Πρωθυπουργέ, βγάλε μια selfie…

Τα επίθετα είναι το μέρος του λόγου που αποδίδουν ένα χαρακτηριστικό, μια ιδιότητα ή μια ποσότητα στο ουσιαστικό της πρότασης. Λόγου χάρη, «ο Πρωθυπουργός είναι ανθρώπινος» αναφώνησε ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος για να περιγράψει όχι για να δικαιολογήσει την απογευματινή ποδηλασία του Πρωθυπουργού στην Πάρνηθα, τη φωτογράφισή του με πέντε ποδηλάτες, δίχως τη χρήση μάσκας, δίχως την τήρηση των αναγκαίων αποστάσεων αλλά με φαρδιά χαμόγελα! Ευτυχώς βέβαια, που αποσαφηνίστηκε ότι είναι «ανθρώπινος» και όχι «θεϊκός» (!!!)

Διερωτάται λοιπόν ο υπεύθυνος πολίτης, ο οποίος καλείται να παραμερίσει εκφάνσεις της ζωής του, να αναστείλει κάθε επαγγελματική του δραστηριότητα, να ζει μέσα στην καθημερινή ανασφάλεια για το τι θα ξημερώσει, πώς θα εξελίσσονταν η παρούσα καλπάζουσα κατάσταση αν και ο ίδιος περιχαρής, έπαιρνε τα βουνά;

Σύμπαντες των ειδικών επιστημόνων τονίζουν ότι ζούμε εν καιρώ πολέμου, ότι οι στιγμές είναι κρίσιμες, ότι θρηνούμε δεκάδες θύματα ημερησίως, ότι αποτελεί αναγκαιότητα το δημόσιο σύστημα υγεία να αποσυμπιεστεί για να εκτονωθεί η κατάσταση, κατά το ταχύτερο δυνατόν. Η Κυβέρνηση δια των εκπροσώπων της, προέχοντος δια των τακτικών Διαγγελμάτων του Πρωθυπουργού σπεύδει να επισημάνει την κρισιμότητα της κατάστασης, υμνώντας την ατομική ευθύνη των πολιτών ως σανίδα σωτηρίας της υγειονομικής λαίλαπας.

Όμως την εποχή της γιγάντωσης και της απόλυτης κυριαρχίας των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ως μέσων πληροφόρησης και ενημέρωσης πρέπει να είμαστε εγκρατείς και συνεπείς με τα λεγόμενα μας, γιατί η αλήθεια γίνεται εικόνα. Αυτά λειτουργούν ως ένας πανίσχυρος επιταχυντής που προσδίνει στις ειδήσεις δυναμική και το μήνυμα αποκωδικοποιείται επαρκώς.

Η εικόνα εν προκειμένω, αποτυπώνει ότι ο έχων τα ηνία της διαχείρισης της χώρας εν καιρώ υγειονομικής πανδημίας διασχίζει τα βουνά για απογευματινή ποδηλασία,  φωτογραφίζεται δίπλα σε άλλους ποδηλάτες χωρίς μέτρα προστασίας για να αποθανατίσουν προφανώς, τη στιγμή και αναρτούν τη φωτογραφία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να λάβει ευρύτερη δημοσιότητα.

Χαρακτηρίζεται επομένως, ως «ανθρώπινος» εν συγκρίσει με ποιους; Παραβίασε ή όχι τους απαγορευτικούς κανόνες που ο ίδιος έθεσε; Αν τους παραβίασε γιατί δεν ζήτησε δημόσια συγγνώμη με διάθεση μεταμέλειας και ειλικρίνειας; Γιατί να κρύβεται πίσω από τις παραμορφώσεις της αλήθειας και πολλώ δε μάλλον, γιατί να καταφεύγει σε πολιτικούς συμψηφισμούς, δηλαδή σε παρωχημένες πολιτικές πρακτικές των προηγούμενων δεκαετιών; Περαιτέρω, ο Πρωθυπουργός είναι έτοιμος να αναλάβει την ευθύνη της διαχείρισης της β’ φάσης ή θα την μετακυλήσει σε τρίτους; Μήπως η τωρινή του συμπεριφορά είναι προάγγελος της αυριανής του πολιτικής στάσης; Μήπως θα πάρει και πάλι τα βουνά;

Οι ερωτήσεις είναι ρητορικές, οι απαντήσεις ήδη έχουν καταγραφεί στην συνείδηση των πολιτών.

Αποτελεί λοιπόν, κοινή παραδοχή πως η διαχείριση της υγειονομικής κρίσης της β’ φάσης ούτε κατ’ ελάχιστον ήταν ανάλογη με εκείνη της α’ φάσης. Ωστόσο και κατά τις δύο χρονικές περιόδους, υπάρχει μια κοινή διαπίστωση ότι η ατομική ευθύνη προτάθηκε για την αντιμετώπιση και αναχαίτηση της πανδημίας σε τέτοιο σημείο που οι πολίτες να κατηγοριοποιούνται σε υπεύθυνους ή ανεύθυνους βάσει της κοινωνικής τους συμπεριφοράς και της τήρησης των μέτρων προστασίας. Πέραν όμως της ατομικής ευθύνης, υπάρχει και η συλλογική ευθύνη και σε μια ευνοούμενη πολιτεία, η ευθύνη της εκτελεστικής εξουσίας που κυβερνά.

Αν η εκτελεστική εξουσία ζητά από τον πολίτη να δίνει καθημερινά τη μάχη της υπευθυνότητας, ο Πρωθυπουργός τι επιφυλάσσει για τον εαυτό του;

Με απλά λόγια, τη μάχη της ατομικής ευθύνης του Πρωθυπουργού, ποιος θα τη δώσει; Καθώς φαίνεται οι πολίτες…

Mαρία Ι. Γαλλιού – Δικηγόρος