«Ακρίβεια, cartel, εργαζόμενοι και θράσος»

Γράφει ο Δημήτρης Γεωργούσης / Εκπαιδευτικός, Διευθυντής 9ου ΓΕΛ Λάρισας

Παρακολουθήσαμε προχθές στην τηλεόραση τον εκπρόσωπο των σουπερμάρκετ, ο οποίος στην προσπάθειά του να αποκρούσει την ευθύνη για την ολοένα και εντεινόμενη ακρίβεια στην αγορά, με περισσό θράσος, προσπαθούσε να την αποδώσει στους αγρότες. Ένα παραγωγικό κλάδο διαχρονικά σκληρά εργαζομένων, ουσιαστικά για την επιβίωσή τους, κόντρα στα cartel των γεωργικών εφοδίων, των υψηλών τιμών της ενέργειας και της έλλειψης εργατικών χεριών.

Πίσω από την θρασύτητα αυτή, δεν κρύβεται τίποτα άλλο παρά μόνο η προσπάθεια συγκάλυψης των εναρμονισμένων πρακτικών, cartel, που συστηματικά ακολουθούν και επιβάλλουν οι μεγάλες ολιγοπωλιακές επιχειρήσεις στη χώρα μας, σε όλες τις οικονομικές δραστηριότητες, με την ανοχή αν όχι συνενοχή της πολιτείας και δυστυχώς και των υπεύθυνων, δήθεν Ανεξάρτητων αρχών, όπως είναι η αρχή Ανταγωνισμού, της οποίας κυρία αρμοδιότητα είναι ο υγιής ανταγωνισμός και η καταπολέμηση των εναρμονισμένων πρακτικών.

Αυτές οι εναρμονισμένες πρακτικές, παρατηρούνται σε όλες τις επιχειρήσεις που συναρτώνται με την καθημερινότητα των εργαζομένων. Ξεκινώντας από τα σουπερμάρκετ, τις εταιρείες ηλεκτρισμού, τις εταιρείες καυσίμων, τις εταιρείες φυσικού αερίου, τις τράπεζες ακόμα – ακόμα  και στις αλυσίδες καφέ που ανθίζουν στη πόλη μας.

Απέναντι στην πρακτική αυτή, η αντίδραση των πολιτών είναι εκκωφαντικά απούσα. Αναμένει τα διάφορα κουπόνια, -αρκούντως λοιδωρηθέντα για τις πάλαι ποτέ χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», μετονομασθέντα στη χώρα μας σε pass- και περιορίζεται μοιρολατρικά στη μείωση της κατανάλωσης των απαραίτητων αγαθών, ρεύματος, φυσικού αερίου, καυσίμων ακόμα και των τροφίμων, απουσιάζοντας παντελώς οποιαδήποτε συλλογική αντίδραση που θα μπορούσε να ανακόψει την πρακτική αυτή.

Καταπίνεται αμάσητη η προπαγάνδα «περί συνεπειών του πολέμου», που εκπορεύεται από διάφορα κέντρα με πρωταγωνιστές συγκεκαλυμένους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, που υποδύονται τους δημοσιογράφους.

Από την άλλη συλλογικότητες που θα έπρεπε να πρωταγωνιστούν -αφυπνίζοντας τους εργαζόμενους- στην αντιμετώπιση του προβλήματος, όπως ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, Εργατικά Κέντρα, Συνδικαλιστικές Οργανώσεις αλλά και κυρίως τα Πολιτικά Κόμματα, ουδόλως φαίνεται να ασχολούνται με το διαρκώς ογκούμενο πρόβλημα της ακρίβειας.

Και βέβαια ενασχόληση δεν σημαίνει, μόνο η αναγνώριση ενός προβλήματος, αλλά η διατύπωση λύσης και κυρίως η αποτελεσματική πρακτική εφαρμογή της.

Υπό το πρίσμα αυτό -και στην περίπτωση που κάποια από τις προαναφερόμενες συλλογικότητες, αποφάσιζε να υπερβεί την κατάσταση «νιρβάνα», στην οποία οι περισσοτερες εντρυφούν,- πως θα του φαινόταν του εκπροσώπου των σουπερμάρκετ, ΑΝ π.χ. καλούσε μια τέτοια αφυπνισμένη συλλογικότητα, τους πολίτες να «μποϊκοτάρουν» και να μην ψωνίζουν από τη ΔΙΚΗ του, συγκεκριμένη αλυσίδα σουπερμάρκετ; Θα μπορούσε να αντέξει αυτό τον αποκλεισμό και να συνεχίσει τη συμμετοχή του στο cartel των σουπερμαρκετ ή μετά από λίγο θα κατέβαζε τις τιμές όταν η αλυσίδα του θα διέβλεπε ορατό το κίνδυνο της χρεοκοπίας;

Μήπως το ίδιο δεν θα γινόταν αν ομοίως συλλογικά και στοχευμένα οι πολίτες μποϊκοτάριζαν π.χ. συγκεκριμένη εταιρεία ηλεκτρισμού ή συγκεκριμένη εταιρεία διύλισης ή εμπορίας καυσίμων, ή συγκεκριμένη εταιρεία τροφίμων, ακόμα και συγκεκριμένη αλυσίδα καφέ;

Για πόσο καιρό άραγε όλοι αυτοί θα μπορούσαν να αντέξουν σε ένα επιλεγμένα στοχευμένο – οργανωμένο μποϊκοτάζ, συγκεκριμένων μελών των cartel, που τυπικά ή άτυπα έχουν δημιουργήσει και λεηλατούν την ελληνική κοινωνία;

Ξεδιάντροπα προσφέρουν σε πολλαπλάσιες τιμές τα ίδια προϊόντα τους, από ότι σε άλλες χώρες της ΕΕ.

Απέναντι στα cartel η λύση φαντάζει να είναι το «ξεμονάχιασμα». Όπως και στο παραμύθι, όλα τα μυρμήγκια στην προβοσκίδα του ίδιου ελέφαντα. Πολλές φορές και η διατύπωση της αντίδρασης, αρκεί για την πορεία προς κάποια λύση του προβλήματος. Αρκεί να μη ξεχνάμε, «όποιος δεν θέλει να είναι το αμόνι, πρέπει να γίνει το σφυρί».

Κανένα κίνδυνο όμως δεν διατρέχουν και μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, οι «εντιμότατοι φίλοι μας», όσο η συστηματική και οργανωμένη αντίδραση των πολιτών απουσιάζει.

Μέχρι τότε όμως, ας μη προκαλούν την νοημοσύνη μας.