Μα είναι δυνατόν να το ξέχασα;

Γράφει η Εύη Μποτσαροπούλου

Το Σάββατο το μεσημέρι βρέθηκα σε ένα τραπέζι μεταξύ φίλων. Μεταξύ φαγητού, κρασιού, αστείων και smalltalking συζητήσεων, αναφέρθηκε η Μπεκατώρου· οι άνδρες της παρέας μας ρώτησαν, εμάς τις τέσσερις γυναίκες, αν έχουμε βιώσει κάτι αντίστοιχο. Me too, είπαν οι τρεις· δεν εννοούσαν βέβαια ότι υπέστησαν βιασμό, αλλά ότι έχουν δεχτεί κατά καιρούς, σε δουλειές και περιβάλλοντα εξουσίας, είτε επαγγελματικής είτε ηλικιακής, κάποιου είδους σεξουαλική παρενόχληση. Το κοινό στοιχείο ήταν η θέση εξουσίας του άντρα πρωταγωνιστή· οι επιμέρους ιστορίες δεν έχουν θέση στο παρόν κείμενο.

Εγώ όχι, είπα, δεν μου συνέβη ποτέ.

Την επόμενη μέρα, κάποια στιγμή, σε ανύποπτο χρόνο μου ήρθε μια μνήμη. Αυτό που με σόκαρε, ήταν ότι η μνήμη δεν ανήκε στο βαθύ παρελθόν· αφορούσε περιστατικό προ τετραετίας περίπου. Μα είναι δυνατόν να το ξέχασα; Δεν ξέρω ποιος μηχανισμός είχε λειτουργήσει, δεν θεωρώ καν ότι επρόκειτο περί απώθησης.

Ούτως ή άλλως, ήταν ένα περιστατικό το οποίο οριοθετήθηκε και έληξε ανώδυνα. Δεν με ακούμπησε κανείς. Η συνάντηση όμως ήταν επαγγελματική, όπου εγώ παρουσίαζα το κόνσεπτ για ένα project. Όταν είπα πως θεωρώ ότι αυτό που συμβαίνει είναι κατάχρηση εξουσίας, πήρα την εκπληκτική απάντηση «μα είναι δυνατόν να πιστεύεις ότι αν δεν σε ήθελα ως γυναίκα, θα καθόμουν εδώ και μία ώρα να μου αναλύεις τις ιδέες σου; μα αφού το κατάλαβες ήδη από τις φορές που στη χειραψία μας σου κρατούσα λίγο περισσότερο το χέρι και συ δεν τραβήχτηκες ποτέ». Προφανώς, έπρεπε να να φανταστώ ότι ο οικογενειακός γνωστός και εν δυνάμει συνεργάτης κάτι εννοούσε κατά τη χειραψία και ότι εγώ συναίνεσα… Περιττό να αναφέρω ότι το project δεν προχώρησε ποτέ.

Και κει που έχεις μάθει να απενοχοποιείς το φλερτ και το σεξ και να θέτεις τα όρια σου εκεί που θες, είσαι μεταφεμινίστρια και δυναμική γυναίκα άλλωστε… σκάει πάνω σου κάτι τέτοιο και αιφνιδιάζεσαι, αλλά δεν γίνεται να μην αναρωτηθείς μήπως εγώ φταίω, μήπως εγώ το έδωσα το δικαίωμα; «Όταν με βίασες πρώτη φορά φορούσα σορτσάκι και ξώπλατο κι είχα τα μαλλιά λυμένα κι ήμουν νέα κι όμορφη και τίποτα κακό δεν μπορούσε να μου συμβεί» γράφει η Ακρίτα.

Μα είναι δυνατόν να το ξέχασα; Την αφηρημένη ενοχή, τον αιφνιδιασμό και το θυμό;

Μα είναι δυνατόν να το ξέχασα; Που ένιωσα ανόητη;

Έχουν περάσει πάνω από 100 χρόνια από τις σουφραζέτες της… Daily Mail και σήμερα, το 2021, προσπαθούμε ακόμη να προστατέψουμε τις γυναίκες. Το #MeToo, που στην Ελλάδα ήρθε καθυστερημένα – τρία και παραπάνω χρόνια έχουν περάσει από την έκρηξη του κινήματος – ανήκει στο τρίτο κύμα, του σύγχρονου φεμινισμού, που στηρίχθηκε στις νίκες των δυο προηγούμενων, και ασχολείται κυρίως με τη βία που σχετίζεται το φύλο (βιασμός, παρενόχληση, οικογενειακή βία), τα δικαιώματα αναπαραγωγής, με θέματα σεξουαλικής απελευθέρωσης, τα δικαιώματα διαφυλετικών και την υποστήριξη μονογονεϊκών οικογενειών και έκανε την εμφάνιση του στα μέσα της δεκαετίας του ’90.

Ας μην κοροϊδευόμαστε· το metoo και το κάθε metoo είναι πολύ σημαντικό, όπως και κάθε νέο κίνημα, καθώς συμβάλλει στο να ειπωθούν ιστορίες, να υπάρξουν συνέπειες, να σπάσει το απόστημα, όπως γράφεται. Και ενδεχομένως, να λειτουργήσει αποτρεπτικά για πολλούς, οι οποίοι μέχρι τώρα θεωρούσαν ότι μπορούσαν να καταχραστούν τη θέση ισχύος τους. Σαν το φόβο για τις ποινικά κολάσιμες πράξεις που οριοθετούν τα ένστικτα στις κοινωνίες. Στην συγκεκριμένη όμως περίπτωση, δεν πρόκειται για οριοθέτηση ενστίκτου και υποταγής σε κοινωνικούς και νομικούς κανόνες. Και το metoo δεν αρκεί. Εδώ πρόκειται για στερεότυπα και μια ευρύτερη κουλτούρα που κάνει τις γυναίκες να φταίνε και τους άνδρες να δικαιούνται.

Μπορεί για κάποιο ασυνείδητο λόγο να ξέχασα· αλλά τώρα θυμήθηκα. Και κυρίως θυμήθηκα πως πρέπει να μεγαλώσω τον γιο μου…