Προσαρμογή ή θάνατος!

Ο Πέτσας είναι η κλασσική έκδοση ενός νεοφιλελεύθερου πολιτικού, που αγνοεί σε απόλυτο βαθμό την κοινωνική πραγματικότητα και θεωρεί ότι χρησιμοποιώντας, την υπερβολή, την συγκεκαλυμμένη απειλή και τον φραστικό εκφοβισμό, θα μπορέσει να ελέγξει τις αντιδράσεις των πολιτών και άρα της κοινωνίας…

Όπως στο πρόσφατο παρελθόν, με ένα διαφορετικό τρόπο, κλασσικό και εκ των πραγμάτων… αποτελεσματικό, προσπάθησε και νομίζω πως τα κατάφερε, να δημιουργήσει ένα πλήθος ελεγχόμενων μέσων ενημέρωσης και υποστηρικτών της κυβερνητικής πολιτικής.

Το πυρηνικό οπλοστάσιο της χειραγώγησης διαχρονικά είναι ο φόβος. Η πιο ευρεία έκφραση του κατασκευασμένου φόβου είναι η ρητορική κατασκευή του και η διάχυση του από τα ΜΜΕ : «Αν δεν προσαρμοστείτε θα πεθάνετε…»

Η κατασκευασμένη αυτή επίθεση απειλών, χρησιμοποιεί τη φοβία προκειμένου να πετύχει το βασικό της στόχο που δεν είναι άλλος από τον περιορισμό της ελευθερίας της σκέψης που οδηγεί σε αντίδραση.

Διότι ο πυρήνας μιας στρατηγικά κατασκευασμένης επίκλησης φόβου είναι να τοποθετήσει το φόβο στο κέντρο της σκέψης μας, να τον γιγαντώσει και τέλος να μας προσφέρει τις λυτρωτικές προτεινόμενες λύσεις για την αποφυγή του. Πίσω όμως από αυτές τις προτεινόμενες λύσεις δεν κρύβεται τίποτε άλλο πέραν των στρατηγικών στόχων εκείνων που κατασκεύασαν το φόβο. Και στην προκειμένη περίπτωση αυτό είναι η παραμονή στη διαχείριση της εξουσίας…

Οι φόβοι που είναι μάλιστα, ιστορικά θεμελιωμένοι ανακαλούνται ευκολότερα και κινητοποιούν αντιπαραβολές με φόβους κατοχυρωμένους στο συλλογικό ασυνείδητο (π.χ., πόλεμος, ναζισμός, κατοχή).

Η ρητορική χρήση των ιστορικά θεμελιωμένων φόβων επιτυγχάνει, εκτός από την ένταση, να κινητοποιεί ένα ακόμα μορφικό χαρακτηριστικό του φόβου: την πιθανότητα πραγμάτωσης της απειλής. Διότι, μπορεί το άγνωστο εν γένει να φοβίζει, μα όχι το απολύτως άγνωστο.

Δεν είναι τυχαία η αναφορά πριν από λίγες ημέρες ενός άλλου Υπουργού της Κυβέρνησης, του Άδωνι Γεωργιάδη στην πείνα του 1942:  «Η Ευρώπη και η Ελλάδα, εισέρχονται στον πιο δύσκολο χειμώνα από το 1942. Όποιος μπορεί να βρει εναλλακτικό τρόπο θέρμανσης της οικίας του για τον χειμώνα, να βρει», είχε πει, επίσης όχι τυχαία, με βάση και τα όσα έγραψα παραπάνω.

Λίγες ημέρες αργότερα ακολούθησε η αναφορά Πέτσα “Όποιος αρνείται να προσαρμοστεί, δυστυχώς πεθαίνει”, με αφορμή την ενεργειακή κρίση, που παρόλες τις μετέπειτα διευκρινήσεις, εξηγήσεις κ.τ.λ. άφησε ένα πολύ συγκεκριμένο μήνυμα σε όσους την άκουσαν ή τη διάβασαν…

«Ένας τρόπος είναι να φοβίζεις τους ανθρώπους και να τους κάνεις να παραδεχτούν έντρομοι ότι μόνο ο Μεγάλος Ηγέτης μπορεί μα τους σώσει […] Και θα τους σώσει με ένα «θαύμα». Έτσι ο συνδυασμός φόβου και δέους είναι μια στερεότυπη τεχνική που χρησιμοποιείται πάντοτε», γράφει ο Νόαμ Τσόμσκι στο βιβλίο του «η χειραγώγηση των μαζών» ήδη από το 2001.

Όταν  φοβίζεις την κοινωνία με κρύο, πείνα, κατοχικές εικόνες και θανάτους (δεν υπάρχει και τίποτα χειρότερο δηλαδή), ένας απλά δύσκολος χειμώνας, με λιγότερη θέρμανση και περισσότερους περιορισμούς σε συνήθειες άλλων χρόνων θα είναι ένας …παράδεισος, για τον οποίο φρόντισε, αγωνίστηκε και προσέφερε ο δικός μας «μεγάλος ηγέτης»…

Μένει να φανεί αν τελικά θα είμαστε διαχειρίσιμα θύματα της στρατηγικής του κατευθυνόμενου φόβου ή θα προσαρμοστούμε τελικά με τις απαιτήσεις για μια σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία, που μπορεί να απομονώσει τους σύγχρονους εμπόρους του φόβου.

Βασίλης Ραούλης