Γιατί ο καθηγητής Κουρέτας προειδοποιεί τον ΣΥΡΙΖΑ: «Αν δεν προτείνει κάτι ουσιαστικά αναπτυξιακό, οδεύει στο τέλος του»

Το αναπτυξιακό μοντέλο στον πρωτογενή τομέα, η παγκοσμιοποίηση και ο τρόπος που τον διαχειρίζονται τα πολιτικά κόμματα, βρέθηκε στο επίκεντρο σχολίου του καθηγητή Βιοχημείας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Δημήτρη Κουρέτα.

Έγραψε συγκεκριμένα: «Είναι βασικό δόγμα των πολύ λίγων εταιρειών που ελέγχουν το παγκόσμιο τρόφιμο να επικεντρώνονται σε φτωχές η σχεδόν φτωχές χώρες για να παράγονται εκεί τρόφιμα κυρίως εξαγώγιμα, ενώ οι ντόπιοι εισάγουν τα περισσότερα τρόφιμα τους. Η γρήγορη αυτή τάση κυρίως στην Νότιο Αμερική αλλά και σε άλλες χώρες ιδίως στον τρίτο κόσμο, με τεράστια εντατικοποίηση της παραγωγής σε προϊόντα όπως σόγια, καλαμπόκι (που μεγάλο μέρος τους ταΐζει τα αυτοκίνητα της δύσης), οδήγησε στην εξάντληση των φυσικών πόρων και σε μετανάστευση τελικά μεγάλου μέρους των αγροτών σε άλλα μέρη για να ζήσουν. Ουσιαστικά τους μετέτρεψαν από παραγωγούς σε εργάτες γης. Αν διαβάσετε η μεγάλη ξηρασία στην Συρία ήταν η απαρχή του πολέμου και της μετανάστευσης.

Μελέτες στη Γερμανία (Shiva et al, 2000), έδειξαν ότι η μη παραγωγή τοπικών τροφίμων συμβάλλει έως και δέκα φορές παραπάνω στο φαινόμενο του θερμοκηπίου και την περιβαλλοντική υποβάθμιση. Στις ΗΠΑ τα τρόφιμα ταξιδεύουν κατά μέσον όρο 1600 χιλ. Προκειμένου να καταναλωθούν.

Συμπέρασμα: Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την όσο πιο πολύ μπορούμε αγροδιατροφική αυτάρκεια μια κοινωνία, προκειμένου να μπορεί να χαράξει μια ανάπτυξη από τους δικούς της πόρους. Αυτό στην παγκοσμιοποίηση που ζούμε, δεν το θέλουν οι μεγάλες εταιρίες τροφής. Γιατί μπαίνει εμπόδιο στα κέρδη τους.

Άρα η περιβαλλοντική καταστροφή δεν είναι μια παρενέργεια όπως την λένε του τρόπου ανάπτυξης μας αλλά κομμάτι του σχεδιασμού του.

Το τι θα γίνει εξαρτάται και από τον πολίτη που κοιτάζει αμήχανα…

Κανένα απολύτως κόμμα που συμμετείχε στις εκλογές προχθές δεν έχει αναπτυξιακή ατζέντα και όραμα για τη χώρα. Προτείνουν διαχείριση. Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύω ότι ένα μεγάλο μέρος της κατάρρευσης του που όλα δείχνουν ότι αν δεν προτείνει κάτι ουσιαστικά αναπτυξιακό, οδεύει με γρήγορο ρυθμό στο τέλος του.»