Ο λόρδος, η λόρδα και η λόρδωση

Της Εύης Μποτσαροπούλου

Όταν Σάββατο βράδυ, ο εντεκάχρονος γιος σου δίπλα στη θάλασσα επιμένει να παραγγέλνει tagliata, παρεμπιπτόντως νόμιζε ότι θα φάει μακαρόνια, και συζητά επί δυώρου για την Αμάλ, τους υποστηρικτές της και τους άλλους, τους «θρήσκους» όπως λέει κάνοντας την χαρακτηριστική κίνηση των εισαγωγικών με τα χέρια, και προβληματίζεται για το αν είναι σωστό να υπερασπιζόμαστε ή να αδιαφορούμε για δικαιώματα των μειονεκτούντων και των αδυνατών, για το αν είναι σωστή η αντιπαράθεση των διαφωνούντων με φωνές, βρισιές, με πέτρες και αυγά να πετιούνται λέγοντας πως «ναι το ξέρω είναι μια δράση ευαισθαιτοποιητική και αφορά στα παιδιά, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο ένα παιδί ή κάποιος άλλος θα ευαισθητοποιηθεί βλέποντας μια μεγάλη κούκλα» γυρνώντας ταυτόχρονα να με κοιτάξει για να συμπληρώνει – άσχετο – «μαμά, θα πάρω και το γαλακτομπούρεκο, ε;· μου το υποσχέθηκες», καταλαβαίνεις πως κάτι δεν πάει καλά.

Και κάνω εικόνα την αντίδραση του μικρού αν έβλεπε στιγμιότυπα από το φετινό MET Gala, που διοργάνωσε η διευθύντρια της Vogue Άννα Γουίντουρ, αφού του εξηγούσαμε ότι οι καλεσμένοι επιβάλλεται να τολμήσουν να παίξουν με τις εμφανίσεις τους και ότι φέτος υπήρξε ξεκάθαρο το μήνυμα του ακτιβισμού. Στον πασίγνωστο φιλανθρωπικό χορό ο ακτιβισμός φέτος μετουσιώθηκε κυριολεκτικά σε μόδα. «Φορολογήστε τους πλούσιους» έγραφε το φόρεμα της Αλεξάντρα Οκάζιο Κορτές, η μουσικός Grimes έφερε ξίφος που είχε δημιουργηθεί από ένα λιωμένο αυτόματο όπλο, το μπούστο του μοντέλου Κάρα Ντελεβίν έγραφε «Παλουκώστε την πατριαρχία», το τσαντάκι της σταρ του ποδοσφαίρου Μέγκαν Ράπινο «Πιστεύω εις τους γκέι», ενώ το φόρεμα της βουλευτίνας Κάρολιν Μαλόνι έφερε συνθήματα σουφραζετών.

Φαντάζομαι ότι με το ίδιο χάσιμο στο μυαλό του, που εν μέρει κατανοεί τις έννοιες και τις εικόνες και προσπαθεί να εκφράσει προσωπική άποψη, θα προσέγγιζε το θέμα και θα έλεγε «το καταλαβαίνω ότι έχει μήνυμα ευαισθητοποιητικό, αλλά δεν ξέρω αν όποιος το βλέπει ευαισθητοποιείται περισσότερο και πιο το νόημα να φτιάχνει ένας σχεδιαστής και να φορά μια γυναίκα άσχημα φορέματα». Με την ίδια προσπάθεια να κατανοήσει και να εκφέρει άποψη για τον κόσμο, που ως μαμά σε κάνει να το κοιτάς και να λιώνεις για τη συνθετότητα της σκέψης, αδιαφορώντας για τα κενά, την έλλειψη απόλυτης κατανόησης όλων των συνισταμένων, των συμβολισμών, των αντιφάσεων, το δήθεν και το ειρωνικό που μπορεί να κρύβεται από πίσω· το ανέπτυξε τέλεια το θέμα ο Μάνος Βουλαρίνος στο άρθρο του στην Athens Voice «Φορολογήστε τους πλούσιους (αλλά όχι τους πλούσιους φίλους μου)»… Άλλωστε είσαι η μαμά του και τον βλέπεις τέλειο και αυτό δεν παύει να είναι έντεκα χρονών που νομίζει ότι τώρα που έγινε «εκτάκι» έγινε ολοκληρωμένος άνθρωπος, αλλά το μυαλό του το έχει και στο γαλακτομπούρεκο. Αυτά τα λοιπά που χάνει, θα του τα εξηγήσεις εσύ, σκέφτεσαι, και ησυχάζεις και μεγαλώνοντας θα καταλάβει, ελπίζεις, περισσότερα μόνο του.

