Κ.Γουργουλιάνης: Ο καθηγητής που εμπιστεύτηκαν οι Λαρισαίοι εν μέσω πανδημίας για συναδέλφους του: “Προσβλήθηκαν από τον ιό της «δοξομανίας»

Στο Ερωτηματολόγιο του Προυστ κλήθηκε να απαντήσει ο καθηγητής Κώστας Γουργουλιάνης, καλεσμένος της Μαίρης Τσακνάκη Γαβαλά και μέσα από τις απαντήσεις του γνωρίζουμε καλύτερα τον γιατρό που εμπιστεύτηκαν πάρα πολλοί Λαρισαίοι και όχι μόνο, για τις τεκμηριωμένες απόψεις του για τον κορωνοϊό, μέσα στην πανδημία:

Γιατρέ, καλώς ήρθατε στο Ερωτηματολόγιο του Προυστ. Σας ευχαριστώ πολύ για την τιμή. Σας είμαστε ευγνώμονες για τη στάση σας απέναντι στον Covid.

Καταγωγή; Παιδικά χρόνια;

Γεννήθηκα στη Βυζίτσα, έκανα το πρώτο μου μπάνιο στη θάλασσα στα Καλά Νερά και πολύ σπάνια κατέβαινα στον Βόλο με το τρενάκι. Είδα το λεωφορείο να φθάνει για πρώτη φορά στο χωριό, και από τότε κάθε εβδομάδα μου έφερνε σε δέμα την αθλητική εφημερίδα που μάθαινα τα νέα της αγαπημένης μου ομάδας και τη «Διάπλαση των παίδων», ένα εξαιρετικό λογοτεχνικό περιοδικό. Ο σχεδιασμός της οικογένειας για μένα ήταν να γίνω δάσκαλος, κάτι που δεν απέφυγα τελικά, μια που καθημερινά εκπαιδεύω δίπλα στο κρεβάτι του αρρώστου, φοιτητές και ειδικευόμενους γιατρούς. Προηγήθηκαν οι σπουδές μου στην Ιατρική Αθηνών, πολλές μετεκπαιδεύσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και ο τίτλος του διδάκτορα επίσης από το Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Οικογένεια…

Με τη Γεωργία Ανδρέου γνωρισθήκαμε στα φοιτητικά μας χρόνια, παντρευτήκαμε λίγο αργότερα και έχουμε δύο κόρες, τη Σοφία και τη Ναταλία. Σε πείσμα των δεσμών των φοιτητικών χρόνων που δεν έχουν συνήθως διάρκεια, ο δικός μας πλησιάζει τις τέσσερις δεκαετίες. Τα χρόνια αυτά γόνιμα και πολύ δημιουργικά πέρασαν τόσο γρήγορα. Θυμάμαι έντονα όλες τις στιγμές αυτής της διαδρομής, από τη γέννηση των παιδιών μέχρι τις μεταπτυχιακές τους σπουδές στο εξωτερικό.

Γιατρός, καθηγητής Πανεπιστημίου, πρύτανης…

Φοιτητής ακόμα παρακολούθησα την πρώτη συνάντηση για τον σχεδιασμό της ίδρυσης του Ιατρικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Αποφάσισα να «κτίσω» τα απαραίτητα προσόντα, έτσι σε μερικά χρόνια το 1994 εκλέχθηκα επίκουρος καθηγητής με στόχο να δημιουργήσω Πνευμονολογική Κλινική που δεν υπήρχε στην Κεντρική Ελλάδα, και να προσελκύσω όσο μπορούσα τους καλύτερους συνεργάτες. Είδα το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο να «φυτρώνει» στον θεσσαλικό κάμπο, ενώ συνέβαλα από τις θέσεις διοίκησης που κατείχα να κτισθούν οι νέες σύγχρονες εγκαταστάσεις της Ιατρικής.

Λόγιος, ερευνητής, συγγραφέας…

Πρέπει να σας πω ότι ποτέ, από τα μαθητικά μου χρόνια μέχρι τώρα, ποτέ δεν ήμουν πρώτος. Τα τελευταία, όμως, χρόνια αισθάνομαι, και αυτό με αγχώνει, ότι μπορεί να είμαι πρότυπο για αρκετούς νέους επιστήμονες, κυρίως γιατρούς. Οι τίτλοι και οι θέσεις διοίκησης ευτυχώς ξεχνιούνται. Προτιμώ να είμαι «φανατικός» γιατρός και να απαντάω όταν με φωνάζουν καθηγητή ή δάσκαλο. Το πέρασμά μου από τη λογοτεχνία ήταν σύντομο και προσωρινό, αλλά αναγκαίο στην καθημερινή άσκηση της ιατρικής, της κύριας ανθρωπιστικής επιστήμης.

Covid-19;

Στην αρχή της πανδημίας, με αβέβαια την έκβασή της, έπρεπε να δημιουργηθεί μια ομάδα ισχυρή που να πιστεύει αυτό που έλεγα συχνά, ότι ζούμε ιστορικές στιγμές. Διαβάζαμε καθημερινά ό,τι καινούργιο παρουσιαζόταν στα έγκυρα ιατρικά περιοδικά, μετά συζητούσαμε όλα τα προβλήματα των ασθενών και σχεδόν «ατρόμητοι» κυρίως οι νεότεροι έμπαιναν στους θαλάμους. Σε αυτούς τους μήνες όλα άλλαξαν. Οι θεραπείες, ο ίδιος ο ιός έγινε ηπιότερος και εμείς εμβολιασμένοι αποκτήσαμε ανοσία. Αρκετοί από τους συναδέλφους μου προσβλήθηκαν από τον ιό της «δοξομανίας». Είναι οι ίδιοι που μιλούσαν για τον κορωνοϊό, χωρίς, όμως, να έχουν αντιμετωπίσει κανέναν ασθενή και τώρα απαντούν με την ίδια ευκολία για τις ηπατίτιδες ή την ευλογιά των συμπαθών πιθήκων.

Εμβόλια;

Τα εμβόλια άλλαξαν την πορεία της ιατρικής. Άρα εμβολιασμένοι, οπωσδήποτε οι ευάλωτοι και όλοι μαζί να πείσουμε τους διστακτικούς με γνώση, επιχειρήματα και όχι φοβίες. Ας θυμηθούμε επίσης ότι οι πρωτεργάτες του εμβολίου κατά της ευλογιάς ήταν Έλληνες, ο Πυλαρινός και ο Τιμόνης. Συνέβαλαν έτσι στην εξαφάνιση μιας λοιμώδους, θανατηφόρου νόσου.

Καθημερινότητα;

Κάθε μέρα φθάνω πρώτος, πολύ νωρίς στο νοσοκομείο. Έχω πολλούς καλούς φίλους, απολαμβάνω την παρέα τους, αθλούμαι σχεδόν κάθε μέρα και θα ήθελα, εάν ήταν δυνατόν να έβλεπα καθημερινά τη θάλασσα από το παράθυρό μου. Δεν νοσταλγώ τίποτε, δεν μου λείπει τίποτε και απολαμβάνω να ζω με τις αναμνήσεις μου.

Πηγή: e-thessalia.gr