Χάθηκε μία χρυσή ευκαιρία

Γράφει ο Γιάννης Δέλλης

Από την αρχή της υγειονομικής κρίσης με τον COVID 19 η κυβέρνηση πορεύθηκε επιδιώκοντας να έχει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.

Τα αποτελέσματα αυτής της επιλογής τα βλέπουμε, πλέον, παντού γύρω μας. Καθημερινά, πεθαίνουν δεκάδες άνθρωποι στη χώρα, λόγω της πανδημίας, γιατροί και νοσηλευτές έχουν υπερβεί τα όριά τους, ο εμβολιασμός του πληθυσμού παραμένει πολύ πίσω σε σχέση με τη μεγάλη πλειοψηφία των χωρών της Ε.Ε.

Αν ο πρωθυπουργός είχε επιλέξει να καταστήσει υποχρεωτικό τον εμβολιασμό στους εργαζόμενους επαγγελματικών κλάδων, που λειτουργούν ως υπερμεταδότες του ιού (π.χ. εστίαση) αλλά και στους συμπολίτες άνω των 60 ετών, η εικόνα θα ήταν σαφώς καλύτερη και η χώρα θα ατένιζε με θετική ψυχολογία την πορεία προς την έξοδο από την κρίση.

Η συγκεκριμένη επιλογή δεν έγινε, προφανώς υπό τον φόβο της μαζικής απώλειας ψήφων από δυσαρεστημένους πολίτες, οι οποίοι θα έπρεπε να εμβολιαστούν υποχρεωτικά. Έτσι, φτάσαμε ένα μήνα πριν τα Χριστούγεννα του 2021 να μιλάμε με τρόμο για τις επιπτώσεις ενός, σχεδόν βέβαιου, πέμπτου κύματος της πανδημίας τόσο σε υγειονομικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο.

Αυτή η συνειδητοποίηση ότι απέχουμε πάρα πολύ από το να πούμε ότι αφήσαμε πίσω μας τα χειρότερα είναι που επαναφέρει το κλίμα ανασφάλειας στην αγορά. Και αυτό συμβαίνει τη χειρότερη δυνατή στιγμή, ενώ όλοι οι επαγγελματίες δοκιμάζονται σκληρά, λόγω των ανεξέλεγκτων αυξήσεων στις τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος και του φυσικού αερίου. Η ανατίμηση αγγίζει το 170% (πηγή: ΓΣΕΒΕΕ) και επηρεάζει όχι μόνο την καταναλωτική δυνατότητα του Έλληνα αλλά και τη φοροδοτική του ικανότητα.

Αυτές οι δύο παράμετροι, μαζί, είναι που ρίχνουν βαριά τη σκιά τους πάνω από την επιδιωκόμενη ανάπτυξη του 4,5% για το 2022,τη στιγμή που το δημόσιο χρέος έχει εκτοξευθεί στα 386 δισ. ευρώ και το έλλειμμα καλπάζει σταθερά με ρυθμούς άνω του 10%.

Κοντολογίς, έχουμε περάσει δύο χρόνια κυνηγώντας την ουρά μας  με τα εμβόλια και την πανδημία και αυτό έχει αρχίσει και φαίνεται έντονα, πλέον, στην τσέπη της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών, αφού η υγειονομική κρίση συνδυάζεται με την ενεργειακή.

Χάθηκε μία χρυσή ευκαιρία, με το «πάγωμα» του Συμφώνου Σταθερότητας και την εγγύηση της Ε.Κ.Τ. για τα ελληνικά ομόλογα, να πιάσει τόπο η πρόσβαση που έχουμε ως χώρα σε άφθονο και φθηνό δανεικό χρήμα.

Δυστυχώς, στην οικονομία μας δεν προχώρησαν αρκετές και ριζοσπαστικές τομές, δεν είδαμε ρήξεις με ολιγοπωλιακές πρακτικές, το δαιδαλώδες κράτος παραμένει εχθρός του επιχειρείν, ο πρωτογενής τομέας λειτουργεί με το αναχρονιστικό μοντέλο του 1980, οι δημόσιες δομές υγείας και εκπαίδευσης αναζητούν, εναγωνίως, στελέχωση και εξοπλισμό.

Κάποια στιγμή, όμως, (εντός του 2023 το τοποθετούν οι εκτιμήσεις παραγόντων της αγοράς), ο συναγερμός της πανδημίας θα λήξει στην Ε.Ε. και τότε η πολιτική της Ε.Κ.Τ. θα επιστρέψει στο… business as usual. Θα κλείσουν οι κάνουλες του φθηνού χρήματος για τη χώρα μας και θα φανεί το μέγεθος του προβλήματος με το οποίο είμαστε αντιμέτωποι.

Και τότε, άραγε, ποιός θα κληθεί να πληρώσει το μάρμαρο των αποτυχημένων επιλογών στη διαχείριση της πανδημίας και στο νοικοκύρεμα της οικονομίας;

Η αλήθεια είναι άσχημη, σκληρή και δε φτιασιδώνεται με επικοινωνιακές φιοριτούρες ή με επιδόματα και παροχές πελατειακής λογικής.

Το παγόβουνο πλησιάζει και κάποιοι χορεύουν στη σάλα του καραβιού σαν να μην τρέχει τίποτα.

Μόνο που οι δικαιολογίες τελειώνουν και όπως αντιλαμβάνονται όλο και περισσότεροι, μέρα με τη μέρα, το ίδιο και η ανοχή των πολιτών.