητικά με έκανε γνωστό στο ευρύ κοινό της Λάρισας που από τότε αγκάλιαζε το κάθε επόμενο βήμα μου.

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΛΚΗ ΣΤΕΑ

Τα χρόνια που περιγράφω ήταν για τη δημοσιογραφία δύσκολα από οικονομικής πλευράς και καθώς είχε προηγηθεί μια πρόταση από τον  γνωστό παρουσιαστή της εποχής, Άλκη Στέα, να κατέβω Αθήνα και να γίνω στέλεχος στο διαφημιστικό γραφείο του, σαν πονηρός χωρικός, σκέφθηκα ότι, αφού ο Στέας έβλεπε σε μένα έναν μελλοντικό διαφημιστή, άρα είχα ικανότητες και καθώς έπιανε το χέρι μου από μακέτα, αποφάσισα να μη κατέβω Αθήνα, αλλά να ανοίξω δικό μου γραφείο στη Λάρισα και να κάνω την επανάστασή μου εδώ!

Και έτσι τα επόμενα χρόνια της μεταπολίτευσης με βρήκαν στη Λάρισα επανεκδότη του Νέου Ρωμιού (είχε «διακόψει» στην 7ετία γιατί ο Λάζαρος είχε πάει ταξιδάκι στη …Γυάρο!), εφημεριδάκι που επαναξετρελαίνει στον κόσμο. Μάλιστα η δυναμική του ήταν τέτοια που έχει μόνιμους συνδρομητές σε Ελλάδα και εξωτερικό, για να ακολουθήσει και η πανελλήνια έκδοση και διανομή κοντράροντας τότε ακόμα και το γνωστό «Ποντίκι»!

Εκείνα τα χρόνια ανέλαβα διευθυντής σύνταξης στα «Αθλητικά Νέα» του δραστήριου και ανήσυχου νεαρού επιχειρηματία Διονύση Τόμπορη (σημερινού προέδρου του Άρη Λάρισας), μια δυναμική τότε έντυπη παρουσία και με την ΑΕΛ στην Α΄ Εθνική, όπως και τον ΓΣΛ. Στην εφημερίδα αυτή  συμμετείχαν γράφοντας με τρόπο που άρεσε οι Ανδρέας Γιουρμετάκης (βόλεϊ κυρίως), Γιώργος Καρατάσος, Βασίλης Σκουταράς (σήμερα ιδιοκτήτης του Ράδιο Κρήτη), ενώ τα ονόματα που παρέλασαν με άρθρα τους ήταν σπουδαία -Γιάννης Διακογιάννης, Νάσος Αθανασίου, Τέρενς Κουΐκ, Μανώλης Γαρυφαλλάκης, Γιάννης Φύριος κ.α.

ΜΕ ΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΚΑΝΕΛΛΟ

Λίγο μετά ξεκίνησε το διαφημιστικό γραφείο και από το πουθενά αρχίζει η συνεργασία μου με τον Σπύρο Κανέλλο, που κράτησε τουλάχιστον 20 χρόνια,

-στο διαφημιστικό με πρωτοποριακές για την εποχή διαφημίσεις και μακέτες σε εφημερίδες,

-σε ραδιοφωνικές εκπομπές με την ιδιωτική ραδιοφωνία, στο παράνομο πρώτα «Σαγκάη» του Στέλιου Λαμπρόπουλου -κάναμε εκπομπές σε πατάρι στενομάγαζου δίσκων πίσω από το παλιό Ταχυδρομείο- και στο με νέο όνομα εκπληκτικής ακροαματικότητας νεανικό ραδιόφωνο Heat fm,

-να βγάζουμε στον αέρα τηλεοπτικές εκπομπές στο TRT και να ξενυχτάμε όλη την αθλητική Θεσσαλία για να τις παρακολουθήσει, αλλά και

-να δίνουμε το έντυπο παρόν μας πρώτα με την εβδομαδιαία «Αλλαγή» του Αποστόλη Τουφεξή -ανάμεσα στους συνεργάτες μας ήταν ο νεαρός τότε Μάκης Τριανταφυλλόπουλος, αλλά και ο αδελφός του Σωτήρης, ο Δημήτρης Κουνελάκης κ.α.- κι αργότερα, στις αρχές του ΄80, με την εβδομαδιαία «Διασκέδαση» -ξενυχτούσαμε που ξενυχτούσαμε τουλάχιστον να έχουμε και λόγο και να βγάζουμε μεροκάματο!- και βέβαια,

-μετά με τον «Νέο Αθλητικό Κόσμο», στη μεγάλη εκδοτική προσπάθεια του Γιάννη Συμεωνίδη, από τον οποίο για 13 χρόνια πέρασαν, έγραψαν και προσέφεραν μαζί μας γράφοντας, οι Κώστας Καραμπάτσας, Γιάννης Καλογιάννης, Σωτήρης Κέλλας, Γιώργος Ρούστας, Νίκος Μίχος, Χρήστος Αρχοντούλης, Ντίνος Εξαρχάκης,  Γιάννης Εμμανουήλ, Ηλίας Μπίνας κ.α.

