Μια Λαρισαία απέναντι από τους γίγαντες των Ιμαλάϊων – Που αφιερώνει την κορυφή που πάτησε… (φωτο)

«Φτάσαμε ψηλά!!!φτάσαμε μαζί!!!» αναφέρει σε ανάρτησή της η διακοσμήτρια από τη Λάρισα, Νατάσα Πατιράκη που κατάφερε να κατακτήσει ως ορειβάτισσα μια ακόμη κορυφή, ούσα όπως η ίδια αναφέρει  6.500 μέτρα πάνω από τη θάλασσα απέναντι από όλους τους γίγαντες των Ιμαλαΐων, το Έβερεστ, το Λοτσε, το Μακαλου.

Υπενθυμίζουμε πως πριν λίγο καιρό η Νατάσα είχε πατήσει στην κορυφή του πιο ψηλού βουνού της Αφρικής, το Κιλιμάντζαρο στα 6.000 μέτρα και μάλιστα μη έχοντας ορειβατική ή άλλη αθλητική εμπειρία. Και φυσικά δεν σταμάτησε εκεί, συνεχίζοντας να κατακτά κορυφές και να γίνεται άξια θαυμασμού.

Δείτε την συγκινητική ανάρτησή της:

«Βάζεις το ένα πόδι πίσω από το άλλο, περπατάς για μέρες, για ώρες, χιλιόμετρα, ανεβαίνεις, ανεβαίνεις, ανεβαίνεις…και και μέρα στέκεσαι στα 6.500 μέτρα πάνω από τη θάλασσα απέναντι από όλους τους γίγαντες των Ιμαλαΐων, το Έβερεστ, το Λοτσε,το Μακαλου…και γυρίζεις πίσω το κεφάλι να δεις από που ήρθες,αλλά τελικά σε νοιάζει μόνο με ποιους ήρθες.

Και είναι σπουδαίο να “κουβαλάς” τόσους πολλούς ανθρώπους μαζί σου και συγχρόνως να νιώθεις τόσο ανάλαφρη.

Ευχαριστώ όλους σας πολύ που ήσασταν άλλη μια φορά μαζί!

Την οικογένεια μου που κάνει πάντα υπομονή,ειδικά τη μαμά μου!μανααααααα αφιερωμένη αυτή η κορυφή σε σένα!

Στον υπέροχο σύλλογο που ανήκω,στην ύπαιθριο ζωή και ειδικά στο Χρήστο και τον Κώστα,που τους πήρα μαζί το βράδυ της κορυφής και θαυμάζω πολύ το χαρακτήρα και τη δύναμή τους και τους φίλους μου Ηλία και Γιώτα που χωρίς αυτούς το βουνό δεν θα ήταν ένα τεράστιο λουνα παρκ.

Στο σύλλογο παραπληγικων Δράμας και κυρίως στην αγλαια που όσα χρόνια την θυμάμαι δε σταματά να παλεύει για τα αυτονόητα.και λυπάμαι πολύ που κάποιος άνθρωπος παλεύει για τα αυτονόητα αλλά δεν μπορώ να κρύψω ότι θαυμάζω την υπομονή και την επιμονή της.

Και τέλος και εξίσου σημαντικό τον κ.γιαννη που μετέτρεψε τον πόνο του σε δύναμη και παλεύει για την εναέρια διάσωση στα βουνά για όλους εμάς!του είχα υποσχεθεί ότι θα έκανα ότι καλύτερο για να φτάσει το χαμόγελο του γιου του ψηλά …».