Αυτό είναι το διαφορετικό χωριό της Λάρισας με τα στρογγυλεμένα ροζ σπίτια μόλις 15 χλμ από την πόλη (φωτο – βίντεο)

Η κατασκευή έγινε με τοπικά υλικά χωρίς παρεμβάσεις στην φύση, εξηγεί στην ΕΡΤ ο Χρήστος Κοντομάνος , γεωπόνος, εμπνευστής του χωριού. Οι άδειες από την Πολεοδομία, κοστίζουν όσο για τα συμβατικά σπίτια, και το συνολικό κόστος μπορεί να είναι μεγάλο, ανάλογα με τις απαιτήσεις των υποψήφιων ενοίκων, όπως λέει. Για την ακρίβεια το κόστος είναι το ίδιο με οποιαδήποτε κατοικία των ίδιων τετραγωνικών μέτρων.

Το νερό της βροχής που πέφτει από την οροφή ενός σπιτιού καταλήγει σε μια δεξαμενή που θα ποτίσει τις καλλιέργειες του οικισμού, και το σύστημα λειτουργεί αποκλειστικά χωρίς επιβαρυντικές παρεμβάσεις για το περιβάλλον.

Κάθε πρώτη Κυριακή εκάστου μηνός η ημέρα αφιερώνεται σε όσους επιθυμούν να επισκεφτούν το χωριό και να ενημερωθούν, σε περίπτωση που θα επέλεγαν να ζήσουν εκεί. Το ίδιο αναφέρει και η αντίστοιχη επιχείρηση Cob Cottage Company, στο Όρεγκον των ΗΠΑ. Η ιδέα είχε ξεκινήσει στην Κρήτη με το λεγόμενο «Archanes Project», προ δεκαετίας. Κατοικίες από πηλό και άχυρο κατασκευάζονται και στην Αφρική στο πλαίσιο προγράμματος στέγασης, όπου η αγορά και μεταφορά σύγχρονων υλικών είναι ασύμφορη.

Τα σημαντικότερα ερωτήματα που προκύπτουν από την ζωή στο οικοχωριό αφορούν την κάλυψη βασικών αναγκών. Πέρα από τα φωτοβολταϊκά πάνελ που πιθανότατα θα έχει το χωριό, τι θα γίνει σε περίπτωση που δεν υπάρχει ηλιοφάνεια και δεν αρκούν οι μπαταρίες αποθήκευσης ηλεκτρικής ενέργειας. Αυτές από μόνες τους λόγω των υλικών τους είναι εχθρικές προς το περιβάλλον, αλλά θα υπάρχει σύνδεση με κάποιον πάροχο ρεύματος; Το οικοχωριό βρίσκεται κοντά στο χωριό Νέσσων, με μόλις 30 κατοίκους, του Δήμου Τεμπών.

Η επικοινωνία με τον έξω κόσμο μπορεί να αποδειχθεί το πιο δύσκολο κομμάτι, της διαμονής στο οικοχωριό. Εάν δεν υπάρχει σύνδεση με τηλέφωνο, ίντερνετ, οι κάτοικοί του είναι πλήρως αποκομμένοι.

Βασικά προβλήματα υποδομών, όπως η αποχέτευση, η αποκομιδή απορριμμάτων, η παροχή πόσιμου νερού, τα σχολεία και άλλες δραστηριότητες (ξένες γλώσσες, μουσική, σπόρ) για τα παιδιά, που θα πρέπει να μετακινούνται με κάποιο όχημα καθημερινά και πόσες φορές, σε απόσταση 5 χλμ., από την κοντινότερη πόλη το Συκούριο, είναι αυτά που θα πρέπει να ενδιαφέρουν πρωτίστως τους υποψήφιους ενοίκους ή αγοραστές των σπιτιών. Ποιος τοπικός άρχων θα δεσμευόταν για την ανέγερση δημόσιου σχολείου; Επιπλέον, η γη όπου έχει ανεγερθεί το οικοχωριό είναι ιδιόκτητη, ποιος την έχει αγοράσει και από ποιόν; Πως δόθηκαν άδειες από την τοπική πολεοδομία; Τέλος, τίθεται το ερώτημα προς εκείνους που έχουν ή σκοπεύουν να αποκτήσουν οικογένεια. Έχουν αναρωτηθεί πόσο εγωιστικό είναι να επιλέγουν και να επιβάλουν στα παιδιά τους, που δεν μπορούν να αντιδράσουν κάτι που ικανοποιεί εκείνους; Έχουν το δικαίωμα να αποφασίζουν το μέλλον τους, διότι δεν τα ρώτησε ουδείς πως θα ήθελαν να ζήσουν; Το ότι είναι μέσα στην φύση το χωριό, δεν σημαίνει ότι δεν είναι εκτός κοινωνίας και απομονωμένο, μια διαφορετικού τύπου επιβαλλόμενη ανατροφή, όπως τα παιδιά που μεγάλωσαν τον περασμένο αιώνα σε κάποια απολυταρχικά καθεστώτα. Και εκείνα νόμιζαν ότι ήταν δική τους επιλογή.

Το όλο σκεπτικό παραπέμπει στο ιδιωτικό μονοπάτι όπου γεννήθηκαν Οι ονειροπολήσεις του μοναχικού περιπατητή (Les rêveries du Promeneur Solitaire ). Εκεί όπου το διαλογιστικό πνεύμα μπορεί πάντα να βρει στη φύση κάτι που ανταποκρίνεται στη διάθεσή του. Σε αναζήτηση της λύτρωσης, της επιστροφής στον “Κήπο της Φύσεως” [Εδέμ], που ανταποκρινόταν στην μοναχική και παρανοϊκή του φύση, ο Ζάν-Ζακ Ρουσώ, συνιστούσε στα άτομα να καλλιεργούν μια πνευματική, εσωτερική ζωή και να απαλλάσσονται από δεσμεύσεις και άλλες κοινωνικές εμπλοκές που όξυναν την τάση του ανθρώπου να προκαλεί βλάβη.

Η αναζήτηση των «φαντασιακών κόσμων» δεν είναι ούτε καινούργια, ούτε λυσιτελής. Παραπέμποντας στο Κοινωνικό Συμβόλαιο του Ρουσώ: «Μην ξεχνάς ποτέ, καθώς ονειρεύεσαι αυτό που επιθυμείς να κερδίσεις, το τι μπορεί να χάσεις».