200 χρόνια, 40 χρόνια και ένας χρόνος

Γράφει η Εύη Μποτσαροπούλου

7:15 σήμερα το πρωί χτυπάει το ξυπνητήρι, το βάζω σε αναβολή για άλλα πέντε λεπτά κατά την προσφιλή καθημερινή μου συνήθεια· πρέπει να σηκωθώ για την τηλεκπαίδευση του μικρού, που επιτέλους μετά από τους σεισμούς – το ζήσαμε και συνεχίζουμε να το ζούμε κι αυτό – ξεκίνησε, αλλά παίζω με το κινητό. Αρχικά, λίγο facebook και μετά μια ματιά σε e-mails κυρίως από τα site που ακολουθώ και συνειδητοποιώ ότι μόλις μέσα σε 10 λεπτά δέχομαι διαδοχικά τρία διαφορετικά, επετειακού τύπου, ερεθίσματα…

Το facebook μου δείχνει ανάρτησή μου ενός χρόνου πριν, αυτό το σαν σήμερα της διαδικτυακής μου ζωής στα social media· πρόκειται για ένα post με το μικρό να φτιάχνει ένα παζλ πέρυσι στην αρχή της πρώτης καραντίνας, τότε που όλοι ανεβάζαμε τι κάναμε στα σπίτια μας, τότε που η έννοια του lockdown και του εγκλεισμού ήταν ακόμη τόσο φρέσκια…

Έχουμε κλείσει ένα χρόνο πανδημίας και διαδοχικών lockdowns στην Ελλάδα και στον κόσμο όλο και ενώ δεν περιμένει κανείς το facebook να του το θυμίσει, η δύναμη της εικόνας ξυπνά έντονα την ανάμνηση του στιγμιότυπου και των συναισθημάτων εκείνης της περιόδου. Σαν να γίνεται πιο ρεαλιστικός και συνειδητός ο χρόνος που έχει περάσει… Μπαίνω στη διαδικασία να ψάξω τις ημερομηνίες και ιδού… 11 Μαρτίου έκλεισαν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, 12 Μαρτίου οι χώροι διασκέδασης και οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, 13 Μαρτίου καφετέριες, μπαρ, εστιατόρια, μουσεία, κινηματογράφοι, ξενοδοχεία και αθλητικές εγκαταστάσεις και σαν αύριο 18 Μαρτίου έκλεισαν όλα τα εμπορικά καταστήματα.

Ένας ολόκληρος χρόνος με καραντίνες, αποστάσεις, μάσκες, χωρίς μπαρ και εστιατόρια, μέτρα και ξανά μέτρα για τα κρούσματα που μειώνονται και μετά αυξάνονται και πάλι. Ένα χρόνο μετά, με τα εμβόλια, που τόσο περιμέναμε να μας σώσουν, να έχουν ξεκινήσει, να καθυστερούν, να βγαίνουν κι άλλα και να σκάνε σκάνδαλα όπως με το AstraZeneca και η αναμπουμπούλα να συνεχίζεται.

Ένα χρόνο μετά, και η πολιτική φθορά είναι πλέον υπαρκτή μια και ο Μητσοτάκης φαίνεται πως δεν κατάφερε να διατηρήσει και να αξιοποιήσει το επικοινωνιακό προβάδισμα της αποτελεσματικότητας που έδειξε αρχικά η κυβέρνηση στην αντιμετώπιση του πρώτου κύματος της πανδημίας.

Ένα χρόνο μετά, που συνηθίσαμε να ζούμε με τον ιό και σταδιακά σταματήσαμε να τον φοβόμαστε τόσο. Που κάναμε υπομονή και μπουχτίσαμε και χάσαμε γιορτές και επετείους εθνικές και πολιτικές…

Και μια και μιλάμε για επετείους… το πρωί, στο κινητό επίσης, διάβασα ότι στην Αρεόπολη σήμερα γιορτάζεται με λαμπρότητα η επέτειος της Επανάστασης, καθώς στη Μάνη πιστεύεται ότι στις 17 Μαρτίου 1821 συγκεντρώθηκαν στην τότε Τσίμοβα οι Μανιάτες οπλαρχηγοί μετά από πρόσκληση του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και αποφάσισαν την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα κατά των Τούρκων με μια σημαία διαφορετική, χωρίς το «Ελευθερία ή Θάνατος», αλλά με έναν σταυρό και το «Νίκη ή Θάνατος» αφού η Μάνη θεωρείτο ελεύθερη. Κατά μία άποψη άλλωστε, η κήρυξη της Επανάστασης στην Αγία Λαύρα την 25^η Μαρτίου με το λάβαρο του Παλαιών Πατρών Γερμανού είναι θρύλος…

Το αν η Επανάσταση ξεκίνησε στις 17 ή στις 25 Μαρτίου του 1821 προσωπικά λίγο με ενδιαφέρει… με ενδιαφέρει όμως ο σουρεαλισμός φέτος να γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση.