Η ΛΑΡΙΣΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ

Δε μετάνιωσα που έμεινα Λάρισα -στην Αθήνα, θα ένιωθα σαν ξενιτεμένος, στην καλή Θεσσαλονίκη θα μου έλειπε η ΑΕΛ- παρότι κάποια στιγμή ο εκδοτικός οίκος Ανεμουδουρά (Μικρός Ήρωας, Βίπερ, Ρομάντσο, Μανίνα, Σούπερ Κατερίνα, κ.α.) μου πρότεινε θέση εργασίας, μετά η «Αθλητική Ηχώ» με τον Κλεομένη Γεωργαλά να επιμένει ότι είχε χώρο για μένα η Αθήνα, όπως και ο Μανώλης Γαρυφαλλάκης από την «Απογευματινή» και αργότερα, ο Χάρυ Κλυνν θεωρούσε ότι μπορούσα να αναλάβω το γραφείο του στην Αθήνα, τότε στο καλλιτεχνικό του φόρτε και να εκδώσουμε μαζί τον «Νέο Ρωμιό»!..

Μπορεί πηγαίνοντας στην πρωτεύουσα να έκανα πιο διάσημη καριέρα, ή να ήμουν καλύτερα οικονομικά, πιστεύω όμως ότι δεν θα ένιωθα ποτέ τόσο γεμάτος όσο στη Λάρισα. Εδώ με την αληθινή τους διάσταση, τα έζησα όλα, τα έκανα όλα, τα γεύτηκα όλα, πήρα πάρα πολλά και έδωσα όσα μπορούσα. Σ’ αυτή την πόλη, πήρα και έδωσα αγάπη, έρωτα, φιλία. Έκανα μια καταπληκτική οικογένεια με την Μένη –έναν άνθρωπο δυναμικό και με όλη την σημασία της τετραπλής της ιδιότητας: εργαζόμενη, γυναίκα, σύζυγος, μητέρα- και δύο νεαρούς που είναι όλη η ηθική περιουσία μου -τον Δημήτρη, με σπόρο δημοσιογραφικό (και σπουδές), αλλά που οι συνθήκες τον έφεραν αντιπρόσωπο σε ιταλικά… έπιπλα κουζίνας με 28 εκθέσεις στην Ελλάδα και Κύπρο, και τον Φάνη, που ακολούθησε τον βρετανικό δρόμο της αδελφής μου, με σπουδές, έρευνα και εργασία στην Ουαλία, αγγλική υπηκοότητα, αλλά και… ΑΕΛ και ξερό ψωμί!

Ταξίδεψα σε Ελλάδα και Ευρώπη, διασκέδασα μέχρι πρωίας ακόμα σε πανηγύρια περιμένοντας με τους φίλους να δούμε από πού… ανατέλλει ό Ήλιος, έκανα σημαντικές γνωριμίες, έζησα ανεπανάληπτες περιπέτειες, έκανα μπάνιο στον Πηνειό και στον κήπο των Ανακτόρων, σκασιαρχείο στα Γκιόλια, στον  Άγιο Αντώνιο και την Αγία Μαρίνα, έπαιξα μπάσκετ και ποδόσφαιρο στο Γυμναστήριο, κρυφτό στα στάχια του κτήματος Αβέρωφ (σημερινό Προφήτη Ηλία), ήμουν γαλαρία στον Κατσουλίνο στο Αλκαζάρ, στον Καζαντζίδη στο Μπαρ ΣΕΚ και στην Όαση στον Μπάμπαρη, διασκέδασα στα κέντρα Νεράϊδα, Καρύδειο, Φάληρο -στη Ν. Σμύρνη ακόμα-  έφαγα στα «Δυο Φεγγάρια», στο «Χαμόγελο» και στη «Χαβάη», παρακολούθησα ελληνικές και ινδικές ταινίες στα θερινά τα σινεμά Ρεξ, Τιτάνια, Όαση, Χαραυγή, Άνεση, Ακροπόλ, περπάτησα κάθε γωνιά της πόλης, είδα την μετάλλαξή της από λασπούπολη σε πεζοδρομούπολη, έκανα φίλους από κάθε κοινωνική τάξη… Υπάρχουν στιγμές που δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν εγώ μεγάλωσα στη Λάρισα ή η Λάρισα μεγάλωσε μέσα μου!

