Ικέτες και σταυροί

Ο μαρμάρινος σταυρός που στέκει αιώνιος και αμετάκλητος πάνω από τον τάφο του χριστιανού και αναπαύει την ψυχή του. Και ανακουφίζει τον πόνο του συγγενή και τον παρηγορεί σαν κλαίει τον νεκρό του.
Έτσι όπως δίνει σκιά στο στερνό και αιώνιο φιλί, έτσι όπως δίνει ελπίδα και προσδοκία ζωής αθάνατης, φύσης θεϊκής και όχι θνητής και πεπερασμένης, έτσι δίνει σκιά μαρμάρινη και επιβλητική στον πόνο του ανθρώπου, του άλλου, του ξένου.

Έτσι δίνει την παρηγοριά στον περαστικό, στον κατατρεγμένο, που πίνει με δίψα το νερό και δεν νοιάζεται αν είναι αγιασμένο.

Αρκεί που ξεδιψά.

Και λέει μοιρολογώντας και σιγοκλαίγοντας: Έχει ο Θεός. Ποιος Θεός μην ρωτάς.

Έχει δροσιά η σκιά του Θεού, του ανθρώπου και των μαρμάρινων τάφων προγόνων που ζήσαν σπουδαίοι. Και ξέραν τι θα πει ικέτης. Και ξέραν τι θα πει τάφος, χώμα και σκιά.

Είναι το τώρα που πληγώνει, το αύριο ή το χθες;

Ικέτες και σταυροί, νεκροί και άταφοι ακόμα ζωντανοί σε τόπους που ξεχάσανε την γεωγραφία τους, ανάμεσα σε ανθρώπους που μπερδεύουν το όνομά τους.

Θωμάς Ρετσιάνης – Μαιευτήρας / Γυναικολόγος