Φεμινισμός, ο παρεξηγημένος

Και ενώ ο φεμινισμός καλά κρατεί, ξεφυτρώνουν κινήματα που θέλουν τις γυναίκες νοικοκυρές στο σπίτι με ποδιά.

Μιλάμε για το νέο κίνημα το #TradWife που προτάσσει τις παραδοσιακές συζύγους ως απάντηση στον φεμινισμό και έρχεται από τις ΗΠΑ του Τραμπ και το Brexit, αλλά έχει τις ρίζες του στη ναζιστική Γερμανία. Το #TradWife είναι το κίνημα που στην μετά-#MeToo εποχή η γυναίκα διεκδικεί να είναι «σύζυγος, μητέρα και νοικοκυρά» και απορρίπτει το «εργαζόμενη».

Ο όρος προκύπτει από το από την ένωση των δύο λέξεων, το Trad (από το traditional) και το Wife. Ευαγγελίζονται την επιστροφή στην εποχή της παραδοσιακής θηλυκότητας, τότε που η γυναίκα περνούσε τη ζωή της ως αφοσιωμένη σύζυγος και μητέρα, μέσα στο σπίτι, ασχολούμενη με το νοικοκυριό. Μοιάζει δε, να είναι ένα μάλλον ισχυρό κίνημα που έχει και πολιτικές προεκτάσεις. Με λίγα λόγια, αν ζούσε σήμερα ο Χίτλερ θα αισθανόταν δικαιωμένος. Εξ άλλου οι απόγονοί του, ακροδεξιοί και νέο-ναζί αγκαλιάζουν αυτή τη «νέα συνειδητοποιημένη γυναίκα του 2020».

Οι φεμινιστικές οργανώσεις ωρύονται στα social media με αφορμή το #TradWife, και καλά κάνουν και όλοι αναρωτιούνται πως φτάσαμε στο φαινόμενο του #TradWife. Ίσως δεν είναι τόσο περίεργο. Σε περιόδους οικονομικής κρίσης, συντηρητικά κοινωνικά μοντέλα συμπεριφοράς βρίσκουν πιο εύκολα έδαφος να αναδειχθούν.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο φεμινισμός δημιούργησε και τη… Μαίρη Παναγιωταρά· την εργαζόμενη και άρα ανεξάρτητη γυναίκα που παραμένει υπεύθυνη για όλες τις δουλειές του σπιτιού και την καθημερινή φροντίδα των παιδιών. Μια γυναίκα, δηλαδή, που τρέχει απ΄ το πρωί ως το βράδυ και νιώθει κάθε στιγμή εξουθενωμένη.

Προφανώς και είναι πολύ δύσκολο να συνδυάσει μια γυναίκα καριέρα με μητρότητα, αλλά αν το καλοσκεφτεί κανείς, δεν παύει να είναι θέμα προσωπικής επιλογής. Πάντα όλοι κάτι επιλέγουμε, και αυτό που επιλέγουμε μπορεί στην πορεία να αλλάξει και να ξανά αλλάξει. Και αυτό το περιθώριο της επιλογής που έχουμε οι γυναίκες σήμερα σε μεγάλο βαθμό το χρωστάμε στον «παρεξηγημένο» φεμινισμό.

«Όσο περισσότερο μιλάω για φεμινισμό, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνομαι ότι το να παλεύεις για τα δικαιώματα των γυναικών γίνεται συνώνυμο του ότι μισείς τους άντρες. Αν ξέρω σίγουρα ένα πράγμα, είναι ότι αυτό πρέπει να σταματήσει», έχει πει η βρετανίδα ηθοποιός Emma Watson και ενδεχομένως να εντοπίζει τη ρίζα του προβλήματος.

Γιατί όντως ο φεμινισμός είναι παρεξηγημένος.

Στο γενικό συλλογικό ασυνείδητο – και εδώ θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πραγματική ισότητα των δύο φύλων – ο φεμινισμός τείνει να χάνει το ουσιαστικό του περιεχόμενο και να θεωρείται ακτιβισμός με ακραίες θέσεις και συμπεριφορές. Με στερεότυπα που και εμείς οι ίδιες οι γυναίκες συνεχίζουμε να αναπαράγουμε γιατί κατά βάθος δεν έχουμε αποδεχτεί τη θηλυκότητα, τη σεξουαλικότητα και  την διαφορετικότητα των φύλων και των ρόλων. Ναι, είναι ωραίοι οι ρόλοι, άλλωστε καθημερινά όλοι ρόλους υποδυόμαστε και υποστηρίζουμε.

Η Gloria Steinem, στα ’60s, προφανώς χρειαζόταν να κάνει αίσθηση και χρησιμοποιούσε τη διάσημη πλέον φράση «Μία γυναίκα χρειάζεται έναν άντρα, όσο ένα ψάρι χρειάζεται ένα ποδήλατο», αλλά… έχουν περάσει 60 χρόνια από τότε!

Φεμινισμός για την ελληνίδα γυναίκα είναι να μην γίνει  «μαντάμ» κατά τον Κηλαϊδόνη στο Αχ,Ρίτα, όχι γιατί παντρεύτηκε και νοικοκυρεύτηκε, αλλά γιατί ξέχασε ποια ήταν μια φορά, τότε που μιλούσε για πολλά και από κείνη περιμέναμε πολλά…