Έμεινα λοιπόν για να προχωρήσω με νέο κύκλο δημιουργικών προσπαθειών συνεχίζοντας, στην μεταθλητικού κόσμου και μεταheat fm εποχή, να ψάχνω μέσα από τη δημοσιογραφία την ανάσταση της ΑΕΛ που λίγο έλειψε να πέσει και στην Δ΄ Εθνική. Έκανα, λοιπόν, ραδιόφωνο στο Radio Palace –και μάλιστα ντουέτο με τον γιό μου Δημήτρη, αποτελώντας έτσι πανελλήνια πρωτοτυπία- ενώ, κάπου μετά τους Ολυμπιακούς, παράλληλα με την επιστροφή της ΑΕΛ στην Α’ Εθνική, βρέθηκα ενεργό μέλος στη δημιουργία της, ξεχωριστών προδιαγραφών, καθημερινής αθλητικής εφημερίδας «Τhe Μatch» και τρία χρόνια μετά με την «Πρώτη των Σπορ», μια εφημερίδα με δυνατούς αγώνες και προσφορά, χάρηκα τις επιτυχίες και το κύπελλο της ΑΕΛ…

ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Κάπου εδώ, την προηγούμενη διετία, ξαφνικά, όπως γίνεται πάντα με τα πολύ ευχάριστα και τα πολύ δυσάρεστα, ήλθε η μεγάλη δοκιμασία με την περιπέτεια της υγείας μου. Πάλεψα όσο μπορούσα και σωματικά και ψυχικά. Οι σκέψεις εκείνες τις στιγμές είναι πολύ χειρότερες από τους όποιους πόνους! Φτάνοντας ένα βήμα από του να πεις αντίο, χωρίς να το επιδιώκεις, κάνεις φλας μπακ στη ζωή. Εγώ που πίστευα ότι τα έκανα όλα, διαπίστωσα ότι έκανα πολύ λίγα πράγματα και λυπόμουν που άφηνα πίσω μισοτελειωμένα όνειρα, στόχους, σκέψεις, ιδέες, αγαπημένα πρόσωπα, προγραμματισμούς, ενέργειες, υποθέσεις, αγάπες, υποσχέσεις, μικρά και μεγάλα «θα» που δίνουν νόημα στη ζωή, όσο κουραστική και μίζερη είναι αυτή. Δε φοβάσαι. Εκείνη τη στιγμή έχει μπει ο αυτόματος πιλότος της θλίψης, το αόριστο στη σκέψη και το απλανές στο βλέμμα. Σε διαστήματα κενών δεν ξέρεις αν ο γιατρός είναι Θεός ή ο Θεός γιατρός! Τρομερά συναισθήματα, που όταν επανέρχεσαι στην πραγματική ή στην καλύτερη ζωή, αντιλαμβάνεσαι ότι αυτά που έβαλες στο μπλέντερ, συναισθήματα, φοβίες, πόνοι και ελπίδα σε έβγαλαν άνθρωπο μεταλλαγμένο – σίγουρα καλύτερο και πιο αλέγρο. Βλέπεις τη ζωή όπως είναι και όχι όπως θα ήθελες να είναι, ή όπως σε κατευθύνουν τα γεγονότα και οι άλλοι να τη βλέπεις!.. Και αισθάνεσαι διαφορετικά με τα απλά της ζωής: τον καφέ τον πίνεις και δε σε πίνει, το καλημέρα το εννοείς, οι σταγόνες της βροχής στο πρόσωπο είναι σαν Νivea σε ρευστή έκδοση, η κλασική χαμένη ευκαιρία στο γήπεδο είναι η αρχή μιας νέας ευκαιρίας, το χαμόγελο ενός μικρού παιδιού είναι σκαμπίλι να ξυπνάς και το κουρασμένο περπάτημα μιας ηλικιωμένης το βλέπεις σαν βραβευμένη ταινία του Αγγελόπουλου…

Και τώρα, εν μέσω σύνταξης και… ιατρικού ΔΝΤ  έκανα νέο – στην κυριολεξία- ξεκίνημα με το προσωπικό μου site, το mpetshow.gr,  γιατί, όπως είπε και ο Θύμιος Καρακατσάνης «ο άνθρωπος πεθαίνει όταν αρχίζει να λείπει…»

* Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στις Θεσσαλικές Επιλογές της εφημερίδας “Ελευθερίας” το 2011 με τίτλο “Εξομολόγηση ζωής σε πρώτο πρόσωπο” και συντάκτη τον Αχιλλέα Τραγούδα.