Μήπως έρχεται η ώρα να ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ;

ΑΠΟ το 1981 που ψήφισα για πρώτη φορά στη ζωή μου έως σήμερα, ποτέ δεν ψήφισα δυο συνεχόμενες φορές το ίδιο κόμμα. Θα μπορούσε και να είχε συμβεί, εάν τύχαινε τα (μικρά συνήθως) κόμματα που ψήφιζα να μακροημέρευαν ή έστω να μην άλλαζαν τίτλο.

ΤΑ δυο μεγάλα κόμματα που κυριάρχησαν τις τρεις πρώτες δεκαετίες της μεταπολίτευσης δεν τα ψήφισα ποτέ. Ή μάλλον, δεν τα ψήφισα όσο στην κορυφή τους ήταν οι παραδοσιακές τους ηγεσίες. Τον Ανδρέα Παπανδρέου δεν τον ψήφισα ποτέ, παρότι με τίμησε ως δημοσιογράφο με αποκλειστικές συνεντεύξεις και συμμετοχές σε πολλές αποστολές του στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ήταν ένας σταρ της πολιτικής που γοήτευε ως συνομιλητής, αλλά ο λαϊκισμός του δεν με συγκίνησε ποτέ. Το ίδιο αποκρουστική μου ήταν η Νέα Δημοκρατία καθόσον εξελισσόταν σε ένα μπλε ΠΑΣΟΚ. Ιδίως με τον Κώστα Καραμανλή στην ηγεσία της. Έναν πολιτικό που ξεκίνησε την θητεία του υπογράφοντας στο άτυπο δημοψήφισμα του Χριστόδουλου για τις ταυτότητες, τη συνέχισε καταγγέλλοντας τους νταβατζήδες από τα σουβλατζίδικα και την έκλεισε υποστηρίζοντας τον Τσίπρα σε εποχές που ο ελληνικός λαός είχε χάσει τον μπούσουλα του.

ΟΤΑΝ ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε μεγάλο κόμμα και απέκτησε ηγεμονικό ρόλο στο χώρο της Αριστεράς διέρρηξα τις σχέσεις μου με την αριστερά. Ο Τσίπρας και δυστυχώς οι άλλοτε εκπρόσωποι της ανανεωτικής Αριστεράς πήραν το λαϊκισμό του Αντρέα και τον απογείωσαν. Οπότε, «κήδεψα» την παλιά αγαπημένη «Αυγή» της νιότης μου επειδή εξελισσόταν σε Αυριανή και άρχισα να ντρέπομαι να λέω δημοσίως ότι κάποτε ψήφισα τον Κουβέλη.

ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ δεν ντράπηκα όταν ενέδωσα στους μεγάλους και ψήφισα και ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία. Το πρώτο όταν ανέβηκε στην ηγεσία του ο Σημίτης και την δεύτερη όταν ανέβηκε στην ηγεσία της ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεν ξέρω αν με έπεισε το περισσότερο κεντρώο και λιγότερο αριστερό ή δεξιό προφίλ των δύο πολιτικών αρχηγών και ενέδωσα, αλλά νομίζω ότι έπαιξε και κάτι άλλο ρόλο. Το είπα μάλιστα, ευθέως στον έναν από τους δύο, τον Κώστα Σημίτη, σε μια συζήτηση μεταξύ τυριού και αχλαδιού, όταν μου έκανε την τιμή να παρουσιάσω το βιβλίο του:» Κύριε πρόεδρε ψήφισα ΠΑΣΟΚ για πρώτη φορά όταν αναλάβατε την ηγεσία του, γιατί μου άρεσε που προσπαθήσατε να χαλάσετε το ΠΑΣΟΚ από μέσα». Κι έτσι, βρέθηκε το κόμμα που συνθηματολογούσε «έξω από την ΕΟΚ των μονοπωλίων» να πανηγυρίζει που έβαλε τη χώρα στον σκληρό πυρήνα του ευρώ!

ΑΚΡΙΒΩΣ για τον ίδιο λόγο ψήφισα Νέα Δημοκρατία στις τελευταίες εκλογές. Γιατί, απολαμβάνω τον τρόπο με τον οποίο ο Κυριάκος Μητσοτάκης χαλάει το κόμμα του από μέσα. Ανοίγεται στο κέντρο, δεν έχει ταμπού με πολιτικούς που προέρχονται από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και άλλους χώρους, αφήνει στη γωνιά τους ακροδεξιούς, υπόσχεται γάμους ομοφυλοφίλων, επιλέγει ακομπλεξάριστα και ευθέως το δυτικό προσανατολισμό αδιαφορώντας για τους ορθόδοξους Πουτινολάτρες κι άλλα πολλά.

