«Τα μαύρα μπαλόνια της οργής και της διεκδίκησης»

Το ποτήρι ξεχείλισε. Πρώτη φορά η κοινωνία δείχνει ενωμένη απέναντι στο πολιτικό σύστημα του παλαιοκομματισμού και της πελατειοκρατίας καθότι σε κάθε σπίτι βιώνεται πένθος γι’ αυτούς που χάθηκαν βιαίως και αδίκως και για εκείνους που έμειναν πίσω να παλεύουν με τους εφιάλτες. Το συλλογικό πένθος μετουσιώνεται μέρα με τη μέρα σε κατάσταση συλλογικής συνείδησης ριζικής αλλαγής των χρόνιων πολιτικών και κοινωνικών παθογενειών που έχουν διαβρώσει κάθε υγιές κύτταρο του κοινωνικο-πολιτικού συστήματος.

Γεννάται ένα νέο νεανικό κύμα αμφισβήτησης, μιας και τα νεότερα μέλη της κοινωνίας των πολιτών από τη σιωπή και την προσποιητή αδιαφορία πέρασαν στη σθεναρή διεκδίκηση. Πρόκειται για μια νέα γενιά όπου το βασικό της βίωμα είναι η κρίση και η ανασφάλεια, που μεγάλωσε στα μνημόνια και βλέπει να παλεύει μόνη της σε ένα ασταθές και άδικο περιβάλλον, ελάχιστων ευκαιριών. Δείχνουν να είναι αποφασισμένοι να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους με δημοκρατικό τρόπο και με την δύναμη τη φωνής τους να αλλάξουν τις υπάρχουσες παθογένειες, της αναξιοκρατίας και της κοινωνικής ανισότητας. Με τρόπο οδυνηρό, ως ωσεί επιβάτες της ίδιας αμαξοστοιχίας του θανάτου, συνειδητοποιούν τις αδυναμίες του συστήματος αντικρίζοντας κατάματα την κοινωνική πραγματικότητα. Ενώθηκαν λοιπόν και ξεχύθηκαν στους δρόμους, στέλνοντας το μήνυμα πως η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η ασφάλεια των πολιτών δεν είναι ένα πολιτικό παιχνίδι ούτε θυσία στο βωμό πολιτικών ισορροπιών.

Το νεανικό κύμα αμφισβήτησης πρωτοπόρησε στο παρελθόν και με τους κοινωνικούς δημοκρατικούς του αγώνες μεταμόρφωσε την πολιτική ιστορία του τόπου μας. Κατά την ταπεινή μου άποψη δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά της είτε εκείνος της φυγής με το αεροπλάνο είτε εκείνος της παραμονής στον τόπο αυτό, της συνένωσης των πολλών, καθαρών, δυνατών φωνών για αντίσταση, αφύπνιση και αλλαγή για την ισχυρή συγκρότηση ενός καλύτερου κράτους για όλους.

Όποιος δε θεωρεί σήμερα πως η χώρα μας αντέχει να αψηφήσει μια νέα γενιά πολιτών, να παραγκωνίσει τη λογική της και να κρυφτεί πίσω από ανθρώπινα λάθη και παραλείψεις και ότι όλοι έχουν ευθύνες υποθηκεύει τα επόμενα δέκα χρόνια και θέτει σε κρίση πολιτειακούς θεσμούς.  Είτε κάποιοι αισθάνονται ανασφάλεια είτε όχι ακολουθεί η σειρά της νέας γενιάς πολιτών, έχοντας την ευκαιρία να διαφοροποιηθούν και να απαλλαχτούν από τις προηγούμενες πρακτικές που κληρονόμησαν ως μεταδοτική ασθένεια.

Αυτή η γενιά μετατρέπει σήμερα το συλλογικό πένθος σε οργή και συλλογική διεκδίκηση, με κοινό αίτημα εκείνο της ριζικής κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής, ενώνοντας τη φωνή τους με κάθε προηγούμενη γενιά, κοινωνούς των ίδιων ανησυχιών, διεκδικήσεων και αιτημάτων.

Ας ομονοήσουμε ότι τέτοιο κράτος δεν μας αξίζει και ότι η διάχυση ευθυνών εξυπηρετεί μόνο εκείνους που δεν θα μετακινούνταν ποτέ με τρένο!

Γαλλιού Ι. Μαρία – Δικηγόρος