Πολιτικό κόστος και αριστεία

Την προηγούμενη εβδμάδα τα μέσα ενημέρωσης μετέδιδαν την είδηση ότι ο πρωθυπουργός είχε στο γραφείο του έτοιμη την τροπολογία, η οποία θα θεράπευε τα προβλήματα που είχε “τολμήσει” ο Άρειος Πάγος να προκαλέσει με την υπ’ αρ. 82/2022 απόφασή του στους διαχειριστές απαιτήσεων από κόκκινα δάνεια (servicers), δυνάμει της οποία κινδύνευαν οι διαταγές πληρωμής και οι πλειστηριασμοί τους. Μάλιστα, γραφόταν πεντακάθαρα ότι “η κυβέρνηση συζήτησε το θέμα της τροπολογίας με τους εκπροσώπους των τραπεζών, των funds και των servicers”. Δεν ήξερα ότι όταν λέμε “νομοπαρασκευαστική διαδικασία” εννοούμε ότι συνομιλούμε μόνο με τη μία πλευρά – και συνήθως την ισχυρή. Κοινωνικοί εταίροι δεν υπάρχουν, ώστε και εκείνοι να μετάσχουν στη διαπραγμάτευση αυτή ή φτάνει μόνο η Τράπεζα της Ελλάδος, που λέγεται ότι ενέκρινε την τροπολογία;

Και μέσα στη γενική κατακραυγή και την αναμενόμενη κοινωνική έκρηξη, σήμερα έγινε γνωστό, επίσης από τα ΜΜΕ, ότι η κυβέρνηση τελικά δεν θα καταθέσει την τροπολογία, γιατί φοβάται το πολιτικό κόστος, καθώς είναι πολύ κοντά οι εκλογές! Δηλαδή προφανώς, αν δεν ήταν κοντά οι εκλογές, μάλλον θα την κατέθετε και θα την ψήφιζε την τροπολογία. Και πριν στεγνώσει το μελάνι του άρθρου αυτού βγήκε λεβέντικα και ο Υπουργός Οικονομικών να το αποκλείσει…

Τώρα, οι εκπρόσωποι των τραπεζών και των servicers θα αναγκαστούν να περιμένουν την Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, για την θέση της οποίας είναι αισιόδοξοι. Τι να υποθέσει ο μέσος πολίτης;

Η σημερινή κυβέρνηση είχε από την εκλογή της όλη την άνεση να πολιτεύεται χωρίς λαϊκισμούς και με γνώμονα μόνο το καλό της χώρας και του λαού της. Αυτή την άνεση την είχε τόσο λόγω της μεγάλης της διαφοράς με τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και, ίσως κυρίως, λόγω της σύγκρισης με την προκάτοχό της, η οποία κατάφερε στο όνομα της αριστεράς να αποδιαρθρώσει τους θεσμούς, την παραγωγή και την κοινωνία, καταστρέφοντας τη μεσαία τάξη. Ο Κ. Μητσοτάκης ανέβηκε στην εξουσία με το minimum της πολιτικής δέσμευσης: να επαναφέρει την κοινή λογική. Ένα τέτοιο, προφανώς απολίτικο, πολιτικό πρόταγμα αποτύπωσε μία μεγάλη κοινωνική ανάγκη και επιστεγάστηκε από το, ακόμη πιο απολίτικο, αφήγημα των “αρίστων”.

Με αυτά όμως τα απολίτικα αφηγήματα, η κυβέρνηση είχε την άνεση να πολιτεύεται ανενόχλητη και τελικά να αλλάζει ελάχιστα πράγματα. Σε μία τέτοια κατάσταση, με τη χώρα για δύο σχεδόν χρόνια κλειστή λόγω κορωνοϊού, κατόρθωσε να θεωρείται ως το μεγαλύτερο επίτευγμά της η επέκταση της πλατφόρμας gov.gr

, η οποία είναι πολύ χρήσιμη και καλώς έγινε. Αυτό βέβαια το έργο δεν χρειάζεται ολόκληρο δικό του Υπουργείο, μπορεί να εκτελεστεί σε επίπεδο υφυπουργού ή γενικού γραμματέα, όπως είχε γίνει παλιότερα με την ίδρυση των ΚΕΠ. Και βεβαίως, όσο σημαντική τομή και αν είναι (που είναι), δεν έχει καμία σχέση με αυτό που η χώρα χρειάζεται: αλλαγή του παραγωγικού της μοντέλου, αύξηση του πληθυσμού της με την αντιμετώπιση της υπογεννητικότητας, ευκαιρίες στους νέους της για να παραμείνουν ή να επιστρέψουν στη χώρα και επέκταση του κοινωνικού κράτους.

Αντί για αυτά όμως επέλεξε μία υπερσυγκέντρωση των εξουσιών και του ελέγχου των δομών της χώρας στο πρωθυπουργικό γραφείο και να ευνοεί συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα έναντι του συνόλου των πολιτών. Αυτό το έκανε με συνέπεια στη διαχείριση του κορωνοϊού, των μέσων ενημέρωσης, της ενέργειας αλλά και με το Ταμείο Ανάκαμψης, το οποίο ξεκάθαρα φαίνεται ότι κατευθύνει μόνο στους μεγάλους παίκτες. Αυτές όμως είναι πολιτικές επιλογές, για τις οποίες θα κριθεί. Όπως θα κριθεί γιατί πολιτεύεται με προφάσεις εν αμαρτίαις και με τη λογική του πολιτικού κόστους, το ίδιο όσο οι προηγούμενες κυβερνήσεις – όσες τέλος πάντων δεν θυσίασαν την ίδια την ύπαρξη των κομμάτων τους.

Είναι τυχερή, διότι ακόμη ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θεωρείται επιλογή για κυβέρνηση από την πλειοψηφία των πολιτών και ο Αλ. Τσίπρας δεν είναι πρωθυπουργήσιμος, διότι θεωρείται ψεύτης. Όμως υπάρχει επιλογή για τον μέσο κεντρώο, κεντροαριστερό και προοδευτικό ψηφοφόρο, την οποία πρέπει να δει με προσοχή: το ΠΑΣΟΚ, με τη νέα του ηγεσία και τη νέα του γενιά που έρχεται στο προσκήνιο. Όσο κι αν πιέζεται ή αγνοείται από τα μέσα ενημέρωσης, αυτό θα φανεί, αργά ή γρήγορα, σε επίπεδο κοινωνίας.

Tου Θωμά Παπαλιάγκα, δικηγόρου