Και συ, από την άλλη, καταλαβαίνεις πως αν η εποχή που ζούμε με τον ακτιβισμό και το κίνημα της πολιτικής ορθότητας, που είναι και αυτό της μοδός, προχωρούν χεράκι – χεράκι, φτάνει να επηρεάζει και τα παιδιά, τα κινήματα αυτά έχουν αποκτήσει μεγαλύτερες διαστάσεις από όσο θα ήθελες να πιστεύεις. Και ότι τα πιτσιρίκια έχουν γίνει μικρομέγαλα και υπάρχει ένας αχταρμάς στο κεφάλι τους.

Όταν όμως βλέπεις τον μπαμπά αρνητή από τη Θέρμη να εκφράζει την άποψη του για τους εμβολιασμούς επικαλούμενος την αυθεντία του διαδικτύου ενώ εξηγεί στα κανάλια ότι θα υποβάλει μήνυση κατά της διευθύντριας και θα αξιώσει το ποσό των 2.700.000 ευρώ για τις παράνομες και εγκληματικές πράξεις που έπραξε εφαρμόζοντας μια ΚΥΑ λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «είναι νέο σύστημα για να μας περνάνε μηνύματα· δεν υπάρχουν κοινές υπουργικές αποφάσεις. Για μένα υπάρχει μία απόφαση που παίρνει ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά και για να είσαι ελεύθερος πρέπει να ανακαλέσεις τους αντιπροσώπους σου, αλλιώς είσαι πειθήνιο όργανο και είλωτας όλων αυτών» καταλαβαίνεις ότι ο εγκεφαλικός αχτραμάς δεν είναι μόνο προνόμιο των εντεκάχρονων.

Τα νέα κινήματα σκεπτικισμού και αμφισβήτησης, τροφοδοτούμενα από τις θέσεις της πολιτικής ορθότητας, που από τη μια αφιονίζονται με την αποκαθήλωση των κλασικών σπουδών, των παλιών ταινιών και βιβλίων, προκαλούν με μανία «ακτιβιστικές» ενέργειες – βλέπε αποκαθήλωση του αγάλματος του Κολόμβου στο Σαν Φρανσίσκο – και από την άλλη δίνουν έδαφος για όλο πιο αντισυστημικές και αντιδραστικές στάσεις σε όλο και μεγαλύτερα κοινά – βλέπε αρνητές και αντιεμβολιαστές, οδηγούν τους ανθρώπους συνεχώς σε νοητικά άλματα του τύπου «ο αστυνομικός είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι». Φτάνουμε δε, στο σημείο να εμφανίζονται πεποιθήσεις που υποθέτουν ότι κάτι είναι πραγματικό και αληθινό οτιδήποτε ο υποθέτων εκλαμβάνει ως αληθινό, οτιδήποτε αδιαμφισβήτα και κυρίως αδιαπραγμάτευτα και αδιάλλακτα του περνάει από το μυαλό. Φτάνουμε να ξεχνάμε ότι οι πεποιθήσεις μπορεί να είναι ψευδείς, αδικαιολόγητες με βάση τα στοιχεία ή την αιτιολογημένη εξέταση ενός θέματος και όταν εκφράζονται σε κοινωνίες, που, όπως σήμερα, θεοποιούν το δικαίωμα στην άποψη παρά την ίδια την άποψη, οι μπαμπάδες από τη Θέρμη θα πληθαίνουν, τα αγάλματα θα πέφτουν και σε φιλανθρωπικά γκαλά θα σχεδιάζονται φορέματα με moto «φορολογείστε τους πλούσιους» από εταιρίες που αρνούνται να πληρώσουν φόρους.

Όταν μια κοινωνία θεωρεί πως μπορεί να κάνει πολιτική ανάλυση, να εκφέρει άποψη και κάνει θόρυβο με τις απόψεις της με γνωστικό οπλοστάσιο αντίστοιχο ή ίσως και μικρότερο του εντεκάχρονου γιου μου, τότε σίγουρα “κατά βάθος κάπου υπάρχει λάθος” που λέει και ο αγαπημένος μου τραγουδοποιός.

Μου το επιβεβαίωσε την επομένη της συζήτησης περί Αμάλ το μικρό όταν οι μεγάλοι μιλούσαμε για χαρακτήρες – λόρδους και αυτό πετάχτηκε ενθουσιασμένο για να πει «και γω έχω λόρδωση» και να πάρει ως απάντηση «και μένα με έπιασε λόρδα, πάμε να φάμε πρωινό».

Γιατί πολύ απλά ως κοινωνίες παραπαίουμε ανάμεσα στο λόρδο, τη λόρδωση και τη λόρδα που ηχητικά μεν μοιάζουν και ενδείκνυνται για λογοπαίγνια, εννοιολογικά δε απέχουν παρασάγγας και μεις έχουμε την «πεποίθηση» ότι είναι το ίδιο πράγμα…