Όταν η Λάρισα ήταν καλοκαιρινός πόλος διασκέδασης – Τα παλιά κλαμπ που «έσβησαν» με το πέρασμα του χρόνου

Αν κάποιος έλεγε ποτέ σε ένα μη Λαρισαίο ότι η Λάρισα υπήρξε για δυο περίπου δεκαετίες καλοκαιρινός πόλος διασκέδασης, ενδεχομένως να μην γινόταν πιστευτός…

Κι όμως αυτή η πόλη –αυτή η περίεργη πόλη – στο κέντρο του κάμπου, χωρίς θάλασσα και χωρίς να αποτελεί ούτε κατά διάνοια θερινό τουριστικό πόλο έλξης κατάφερε από τα μέσα της δεκαετίας του ΄90 να δημιουργήσει τον δικό της καλοκαιρινό νυχτερινό μικρόκοσμο.

Clubs, Djs, πολύ αλκοόλ, χορός και parties καθημερινά μέχρι το πρωί.

Η νυχτερινή διασκέδαση μεταφερόταν από το Πάσχα περίπου εκτός κέντρου και συγκεκριμένα στην οδό Φαρσάλων – την κατ΄ευφημισμό της εποχής «Παραλιακή» της πόλης – και στην Αγία Μαρίνα.

Η Φαρσάλων και η Αγιά Μαρίνα, υπήρξαν οι δύο χαρακτηριστικοί και ανταγωνιστικοί πόλοι διασκέδασης στη Λάρισα που διατηρήθηκαν για πολλά χρόνια. Ο Οδυσσέας Λύτρας από τη μια, μεσουρανούσε στην οδό Φαρσάλων με το Baby Boom και μετέπειτα το Kika, και από την άλλη ο Δημήτρης Ντελής πρωτοπόρησε με το Μονοπώλιο – το πρώτο τεράστιο καλοκαιρινό club της πόλης – στην Αγία Μαρίνα, το οποίο εν συνεχεία έγινε Privilege και μετά Hoya, στον ίδιο χώρο που μέχρι πρόσφατα λειτουργούσε το Χίλια Χείλια. Στη Φαρσάλων ακολούθησε το Kasbah του Νίκου Γκαλόνη στις αρχές του 2000.

Πλέον στον διάσημο δρόμο της θερινής λαρισαϊκής διασκέδασης λειτουργεί μόνο το Popeye του Γιάννη Γκέκα.

Κάθε καλοκαίρι στο καλοκαιρινό Μονοπώλιο γινόταν το Πανλυκειακό Πάρτυ για τους αποφοίτους που συγκέντρωνε πάνω από πέντε χιλιάδες άτομα… ‘Oπως λένε χαρακτηριστικά Djs της εποχής, η εικόνα που έβλεπαν καθώς έπαιζαν μουσική σε υπερυψωμένο σημείο ήταν μόνο κεφάλαια, μια λαοθάλασσα από κεφάλια χωρίς να υπάρχει πουθενά ελεύθερος χώρος!

Επίσης, μέσα στο Μονοπώλιο, υπήρχε το Planet Babies, ένα μικρό, διακριτό club μέσα στο μεγάλο, όπου παιζόταν trance και πιο εξειδικευμένες μουσικές.

Αυτό όμως που είναι εντυπωσιακό δεν είναι τα καλοκαιρινά clubs, άλλωστε μιλάμε για μια περίοδο που clubs υπήρχαν παντού σε όλη την Ελλάδα.

Το εντυπωσιακό ήταν η τελετουργία που είχε δημιουργηθεί στην πόλη…

Πρώτα έβγαινες για πρώτο ποτό στο κέντρο της Λάρισας και εν συνεχεία ο κόσμος, σύσσωμος, γύρω στη μία μεταφερόταν στα clubs , εκτός από τις Τρίτες και τις Πέμπτες που υπήρχε το Ladies Night, με δωρεάν το πρώτο ποτό για τις γυναίκες μέχρι τις 12 τα μεσάνυχτα και την χαρακτηριστική εικόνα τα κοριτσάκια να «τρέχουν» να προλάβουν να περάσουν την είσοδο… Το κέντρο μετά τη μία πραγματικά άδειαζε!

Όσον αφορά την είσοδο τώρα, υπήρχε πάντα εισιτήριο και πολύ αυστηρό Face Control για να μπει κανείς. Βέβαια, υπήρχαν και οι prive χώροι που ήταν καθιστικοί, ενώ το υπόλοιπο μαγαζί ήταν για όρθιους. Για να έχεις πρόσβαση στους prive χώρους έπρεπε να κάνεις κράτηση και να ανοίξεις μπουκάλι ανά τέσσερα άτομα.

Τα clubs της περιόδου εκείνης ήταν υπερπαραγωγές από διακοσμητική άποψη, με μικρές πισίνες, συντριβάνια, φωτορυθμικά, χορεύτριες και happenings και ένα σύμπλεγμα όλων των ηλικιών, από 17χρονους μέχρι 50άρηδες με βραδινό πάντα dress code, αλλά το πιο σημαντικό ήταν η μουσική…

Η μουσική ήταν πάντα ξένη. Υπήρχε ένας σαφής μουσικός διαχωρισμός στα κέντρα διασκέδασης της περιόδου εκείνης στα clubs μόνο ξένη μουσική και για όποιον ήθελε να ακούσει ελληνικά υπήρχαν τα θερινά μπουζούκια στην περιοχή. Πολύ συχνά δε, έπαιζαν γνωστοί Djs από το εξωτερικό και υπήρξαν φορές που στη Φαρσάλων σε δύο μαγαζιά έπαιζαν ταυτόχρονα δύο Djs διεθνούς φήμης!

Χαρακτηριστική εικόνα επίσης, ήταν ο συνωστισμός από αυτοκίνητα στα πάρκινγκ, οι πολλοί παρκαδόροι, οι ουρές για τα ταξί και οι αγουροξυπνημένοι μπαμπάδες που ερχόταν το ξημέρωμα να παραλάβουν τα παιδιά τους… Άλλωστε, μέχρι το 2000 στη Φαρσάλων δεν υπήρχε ποτέ αλκοτέστ!

Όποιος δεν το έχει ζήσει, ενδεχομένως δεν μπορεί να το καταλάβει… Δεν μπορεί να καταλάβει τη ξέφρενη διασκέδαση που κρατούσε καθημερινά μέχρι το πρωί – συνήθως είχες μαζί σου και γυαλιά ηλίου για να φύγεις -, το πολύ αλκοόλ με ποτά, σφηνάκια και μπουκάλια και κυρίως το χορό… γιατί τότε ο κόσμος χόρευε, φλέρταρε και διασκέδαζε μέχρι τελικής πτώσεως, χωρίς ίντερνετ, χωρίς smart phones – για πολλούς χωρίς καν κινητά τηλέφωνα – χωρίς facebook και instagram…

Ρεπορτάζ: Εύη Μποτσαροπούλου