Μαρίζα, σε ευχαριστώ

Της Εύης Μποτσαροπούλου

Την προηγουμένη εβδομάδα ο Spencer Elden αισθανόμενος ότι τον εκμεταλλεύτηκαν όταν ήταν μωρό αποφάσισε, μετά από 30 χρόνια, να μηνύσει τους Nirvana για παιδική πορνογραφία. Ο λόγος; Η φωτογραφία του ως βρέφος μέσα σε πισίνα να προσπαθεί να πιάσει ένα δολάριο στο χαρακτηριστικό εξώφυλλο του άλμπουμ “Nevermind” του συγκροτήματος. Ήταν γυμνό, λέει, και φαινόταν τα γεννητικά του όργανα· επίσης δεν ερωτήθηκε ποτέ. Συγκεκριμένα, μηνύει τους Dave Grohl, Krist Novoselic, το ίδρυμα που διαχειρίζεται την περιουσία του Kurt Cobain, τον φωτογράφο Kirk Weddle καθώς και τις δισκογραφικές εταιρίες που κυκλοφόρησαν το άλμπουμ.

Την ώρα λοιπόν, που άνθρωποι πέφτουν από τα αεροπλάνα στο αεροδρόμιο της Καμπούλ προσπαθώντας να εγκαταλείψουν τη χώρα μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν, την ώρα που Αφγανοί πολίτες σκοτώνονται από τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο ίδιο αεροδρόμιο και άρθρα γράφονται περί ήττας της Δύσης και των ΗΠΑ, στη μαγική χώρα των Ηνωμένων Πολιτειών ο Spencer Elden ζει το δικό του american dream και μας κάνει μαθήματα πολιτικής ορθότητας. Η μήνυσή του απογειώνει σε τέτοιο βαθμό το σουρεάλ του politically correct, στο οποίο επιδίδεται – τελευταία – με μανία και με μορφές εθισμού ο δυτικός κόσμος, που δίνει το έδαφος σε κάθε Spencer Elden να διεκδικεί τα «δικαιώματά» του τα οποία για κάποιους μπορεί να είναι ισοδύναμα με τα δικαιώματα των Αφγανών…

Θα μου πεις αυτή είναι η απόδειξη της υπεροχής της Δύσης έναντι της Ανατολής… Στην πιο apolitic περίοδο της ιστορίας της να παθιάζεται με το politically correct!!

Ας παραδεχτούμε βέβαια μεταξύ μας, ότι οι εικόνες από το Αφγανιστάν προκαλούν μεν θλίψη και προβληματισμό στον δυτικό πολίτη που αντλεί έμπνευση από τον ανθρωποκεντρισμό της Δύσης, αλλά δεν σοκάρεται και τα μάλα! Η εικόνα από τους ανθρώπους να σκαρφαλώνουν στα αεροπλάνα και πέφτουν την ώρα που αυτά απογειώνονται δεν θα έχει ποτέ τη δύναμη της εικόνας με τους ανθρώπους να πηδούν από τους Δίδυμους Πύργους… Γιατί η εικόνα και η κάθε εικόνα δεν μπορεί να απομονωθεί από τον πραγματικό χωροχρόνο που συμβαίνει το γεγονός και εξαρτάται η «δύναμή» της από το κατά πόσο παράλογο είναι αυτό που συμβαίνει σε σχέση με το που συμβαίνει. Πολύ απλά, αν άνθρωποι προσπαθούσαν να ανέβουν σε αεροπλάνα που απογειώνονται σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα ή στις ΗΠΑ προκειμένου να σωθούν, το γεγονός θα ήταν τόσο συγκλονιστικό ως απολύτως παράλογο σε σχέση με το τοπόσημό του και η δύναμη της εικόνας θα απογειωνόταν.

Αυτά πάνω κάτω είχα σκοπό να γράψω εδώ και κάποιες μέρες… Για τις εικόνες που μένουν ή θα έπρεπε να μένουν, για το λογικό και το παράλογο. Για το politically correct, που παρεμπιπτόντως άρχισα να το σιχαίνομαι. Για το σύγχρονο apolitic. Για το ότι έχει χαθεί κάθε αίσθηση πολιτικής κουλτούρας και αξιοπρέπειας, τα ουσιαστικά και εννοιολογικά όρια και πλαίσια της Αριστεράς, της Δεξιάς και του σοσιαλισμού του κέντρου που χάθηκαν μαζί μ΄ αυτήν ανά τον κόσμο. Για τον δικαιωματισμό που απέμεινε. Όπως με τους αντιεμβολιαστές και το δικό τους δικαιωματισμό που είδαν το εμβόλιο ως ευκαιρία «πολιτικού» statement και μιας επαναστατικής έκφρασης που ούτε καν ως δονκιχωτική δεν τη βλέπω. Για τις πυρκαγιές και τα λοιπά και τα λοιπά… Για όλα αυτά που συμβαίνουν παράλληλα και ταυτόχρονα, όπως ο Spencer Elden και το Αφγανιστάν.

Ήθελα να γράψω κι άλλα για την κούρασή μου και το κοινωνικό στρες που αναπτύσσω σταθερά (πραγματικά, αρχίζω να φοβάμαι περισσότερο το κοινωνικό στρες που πυροδοτεί τόσο πολύ το υπαρξιακό) για όλη αυτή τη χαώδη κατάσταση και τον απίστευτο θόρυβο που νιώθω να υπάρχει γύρω μου. Και δεν ήξερα πως να τα χωρέσω όλα αυτά. Ούτε μέσα μου χωράνε, πόσο μάλλον σε ένα άρθρο..

Και ενώ βρίσκομαι μέσα σε αυτή την διάχυτη κοινωνική κούραση και θλίψη – αν υπάρχει ο όρος -, σε μια μισανθρωπιά πρωτόγνωρη που μου ενεργοποιεί τον κυνισμό, την αίσθηση ματαιότητας, αφόρητης πλήξης που μέχρι και ο έρωτας μου μοιάζει ενεργειακά κοστοβόρος…. αποφασίζω να πάω σε μια συναυλία και βλέπω μια άλλη εικόνα. Καμία σχέση με αυτές που λέγαμε πιο πάνω. Ήταν όμως δυνατή. Εξίσου. Για μένα. Γιατί κάτι πυροδότησε.

Και με σόκαρε το πόσο είχα ξεχάσει πως υπάρχει ομορφιά και κυρίως έξυπνοι άνθρωποι με ταλέντο, συναισθηματική νοημοσύνη, με χιούμορ βρε παιδί μου. Με μια τέτοια τρέλα και ενέργεια που τη σκορπίζουν γενναιόδωρα γύρω τους και σε κάνουν να λες υπάρχει και κάτι άλλο από αυτή τη μιζέρια και το παραλογισμό. Σε κάνουν πιο ανεκτικό ξανά στη βλακεία. Σε κάνουν ξανά να θες να ερωτευθείς. Και κυρίως σε κάνουν να πιστεύεις ότι μπορείς. Ξανά.

Συνέβη μόλις χθες, στη Λάρισα, στο Κηποθέατρο. Σε ευχαριστώ, Μαρίζα (Ρίζου) και κάθε Μαρίζα…

Λες να έχει σχέση με το τοπόσημο, όπως λέγαμε πιο πάνω στο σημείο με τους Αφγανούς; Μάλλον θα πρέπει, αλλιώς αναιρώ όλη την ανάλυση…

ΥΣ. Σήμερα μπορώ λοιπόν να αφήσω ασχολίαστη την υπουργοποίηση του Πλεύρη, θα το κάνουν άλλοι έτσι κι αλλιώς..