Το μάρκετ, η γριούλα και οι μεγάλοι κλέφτες

Όλοι εστίασαν στην ποινική διαδικασία, που εκκίνησε το super market σε βάρος της γυναίκας. Λίγοι, διαπιστώνω, ότι έκαναν τον κόπο να αξιολογήσουν το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο έγινε η κλοπή.

Καταρχήν, θα αναφέρω ότι μια κουβέντα, την οποία θυμάμαι από μικρό παιδί, είναι αυτή της μάνας μου να λέει «μην τολμήσεις και κλέψεις ούτε ένα γάλα από το παντοπωλείο της γειτονιάς, ούτε ένα μήλο, ένα κάστανο από τον πάγκο». Υπήρξε για μένα ευαγγέλιο, όλα αυτά τα χρόνια της νεανικής μου επιπολαιότητας, η αυστηρή νουθεσία της απαγόρευσης κλοπής, έστω για το πιο ευτελές. Τα όρια, είναι το Α και το Ω στη διάπλαση του χαρακτήρα ενός νέου ανθρώπου.

Μεγαλώνοντας, αντιλήφθηκα τη διαφορά του αλήτη από τον επιπόλαιο. Πολλά βράδια γυρίσαμε από ξενύχτι τα χαράματα, ελάχιστοι βούτηξαν τα γάλατα στο μαγαζί της γειτονιάς. Οι υπόλοιποι ξέραμε ότι κάποιος μπορεί να «ματώσει» από αυτή την πράξη και είπαμε «όχι» σε μια τέτοια πρόκληση ψευδεπίγραφου θάρρους και βλακείας. Μεγαλύτερος, πια, συνειδητοποίησα, εργαζόμενος στην εφημερίδα, τότε, ότι οι μεγάλοι κλέφτες δεν πιάνονται στο ταμείο του σούπερ μάρκετ.

Αυτή την προσβολή την επιφύλαξε η μοίρα για όσους δεν έχουν τα προς το ζειν. Οι μεγάλοι κλέφτες και απατεώνες, που λυμαίνονται τον μόχθο των υπολοίπων, δε θα μπουν ποτέ, οι ίδιοι, σε ένα σούπερ μάρκετ. Θα μπει, πάντα, η παραδουλεύτρα του σπιτιού. Δε θέλουν να έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με τους καημένους, που γδύνουν, έμμεσα ή άμεσα, με τις λαμογιές τους.

Οι μεγάλοι κλέφτες δεν αντέχουν να κυκλοφορούν ανάμεσά μας, δε θέλουν να βλέπουν πώς ζει ο φτωχός, ο ατιμασμένος, ο ξεπεσμένος, ο λούμπεν.

Οι μεγάλοι κλέφτες είναι καταδικασμένοι να ζουν στην απομόνωση, στην αϋπνία, στον επιτηδευμένο καθωσπρεπισμό. Είναι όμηροι του τυχοδιωκτισμού τους. Ζουν με την ψευδαίσθηση της εξουσίας σε ένα κόσμο που η πλειοδοσία αξιών και αρχών οριοθετεί την αλήθεια από το ψέμα.

Σε αυτό τον κόσμο απλώνω το χέρι στην αλήθεια, που ο καθένας κουβαλάει στην πλάτη ως καμπούρα ή παράσημο, και όχι στο ψέμα της ψεύτικης ευμάρειας, της «δικαιολογημένης» ανηθικότητας. Δεν είμαι μόνος και αυτό μου δίνει δύναμη να προχωράω κάθε μέρα…

Γιάννης Δέλης