Η Μελόνι, το πεπόνι και η κακιά μας ώρα…

Εντάξει! Θυμηθήκαμε ότι για όλα φταίει το καπιταλιστικό σύστημα, αναρωτηθήκαμε πως είναι δυνατόν η Ιταλία του Γκράμσι, του Μπερλιγκουέρ, του Τολιάτι ακόμη και του Οτσέτο να φτάνει σε αυτό το σημείο, αυτοαναγορευτήκαμε για άλλη μια φορά προοδευτικοί και «αλλιώτικοι» και κλείσαμε τα μάτια ξανά στην πραγματικότητα αλλά και στα δικά μας πεπραγμένα.

«Ευκολάκι», που λέει και ο μικρός…

Ο πιο ψαγμένος, ίσως να ξαναείδε την ταινία Viva la Liberta, όπου ο ο Toni Servillo ενσαρκώνει τον καταθλιπτικό πρόεδρο του Δημοκρατικού κόμματος (PD), στριμωγμένο από τις κακές δημοσκοπήσεις και τα μαχαιρώματα στο ίδιο του το κόμμα. Όταν τη θέση του παίρνει ο δίδυμος αδελφός του, ο οποίος μόλις βγήκε από το ψυχιατρείο, το κόμμα ανεβαίνει. Μια κινηματογραφική ματιά που λέει πολλά για την ιταλική πολιτική ατμόσφαιρα.

Και ίσως, αν φανούμε αρκετά γενναίοι με τα δικά μας πολιτικά «κολλήματα», να λέει αρκετά και για τη δική μας χώρα, που δεν απέχει πολύ από το να δει μια εγχώρια Πελόνι να μας δείχνει τα δικά της πεπόνια!

Ο νεολαϊκισμός είναι εδώ.

Χρόνια τώρα και τρώει τις σάρκες και του δικού μας πολιτικού συστήματος. Από το 2011 αποκτά προσβάσεις στην εξουσία, δημιουργεί κόμματα και πολιτικούς με αναφορές σε συγκεκριμένα στρώματα του λαού μας. «Επενδύει» σε αυτά που είναι αρεστά σε αυτούς που τα έχασαν όλα, επενδύει στην φτώχεια, την εξαθλίωση, τα χαμένα προνόμια, τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες, τα αποτελέσματα μια υπερδεκαετούς κρίσης, προσθέτοντας στο αφήγημα της αμφισβήτησης του ίδιου του πολιτικού συστήματος και την ανεξέλεγκτη μετανάστευση…

«Εθνικολαϊκισμός: Η εξέγερση εναντίον της φιλελεύθερης δημοκρατίας», είναι το βιβλίο του Roger Eatwell, ομότιμου καθηγητή στο πανεπιστήμιο του Bath και δεινού μελετητή του λαϊκισμού, και του Matthew Goodwin, καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης στο πανεπιστήμιο του Kent. Τα εξηγούν όλα και για όσους το διάβασαν, είναι απλά σα να βλέπουν να γίνεται πραγματικότητα η πορεία των πραγμάτων που περιγράφουν…

Η δυσπιστία απέναντι στους πολιτικούς θεσμούς και η αίσθηση του αποκλεισμού. Ο φόβος της καταστροφής, το αίσθημα της στέρησης και τα αποτελέσματα των πολιτικών λιτότητας σα λύση στα προβλήματα της καπιταλιστικής οικονομίας και τέλος η αποευθυγράμμιση από την πολιτική και η απαξίωση των πάντων που οδηγούν είτε στην αποχή είτε στην αγκαλιά επίδοξων λαϊκιστών που υιοθετούν ξενοφοβικές και ακροδεξιές απόψεις.

Και το πολιτικό μας σύστημα; Τα οργανωμένα παραδοσιακά κόμματα;

Θολώνουν ακόμη περισσότερο το αφήγημα, διευκολύνουν τη λαϊκίστικη εισβολή, αυτοτραυματίζονται ενισχύοντας τη λογική του «όλοι το ίδιο είναι»…

Γιατί πώς να πείσεις ότι είσαι κάτι διαφορετικό όταν στο όνομα της διαχείρισης της εξουσίας, προσπερνάς τις διαχωριστικές γραμμές; Πώς να εξηγήσεις δηλαδή ότι σε μια Κυβέρνηση μπορεί να συνυπάρχουν και ο Ραγκούσης και η Ξενογιαννακοπούλου και ο Βορίδης ή ο Κουβέλης; Και μετά το τέλος της διαχείρισης της εξουσίας να εμβαπτίζονται κάποιοι από αυτούς στην «κολυμβήθρα» ενός άλλου κόμματος και να απαλλάσσονται από τα «αμαρτήματά» τους.

Γιατί πώς να πείσεις όταν στο όνομα της «πρώτης φορά Αριστεράς» ακούγεται η φρικτή προειδοποίηση ότι «οι ένοπλες δυνάμεις εγγυώνται την ασφάλεια της δημόσιας τάξης»,  εγκαθίσταται στη χώρα ένα πρωτοφανές κλίμα μιλιταρισμού και πατριδοκαπηλείας, με επαναφορά των πολυέξοδων στρατιωτικών παρελάσεων, θεατρινίστικες πτήσεις ελικοπτέρων στα Ίμια, στεφάνια στη Σαλαμίνα και παραστάσεις εθνικιστολαϊκίστικης αισθητικής που είχαν επιστέγασμα το ντροπιαστικό εθνικιστικό σόου στο Καστελόριζο…

Τι να πεις όταν κάνεις την εκκλησία παράγοντα των κυβερνητικών ανασχηματισμών και συνδημιουργό των προγραμμάτων εκπαίδευσης; Όταν νομιμοποιείς στη δημόσια σφαίρα ένα λούμπεν αλήτικο λόγο, με σεξισμό, ομοφοβία, χυδαία επιθετικότητα και ψέματα;

Δεν έχει γομολάστιχα η ιστορία να τα σβήσει όλα αυτά. Και όταν στο μέλλον θα καταγράψει την περίοδο αυτή , θα την κατατάξει στο κεφάλαιο με τα μοιραία λάθη, που ενδυναμώνουν το πολιτικό υπόβαθρο αντιλήψεων τύπου Μελόνι.

Το καμπανάκι (τι καμπανάκι, καμπάνα ολόκληρη) της Χρυσής Αυγής δεν την ακούσαμε…

Τις σειρήνες μιας κοινωνίας που ζει στο φόβο και την απογοήτευση, που έπαψε να ονειρεύεται και να ελπίζει, μπορούν να τις ακούσουν όσοι, τουλάχιστον, «ορκίζονται» στο όνομα της προόδου και της δημοκρατίας;

Για να μην καταριόμαστε απλά μετά από λίγο καιρό την… κακιά μας ώρα, αφού πρώτα την αφήσουμε να γυρίσει στο πιο σκοτεινό παρελθόν.

Βασίλης Ραούλης