Εσείς; Ψηφίσατε Μητσοτάκη ή Νέα Δημοκρατία;

ΓΡΑΦΕΙ Ο Ανδρέας Γιουρμετάκης

Ε, λοιπόν, ναι: υπάρχουν εκείνοι που ψηφίζουν Νέα Δημοκρατία κι εκείνοι που ψήφισαν Μητσοτάκη… Πόσοι από τους 2.114.780 που έδωσαν την Κυριακή το 40,56% στη Νέα Δημοκρατία ψήφισαν κόμμα και πόσοι πρωθυπουργό είναι άγνωστο. Το σίγουρο είναι πως χωρίς αυτούς που ψήφισαν Μητσοτάκη, η Νέα Δημοκρατία δεν θα μπορούσε να κερδίσει τις εκλογές.

 ΓΙΑΤΙ ωστόσο, να διαχωρίσει κάποιος τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας σε εκείνους που ψηφίζουν κόμμα και τους άλλους που ψηφίζουν Μητσοτάκη; Γιατί, συνταγή νίκης δίνει μόνον το άθροισμα των ψήφων των παραδοσιακών ψηφοφόρων ενός κόμματος και των ψήφων εκείνων που προέρχονται από την ευρύτερη δεξαμενή (πέραν των ορίων του κόμματος δηλαδή) και οι οποίοι βρίσκουν ελκυστικό είτε το πρόγραμμα του, είτε τον επικεφαλής του. Πόσο μάλλον, όταν ο επικεφαλής είναι μια προσωπικότητα ικανή με το μετριοπαθές προφίλ της, να άρει τις επιφυλάξεις όσων νιώθουν αμήχανα με την μετακίνησή τους σε ένα κόμμα που τα χαρακτηριστικά του ήταν αποκρουστικά γι’ αυτούς τα προηγούμενα χρόνια.

ΚΑΙ για να κάνουμε τα πράγματα περισσότερο απλά: Δεν είναι λίγοι οι προερχόμενοι από την Ανανεωτική Αριστερά (το παλιό ΚΚΕ εσωτερικού), το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και κυρίως το «Ποτάμι» που υπερασπίζονται δημοσίως την πολιτική Μητσοτάκη, αποθεώνοντάς τον σε πολλές περιπτώσεις και τον ψηφίζουν. Αναζήτησαν διέξοδο σ’ αυτόν ως μέλη του λεγόμενου «Αντί ΣυΡιζΑ μετώπου». Οδηγήθηκαν δηλαδή, στην επιλογή να ψηφίσουν Ν.Δ. κυρίως από την εναντίωσή  τους στον ΣυΡιζΑ. Θεωρώ ωστόσο, σίγουρο ότι δεν θα τους ήταν το ίδιο εύκολο να ψηφίσουν Ν.Δ., αν στην ηγεσία της ήταν ο Αντώνης Σαμαράς ή ο Κώστας Καραμανλής. Προφανώς, γιατί αντιμετωπίζουν τους δύο άλλοτε ηγέτες της Ν.Δ. ως εκπροσώπους της Δεξιάς λογικής που αντιπάλευαν στο παρελθόν, ενώ τον Μητσοτάκη σαν πολιτικό που δεν εκπροσωπεί την ιστορική Δεξιά, αλλά ένα κόμμα περισσότερο «ανοιχτό». Δεν είναι η βούληση των αυτοχαρακτηριζόμενων ως Π.Φ.Δ. (πρώτη φορά Δεξιά), αλλά η αντικειμενική εικόνα που αποθεώνει τον Μητσοτάκη ελλείψει άλλου πολιτικού που θα μπορούσε να τους συνεπάρει, αλλά η αντικειμενική εικόνα που παράγει πολιτικό υποκείμενο Μητσοτάκης, τον οποίο άλλωστε και οι νεοδημοκράτες ως «ξένο σώμα» τον αντιμετωπίζουν. Ως έναν άνθρωπο δηλαδή, που δεν έχει τις ρίζες του στην Νέα Δημοκρατία του ιδρυτή της Κωσταντίνου Καραμανλή, αλλά συνεχίζει την πορεία του πατέρα του. Ενός κεντρώου πολιτικού που βρέθηκε στη Νέα Δημοκρατία (μαζί με τον Αθανάσιο Κανελλόπουλο) όταν ο Κωσταντίνος Καραμανλής επιχείρησε την πρώτη διεύρυνση της Ν.Δ. προς το Κέντρο το 1977 για ν’ ανασχέσει την διαφαινόμενη κυριαρχία του Ανδρέα Παπανδρέου στο συγκεκριμένο χώρο.

ΔΕΝ είναι αποτέλεσμα εκλογικού marketing η σχέση του Κυριάκου Μητσοτάκη με το χώρο του Κέντρου. Διότι, παρά το γεγονός ότι η ρητορική του ΣυΡιζΑ προσπαθεί όλ’ αυτά τα χρόνια να τον συνδέσει (λόγω Γεωργιάδη, Βορίδη και Πλεύρη) με την ακροδεξιά, ο ίδιος έκανε πρωτοφανείς κινήσεις μετατόπισης του κόμματος του προς την αντίθετη πλευρά. «Ανοίγματα» σε πρόσωπα που αλλάζουν τον πολιτικό προσανατολισμό του κόμματος και τα οποία δεν μένουν ως «κινήσεις κορυφής» αλλά επικυρώνονται από τη βάση, όπως αποδεικνύεται από την εκλογή των προερχόμενων από το ΠΑΣΟΚ πρώην υπουργών Κυριάκου Πιερρακάκη και Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, που πρώτευσαν μάλιστα, σε δύο μεγάλες και δύσκολες εκλογικές περιφέρειες. Επιπλέον, το γεγονός ότι με τρία κόμματα στα δεξιά τής Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ στο σκάρτο 12% παρά τις απώλειες του ΣυΡιζΑ, η Νέα Δημοκρατία αδιαμφισβήτητα τοποθετείται στο χώρο του Κέντρου και κυριαρχεί σ’  αυτόν χωρίς μάλιστα ανταγωνιστή.

ΠΕΡΙΜΕΝΕ κανείς, το 2015, όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης κέρδισε τις εσωκομματικές εκλογές της Ν.Δ. ότι θα έπαιρνε ένα διαλυμένο κόμμα και θα το καθιστούσε κυρίαρχο του πολιτικού σκηνικού; Ότι θα το μετατόπιζε στο χώρο του Κέντρου; Και ότι θα έφτανε στο 40% παρά τις απώλειες του (απώλειες της τάξεως του 15%) προς τα δεξιά και την έντονη αμφισβήτηση του από λαϊκή δεξιά και Καραμανλικούς; Κι όμως… «Θαύματα» στην πολιτική μπορούν να συμβούν όταν το σχέδιο, ο σωστός προγραμματισμός, η οργάνωση κι η μεθοδικότητα έρχονται να αντικαταστήσουν τις άγονες ιδεοληψίες, τον στείρο κομματικό πατριωτισμό και τις παλαιοκομματικές μεθόδους.