Σε κανονικές συνθήκες το επετειακό 2021 θα βρισκόταν στο προσκήνιο της δημοσιότητας με τους Έλληνες να μαλώνουν για την επιτροπή Ελλάδα 2021 και την Γιάννα Αγγελοπούλου, όπως άλλωστε ξεκίνησαν όταν δημοσιοποιήθηκε το λογότυπο που προκάλεσε μαζικές αντιδράσεις στον Τύπο και στα social media. Έτσι θα συνεχίζαμε αλλά η covid-19 απέσπασε την προσοχή μας… Ανακάμψαμε λίγο όταν βγήκε το βιντεοκλίπ της Επιτροπής με νεαρούς χορευτές και παιδιά ντυμένα στα λευκά υπό τους ήχους του τραγουδιού “Ας κρατήσουν οι χοροί” του Διονύση Σαββόπουλου, που σε πολλούς θύμισε τους Ολυμπιακούς του 2004, σε άλλους δημιούργησε αισθητικούς και καλλιτεχνικούς προβληματισμούς και σε άλλους ενόχληση γιατί δεν εμφανίζονται γκέι, άθεοι και μετανάστες…

Το ποιες ακριβώς είναι οι 1827 προτάσεις για δράσεις που κατατέθηκαν από φορείς, σύλλογοι, ιδρύματα και ενεργούς πολίτες, 386 από τις οποίες είναι προτάσεις της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και οι 120 είναι υπό έγκριση… κανείς δεν ξέρει. Κανείς δεν ξέρει επίσης, το αν και πως θα γίνουν για παράδειγμα οι «Γιορτές των Πόλεων» με ταυτόχρονες γιορτές στις 51 πρωτεύουσες των νομών το καλοκαίρι ή δράση «Βαδίζοντας στα Αχνάρια του 1821», μέσα από την οποία 200 νέες και νέοι θα ταξιδέψουν σε ιστορικές διαδρομές που συνδέονται με την Ελληνική Επανάσταση και την ιστορία των 200 χρόνων, σε 40 πόλεις, σε όλη την Ευρώπη… Φαίνεται πως θα γίνουν όλα αυτά στο πλαίσιο του «ανοίγματος» της Ελλάδας για να μην χαθεί η τουριστική σεζόν…

Το 2021 όμως, για την Ελλάδα είναι επετειακό και για έναν άλλο λόγο… Φέτος συμπληρώνονται 40 χρόνια από την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Συγκεκριμένα, το 1981, η Ελλάδα γίνεται το 10ο μέλος της ΕΕ και μένα μου το θυμίζει σήμερα το πρωί πάλι ένα podcast της Σώτης Τριανταφύλλου στο Athens Voice, στο οποίο εκείνη επιχειρεί έναν απολογισμό…

Ας θυμίσουμε ότι η πρώτη αίτηση για σύνδεση της Ελλάδας με την τότε ΕΟΚ χρονολογείται από τον Ιούνιο του 1959 η οποία οδήγησε στην υπογραφή της Συμφωνίας Σύνδεσης Ελλάδας – ΕΟΚ, τον Ιούνιο του 1961, συμφωνία η οποία «πάγωσε» με τη Δικτατορία και ενεργοποιήθηκε εκ νέου μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας με την αίτηση του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή για πλήρη ένταξη τον Ιούνιο του 1975, οπότε και άρχισαν επίσημα οι διαπραγματεύσεις…

Σε αυτά τα 40 χρόνια, οι Έλληνες προβληματίστηκαν αρκετά σε σχέση με ευρωπαϊκό προσανατολισμό τους, γιατί, παρόλο που η ένταξη στην Ευρώπη φάνταζε η εκπλήρωση ενός ονείρου που άνοιξε το δρόμο σε τραπεζικούς δανεισμούς, ταξίδια στις λοιπές ευρωπαϊκές χώρες, κοινοτικά κονδύλια και πακέτα Ντελόρ… αντιμετωπίστηκε από πολιτικούς και πολίτες με μια καχυποψία και μια διάθεση άντλησης οικονομικού οφέλους… Μια καχυποψία ότι υπάρχει ανισορροπία ανάμεσα στη «Μικρή Ελλάδα» και στις «Μεγάλες Δυνάμεις». Η κρίση χρέους δε ενίσχυσε το αντιευρωπαϊκό αφήγημα το οποίο κορυφώθηκε στο δημοψήφισμα του 2015 όταν 61,3% των Ελλήνων ψήφισαν υπέρ της εξόδου!

Και αναρωτιέμαι από το πρωί, σε αυτά τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, τα 40 στην ΕΕ και τον ένα χρόνο μετά την πανδημία που ακριβώς βρισκόμαστε; Πόσο έχει αλλάξει το σύμπλεγμα ανώ-κατωτερότητας που μας διακρίνει; Τι γίνεται με το διχασμό, τη γκρίνια και το λαϊκισμό;

Πολύ φοβάμαι ότι δεν έχουμε καταφέρει να αφομοιώσουμε όσα θα πρέπε… Και το επετειακό 2021 στην Ελλάδα είναι τόσο δύσκολο και σουρελιστικό με την πανδημία, το metoo, τη βία και το θυμό που συσσωρεύεται που αφενός δεν δίνει το χώρο για απολογισμούς και συνειδητοποιήσεις και αφετέρου καμία διάθεση για επετειακούς εορτασμούς…

Όσο γράφω συνειδητοποίησα ότι έχουν περάσει και πέντε χρόνια από το τελευταίο «σ΄ αγαπώ» που είπα ως γυναίκα…