Και θυμηθήκαμε ξανά τις … σιδηροδρομικές γραμμές της πόλης!

Γράφει ο Βασίλης Ραούλης

Μόνο που μας τις θύμισε η τραγωδία στα Τέμπη, που έθεσε και το ερώτημα : «Τι θα συνέβαινε αν  το δυστύχημα γινόταν μέσα στην πόλη;»

Και τότε μαζί με τους φόβους (τους ανθρώπινους, τους φυσιολογικούς αλλά και εκείνους που δημιουργεί η πιθανότητα να βρεθούν κάποιοι στο κάδρο των ευθυνών), ήρθε ξανά στην επιφάνεια το διαχρονικό πρόβλημα της πόλης.

Αυτό που παρέμενε ζωντανό αλλά και ξεχασμένο,  μπροστά μας, σε καθημερινή βάση, αλλά και πίσω στις πολιτικάντικες προτεραιότητες αυτών που διοικούν, εύκολο στις ωραίες υποσχέσεις και τις θεωρητικές λύσεις, αλλά τόσο δύσκολο στην πραγματικότητα και στη ρεαλιστική του αντιμετώπιση!

Αναρωτιέμαι αλήθεια, αν δεν είχε συμβεί το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, θα μιλούσαμε σήμερα για τις πιθανές λύσεις στο πρόβλημα των γραμμών του τρένου;

Είμαι σίγουρος πως όχι!

Γιατί δυστυχώς, από τις μεγάλες κουβέντες και τα ωραία «πρέπει» περάσαμε στη φάση του συμβιβασμού, για κάτι που «τους» βολεύει να πιστεύουμε, ότι είναι «άπιαστο όνειρο» ή ότι «μόνο οι άλλοι μπορούν να το λύσουν».

Βολεύτηκαν οι αρμόδιοι με την πολυπλοκότητα ενός προβλήματος και ξέχασαν να ασχοληθούν ακόμη και την πιο απλή του διάσταση: Αυτή της προστασίας της ζωής των πολιτών, της μεγαλύτερης ασφάλειας των διερχομένων. Και μπορούσαν να το κάνουν!

Αποδέχθηκε η τοπική εξουσία ότι είναι ανήμπορη, μπροστά στην κεντρική εξουσία ή τον ΟΣΕ και σιώπησε για μεγάλο διάστημα, αφού προηγουμένως αντάλλαξε έγγραφα και επιστολές «διά το τυπικόν της υποθέσεως».

Συμβιβάστηκε με την αδυναμία της να μην μπορεί να επιδείξει το παραμικρό αποτέλεσμα σε 9 χρόνια θητείας, κάτι που προς τιμήν του παραδέχθηκε και ο Δήμαρχος της πόλης, άσχετα αν για αυτό ρίχνει όλη την ευθύνη στην πολιτεία (Είναι γνωστό άλλωστε ότι για τα καλά υπεύθυνοι είμαστε εμείς, για τα κακά… οι άλλοι)

Δέχτηκε να σπαταλά το χρόνο της σε συσκέψεις «υπηρεσιακών παραγόντων» και σε «προεκλογικού χαρακτήρα δεσμεύσεις γενικών γραμματέων Υπουργείων», αντί να ασχοληθεί ουσιαστικά και αποφασιστικά με το να συντονίσει τον αγώνα, όλης της πόλης, για τη λύση ενός προβλήματος που έπρεπε να είναι στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεων και όχι να «ξεχνιέται»! (Το να λες δηλαδή, ότι από το 2019 που συμφωνήθηκε η εκπόνηση ειδικής μελέτης σκοπιμότητας, μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει κάτι, ε! δεν είναι και τόσο τιμητικό…)

Δεν λύνονται τα προβλήματα, εκ των υστέρων, με επιστολές στον Πρωθυπουργό, ούτε με περιορισμένης συμμετοχής «διαβουλεύσεις» σε λάθος χρονικές περιόδους. Λύσεις μπορούν να δρομολογηθούν με την πίεση ολόκληρης της πόλης, που οργανώνει και συντονίζει η έκφραση της τοπικής εξουσίας, αφού προηγουμένως έχει εντάξει σε αυτή, πολίτες, επιστημονικούς και επαγγελματικούς φορείς, κόμματα, οργανώσεις. Τους πάντες και τα πάντα!

Για να το κάνεις όμως πρέπει να το πιστεύεις και να το έχεις στις προτεραιότητές σου.

Και δυστυχώς δεν το είχε! Μέχρι που συνέβη το τραγικό γεγονός!

Αν υπάρχει κάποιος που αμφιβάλλει, ας κάνει τον κόπο να ανατρέξει όχι στο μακρινό παρελθόν, αλλά στην πρόσφατη σχετικά ομιλία του Δημάρχου, για το όραμά του για την πόλη μας (26 Ιανουαρίου στο Divani).

Εκεί που ακούσαμε για την ασφαλτόστρωση και την κουλτούρα αστικής συμπεριφοράς, τον ψηφιακό μετασχηματισμό και τον ποδηλατικό γύρο, την πράσινη μετάβαση και βεβαίως –  βεβαίως το ΣΒΑΚ και πουθενά μα πουθενά, την αναγκαιότητα λύσης στο πρόβλημα των σιδηροδρομικών γραμμών που διασχίζουν την πόλη και που είναι βαμμένες με το αίμα των συμπολιτών μας.

Εκεί που ακούσαμε για τις «Μεγάλες Παρεμβάσεις» όπως είναι ,σύμφωνα με τον Δήμαρχο, οι κυκλικοί κόμβοι, Τσιόγκα, Ηρ. Πολυτεχνείου, όχι όμως οι σιδηροδρομικές γραμμές που χωρίζουν την πόλη στα δύο! Είναι σίγουρα μια περίεργη (sic) αντίληψη για την «ολιστική ανάπτυξη» αυτή!

Γιατί;

Μη μου πείτε μόνο ότι … έτυχε!

Απλά το πέρασμα του προβλήματος στη λήθη, δεν πέτυχε!