Μαμά, είναι δυνατόν να μην έχει happy end;

Της Εύης Μποτσαροπούλου

Μια δυο μέρες τώρα παίζει στο μυαλό μου το “Common People” των Pulp και θυμήθηκα μια φίλη στο πρώτο έτος στο πανεπιστήμιο που το τραγουδούσε με μανία και κάποια στιγμή συνειδητοποίησε ότι οι στίχοι λένε ακριβώς το αντίθετο από αυτό που νόμιζε για καιρό· “I wanna live like commom people, I wanna do whatever people do”. Ήταν η εποχή που όλοι μας επιζητούσαμε μην ζούμε όπως οι συνηθισμένοι άνθρωποι…

Το να αποδεχτείς τον μέσο όρο και να συμβιβαστείς ότι και συ ανήκεις στον μέσο όρο με βάσει τις κοινωνικές επιστήμες είναι ένα στάδιο της ενηλικίωσης.

Διανύοντας μια περίοδο φοβερής ανασφάλειας και ανισορροπίας, ήδη επιβαρυμένοι από μια μακρά περίοδο οικονομικής κρίσης, οδηγούμαστε στο να πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε εννοιολογικά τι σημαίνει να ζεις σαν συνηθισμένος άνθρωπος.

Και ο συνηθισμένος άνθρωπος, όπως τον είχαμε συνηθίσει δεν ζει στο σήμερα.

Σήμερα, ο Πρωθυπουργός ανακοίνωσε τα νέα μέτρα· η χώρα χωρίζεται σε δύο ζώνες, επιτήρησης και αυξημένου κινδύνου. Η χρήση μάσκας είναι υποχρεωτική σε όλη την Ελλάδα, όπως και η απαγόρευση κυκλοφορίας από τα μεσάνυχτα, όπως και η τηλεργασία κατά 50% σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Στις περιοχές αυξημένου κινδύνου κλείνει η εστίαση, ο πολιτισμός και ο αθλητισμός. Εμείς είμαστε στις δεύτερες.

Χθες τα social κατακλύστηκαν από τη φωτογραφία του πρύτανη της ΑΣΟΕΕ κ. Δημήτρη Μπουραντώνη, σε κατάσταση σοκ να έχει περασμένη στο λαιμό του μια ταμπέλα που αναγράφει «Αλληλεγγύη στις καταλήψεις»· του την πέρασαν κουκουλοφόροι που εισέβαλαν στο γραφείο του. Χθες o ο τύπος κάλυπτε το σεισμό στη Σμύρνη και στη Σάμο.

Και γω θέλω να ξαναζήσω σαν συνηθισμένος άνθρωπος, τότε που αυτό δεν μου ήταν φυσικά αρκετό· αλλά τώρα μου είναι. Γιατί όλα αυτά μαζί μου πέφτουν βαριά, πού βαριά.

Μου πέφτει βαρύ να ακούω τον δεκάχρονο γιο μου να μιλάει στο τηλέφωνο και να απαντάει στις ευχές για τη γιορτή του, ότι “το δώρο που θέλω είναι να βρεθεί το εμβόλιο για τον κοροναϊό”.

Μου πέφτει βαρύ να δουλεύω από το σπίτι, γιατί και το μικρό αυτές τις μέρες κάνει τηλεκπαίδευση επειδή βρέθηκαν κρούσματα στο σχολείο του. Από την Τρίτη δε, όπως αναφέρθηκε ανωτέρω, θα τηλεργαστούμε εναλλάξ.

Την τελευταία περίοδο έγινε πολύς λόγος για τα οφέλη της τηλεργασίας, διαβάστηκαν μελέτες· το ζήσαμε και οι ίδιοι στην περίοδο του lockdown. Αυτό όμως που μας διαφεύγει είναι ότι οι περισσότερες μελέτες αφορούν σε πληθυσμό που επέλεξε την τηλεργασία. Μας διαφεύγει ότι δουλεύοντας με πιτζάμες ή έστω ρούχα σπιτιού κάποια στιγμή σε τρελαίνει. Σε ιδρυματοποιεί.

Μα βγες μια βόλτα θα μου πεις, η αγορά και οι υπηρεσίες είναι ανοιχτές. Πάλι καλά. Αλλά δεν φτάνει. Μπορεί να στηρίζει την οικονομία, αλλά δεν στηρίζει ψυχολογικές και κοινωνικές ανάγκες. Γιατί δεν υπάρχει βαλβίδα αποσυμπίεσης.

Την Πέμπτη το βράδυ, υπήρξα μία από τους ανεύθυνους που ενώ είχε ανακοινωθεί ότι την επομένη η Λάρισα έμπαινε στην κόκκινη ζώνη και η εστίαση θα έκλεινε, βγήκα. “Μαμά, υπάρχει κάπου όμορφα να πάμε”, ρώτησε το μικρό. Και υπήρχε. Πίνοντας ένα ποτήρι κρασί και βλέποντας το παιδί να δοκιμάζει τυριά με μαρμελάδες στο Douma, σκέφτηκα ότι αυτό είναι πολιτισμός. Δεν είναι, ας μην μπερδευόμαστε. Είναι το συνηθισμένο, το basic.

Θα προσαρμοστούμε. Γιατί πρέπει. Γιατί η κατάσταση είναι πραγματικά δύσκολη και επικίνδυνη. Το έχουμε κάνει ήδη. Αλλά αυτή η προσαρμοστικότητα που πάντα την θεωρούσα δείγμα ευφυΐας του ανθρώπου, αρχίζει να με τρομάζει.

Ανήμερα της επετείου της 28^ης Οκτωβρίου, είδαμε με το παιδί το La vita e bella· ήταν πολύ ψύχραιμο, αποστασιοποιημένο θα έλεγα. Του πρότεινα, αν το στεναχωρεί η ταινία να μην τη δούμε. «Όχι, ξέρω πως αυτά συνέβησαν τότε δυστυχώς, τι να κάνουμε» μου είπε. Αλλά όταν τελείωσε η ταινία με κοίταξε έκπληκτος και με ρώτησε «Μαμά, είναι δυνατόν να μην έχει happy end; Δεν έχω ξαναδεί ταινία που να μην έχει καλό τέλος!» Και ενώ ξεκίνησα να του εξηγώ για τον ρεαλισμό στον κινηματογράφο, τις «σοβαρές» ταινίες και ότι έτσι είναι η ζωή, σταμάτησα.

Γιατί πλέον έχω ανάγκη από happy end. Και δεν ξέρω πότε όλα θα πάνε καλά.