O κύκλος της έμφυλης βίας δεν κλείνει εδώ, ωστόσο…

Της Μαρίας Γαλλιού

Ο κύκλος της έμφυλης βίας δεν κλείνει εδώ. Μην αυταπατόμαστε. Επί σαράντα περίπου ημέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας βίαιης εγκληματικής πράξης, μιας ανθρωποκτονίας μιας νέας γυναίκας, νέας μητέρας, νιόπαντρης σε ένα ειδυλλιακό γάμο -κατά τα φαινόμενα- που ζούσε σε μια πολυτελή μεζονέτα με έναν νέο, όμορφο, καλοβαλμένο στοργικό σύζυγο και «καλό παιδί». Ήταν ζηλευτή! Ήταν όμως; Εκ του αποτελέσματος όχι δεν ήταν!

Ο σύζυγος ομολογεί πως «εγώ την σκότωσα», αφού προηγουμένως ομολογεί ότι για να αποπροσανατολίσει τις διωκτικές αρχές έστησε ένα σκηνικό ληστείας επί δυόμιση ώρες και στη διανομή των ρόλων, κυριαρχική θέση κατείχε το βρέφος τέκνου του, που το τοποθέτησε δίπλα στο άψυχο σώμα της μητέρας του και ο σκύλος συντροφιάς. Ο ίδιος κρατά για τον εαυτό του τον πρωταγωνιστικό ρόλο του ηθοποιού, του σεναριογράφου, του σκηνογράφου και του σκηνοθέτη ενός ψυχολογικού θρίλερ, με συνεχείς διακυμάνσεις και ανατροπές. Γεμίζει την ορθογώνιαεικόνα με συναισθήματα μέχρι να καμφθεί όταν η φαρέτρα των επιχειρημάτων του αδειάζει και τα στοιχεία φωτίζουν το έγκλημα!!! Οι ισχυρισμοί του κοινότυποι «ήθελε να φύγει, να με εγκαταλείψει με το παιδί, θόλωσα και την σκότωσα, δεν ήθελα το παιδί μου να ζήσει χωρίς τον πατέρα του και γι’αυτό δεν παραδόθηκα!!»

Τρομάζει όμως, όχι μόνο η κτηνωδία αυτής της εγκληματικής πράξης, αλλά ο σκοτεινός, άγνωστος και μη μετρήσιμος αριθμός των θυμάτων-γυναικώνπου βιώνουν την συνεχή ταπείνωση, τη σωματική και ψυχική κακοποίηση, όταν κλείνει η πόρτα του κοινού οίκου.  Με ανησυχεί  ο αναρίθμητος αριθμός των θυτών που επενδύουν στη σιωπή των θυμάτων τους, ότι η σιωπή μπορεί να κρύψει τα ίχνη της παραβατικότητάς τους και να σβήσει την εγκληματική τους συμπεριφορά. Των θυμάτων που βυθίζονται στη σιωπή, που τρομοκρατούνται με την σκέψη της αντίστασης και μετατρέπονται σταδιακά σε υποχείρια του υποτιθέμενου δυνατού συζύγου, συντρόφου, φίλου.

Ας θέσουμε λοιπόν, τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση. Η έμφυλη βία, σε όλες τις μορφές της, είναι μια εκδήλωση των παγιωμένων στερεοτύπων των ρόλων των φύλων και της θέσης τους στις κοινωνίες. Ο όρος της γυναικοκτονίαςεξειδικεύει τον όρο της ανθρωποκτονίας για να αναδείξει το πρόβλημα της έμφυλης βίας. Οι όροι που χρησιμοποιούμε δεν είναι ουδέτεροι, τουναντίον η διαμάχη των λέξεων είναι η διαμάχη των ιδεών, είναι η διαμάχη γύρω από τους νομιμοποιημένους ή μη τρόπους με τους οποίους ασκείται η κυριαρχία, ο έλεγχος και η καθυπόταξη των γυναικών.Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο έγκλημα, όπως διαπιστώνεται από τις παγκόσμιες έρευνες που έχουν διεξαχθεί μέχρι στιγμής. Το γεγονός ότι δεν έχει κατοχυρωθεί ακόμη σε νομικό επίπεδο σε αρκετές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, δεν αναιρεί το γεγονός ότι πρόκειται για ένα έγκλημα στραμμένο και προσανατολισμένο στη γυναικεία ιδιότητα.

Αν χρησιμοποιήσουμε τον σωστό όρο για να προσδιορίσουμε μια κατάσταση, τούτο μας επιτρέπει να αγγίξουμε μια πραγματικότητα και να την αναγνωρίσουμε. Αν ονομάζουμε τους φόνους των γυναικών-θυμάτωνμε το όνομα τους παύοντας να αναπαραγάγουμε επικίνδυνες ιδεοληψίες του τύπου «τον τύφλωσε το πάθος του», αναζητώντας μάλιστα τα κίνητρα που υποκινούν τους δράστες για να δικαιολογήσουμε την εγκληματική τους συμπεριφορά, τότε η έμφυλη βία θα αναδειχθεί σε σοβαρό κοινωνικό,διαρκές πρόβλημα.

Προ της απόδοσης δικαιοσύνης συνιστά αναγκαιότητα η αφύπνιση όλων μας, η διάκριση και η αναγνώριση των πράξεων αυτών, ως καταδικαστέων και ποινικώς κολάσιμων. Οφείλουμε να διδάξουμε και να διδαχθούμε ότι η αυτοδιάθεση και το δικαίωμα της επιλογής είναι αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα σε

κάθε σχέση, σε κάθε γάμο, σε κάθε συναναστροφή. Η κοινωνική ενσυναίσθηση και η αναγνώριση των φαινομένων έμφυληςβίας θα πρέπει να αποτελούν τους πρώτους πυλώνες διδαχής των νέων μελών της κοινωνίας μας.Αν η κουλτούρα των έμφυλων προτύπων αλλάξει, ίσως πάψουμε να μετράμε θύματα.Η αλλαγή των κυρίαρχων νοοτροπιών και συμπεριφορών είναι δικό μας έργο, ατομικά και συλλογικά. Η ευθύνη ωστόσο της Πολιτείας και των θεσμών της είναι καθοριστικήκαθότι εκείνη οφείλει να διαπαιδαγωγεί τους πολίτες, επιδεικνύοντας έμπρακτη βούληση και αποφασιστικότητα στην καταπολέμηση τέτοιων φαινομένων. Στον εκχυδαϊσμό της ανθρώπινης ύπαρξης απαντάμε με μηδενική ανοχή, χωρίς αστερίσκους και άλλοθι.

Τότε, θα αρχίσει να κλείνει σιγά – σιγά ο κύκλος της έμφυλης βίας και το ειδεχθές σημερινό έγκλημα είναι μια οδυνηρή αφορμή συνειδητοποίησης της σοβαρότητας του ζητήματος που διαπερνά κάθε κοινωνική διαστρωμάτωση και διαχέεται  σε κάθε κοινωνικό κύτταρο, διαπλάθοντας θύτες και θύματα-γυναίκες μέσω αναχρονιστικών και νοσηρών πατριαρχικών προτύπων και πεποιθήσεων.