Τα κλειδιά στα παιδιά

Γράφει ο Γιάννης Δέλλης

Σε κάθε ντουλάπα υπάρχει ένας σκελετός, λέει μια αμερικάνικη παροιμία. Στη δική μας ντουλάπα δε χωράει άλλους σκελετούς.

Είναι ασφυκτικά γεμάτος με ενοχές ο κόσμος μας. Ανομολόγητες, μύχιες ενοχές για τα προδομένα όνειρα χιλιάδων νέων, που θάψαμε, συστηματικά, επί μακρόν.

Με την ανοχή – συνενοχή μας επιτρέψαμε να βουλιάξουν οι ελπίδες τους στον βρωμερό βούρκο της κομματοκρατίας, της αναξιοκρατίας, της αδιαφάνειας, της ισοπέδωσης θεσμών και αξιών στην κούρσα για μια ψευδεπίγραφη ευμάρεια, δίχως αξιακά θεμέλια.

Κάναμε τρόπο ζωής τον ωχαδερφισμό, την αδιαφορία για τον συνάνθρωπο, αναγάγαμε σε ύψιστη επιδίωξη το βόλεμα, την ήσσονα προσπάθεια, την εξασφάλιση, δίχως μόχθο και καθημερινό αγώνα.

Λες και δεν μας έλουσε το ίδιο φως, δεν μας γέννησε αυτή η ίδια γη που γέννησε τον μεγάλο Καζαντζάκη, αγνοήσαμε την προτροπή του: «Ν αγαπάς την ευθύνη να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω».

Αντ ‘ αυτού επιλέξαμε να εκθρέψουμε λογικές ατέρμονης αδηφαγίας και φαυλότητας όπου είναι θεμιτό να πατάει κανείς ακόμα και επί πτωμάτων για να… πάρει τη δουλειά, τη θέση, την προαγωγή, τη σειρά για το χειρουργείο, μέχρι και τον γωνία τάφο στο νεκροταφείο.

Μα τώρα, μουδιασμένοι και ανήμποροι να ψελλίσουμε λέξεις παρηγοριάς και ανακούφισης μπροστά στη βαθιά οδύνη και τον αβάσταχτο πόνο, σκίζουμε τα ιμάτιά μας για τα βλαστάρια που χάθηκαν τόσο αδόκητα. Και ψάχνουμε από κάπου να πιαστούμε για να πούμε, αργά ή γρήγορα, ότι «συμβαίνουν αυτά στην Ελλάδα» και να συνεχίσουμε στο ίδιο μοτίβο, στον ίδιο κατήφορο…

Ως πότε, αλήθεια, θα ταΐζουμε αυτό το τέρας που συνθλίβει, σαν μηχανή του κιμά, νεανικά όνειρα και φιλοδοξίες, ξερνώντας Γρούεζες και Μαυρογιαλούρους, «κατόπιν ενεργειών μου» τύπους και αρχοντοχωριάτες με βαριές σφραγίδες σε « θέσεις- κλειδιά», που φτιάχτηκαν για την αιώνια ταλαιπωρία και την εξαύλωση της αξιοπρέπειάς μας;

Πόσες εθνικές τραγωδίες ακόμα, θα πρέπει να μετρήσουμε, πόσα παιδιά, ακόμα, θα πρέπει να νεκροφιλήσουμε, πριν αποφασίσουμε να σκοτώσουμε το τέρας αναλαμβάνοντας δράση, ο καθένας σε ατομικό και όλοι μαζί σε συλλογικό επίπεδο;

Αν δεν μπορούμε εμείς, εάν δεν έχουμε τα ψυχικά αποθέματα, σίγουρα μπορούν τα παιδιά μας. Το απέδειξαν αυτές τις ημέρες με την ενεργοποίηση τους, βγαίνοντας στον δρόμο. Ας τους δώσουμε τα κλειδιά και ένα λευκό χαρτί όπου θα γράψουν από το μηδέν τον κώδικα σε ένα πρόγραμμα, που έχει κρασάρει από καιρό και δεν παίρνει άλλες επανεκκινήσεις…