ΘΑ απορήσετε ίσως, γιατί τα γράφω τώρα όλα αυτά, τα τόσο πολύ προσωπικά που δεν ενδιαφέρουν κανέναν άλλον παρά μόνο ίσως τον πιθανό (είμαι και ψώνιο βλέπετε) βιογράφο μου. Τα γράφω για να σας εξομολογηθώ ότι μετά τον Σημίτη που με έκανε να ψηφίσω για μία και μοναδική φορά ΠΑΣΟΚ και μετά τον Μητσοτάκη που με έκανε να ψηφίσω για μία (και μοναδική;) φορά Νέα Δημοκρατία, ο Κασσελάκης ίσως γίνει ο καταλύτης ώστε να ψηφίσω κάποτε και ΣΥΡΙΖΑ! Αρκεί βεβαίως, να του δώσουν την ευκαιρία οι σύντροφοί του να χαλάσει το κόμμα από μέσα. Κάτι που προσπαθεί ο άνθρωπος από την πρώτη στιγμή που βγήκε στο προσκήνιο να κάνει.

ΤΟΝ άκουσα το βράδυ της Τρίτης σε ζωντανή σύνδεση να μιλάει στο δελτίο του KONTRA από τα Χανιά: «Συμπαθώ το Μητσοτάκη όχι ως πολιτικό, αλλά  ως άνθρωπο, ως οικογενειάρχη, ως προσωπικότητα και λοιπά έλεγε απευθυνόμενος στους διακινητές του περίφημου συνθήματος «Μητσοτάκη γαμιέσαι»! Αφού βεβαίως, προηγουμένως, είχε σπεύσει να διαφημίσει τον πλούτο του, την αριστεία του, τις υποτροφίες του, το American dream, τα καλά αγγλικά του, την γνώση των χρηματοοικονομικών, την θητεία του στην Goldman Sacks και όσα ακόμη έχει φροντίσει να αποστραφεί και να λοιδορήσει ο μέσος οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ. Να δεις, σκέφτηκα, που αυτός δεν θα διστάσει να πάει στο συνέδριο του κόμματος και με γραβάτα. Και χθες πήγε!

Ο ναρκισσισμός του βέβαια ορατός διά γυμνού οφθαλμού, αλλά όπως έγραψε ο Άρης Αλεξανδρής στην «Καθημερινή», ο Κασσελάκης κατέρχεται στις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ όχι ως ένας πολιτικός με όραμα αλλά ως ριάλιτι star με βλέψεις νεοαριστερού ινφλουένσερ. Πρόκειται δηλαδή, για το είδος του πολιτικού νέας κοπής που εντυπωσιάζει τα τελευταία χρόνια όσους βαρέθηκαν τους κλασικούς του είδους και είναι ευάλωτοι σε φωτογενή θεάματα.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, δεν συγκινούμαι από αυτά, αλλά ηδονίζομαι κυριολεκτικά να βλέπω την ανασφάλεια εκείνων που παρότι χρησιμοποίησαν κατά κόρον τη διαδικτυακή προπαγάνδα, να γίνονται έξαλλοι που «μπαίνει στην πόλη ο εχθρός» μεταφέροντας στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και στην άλλη όχθη της πολιτικής την τραμπική τεχνογνωσία. Κι ακόμη περισσότερο διασκεδάζω με εκείνους που τον χαρακτηρίζουν δεξιό, ενώ έβρισκαν …κεντρώο τον Καμμένο!

ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ βέβαια, ότι ελάχιστες είναι οι ελπίδες του Κασσελάκη να χαλάσει το ΣΥΡΙΖΑ από μέσα. Αλλά ποιος ξέρει; Μην ξεχνάμε ότι πριν απ’ αυτόν ένας άλλος νάρκισσος συγκίνησε τόσο με τις χρηματοοικονομικές γνώσεις του, τα καλά αγγλικά του και τον κοσμοπολιτισμό του, τον κόσμο της Αριστεράς που όχι απλώς τον εξέλεξε πρώτο σε ψήφους βουλευτή της, αλλά τον εξουσιοδότησε να τα βάλει με τον καπιταλισμό (με τα γνωστά βεβαίως αποτελέσματα) παραβλέποντας την αστική του καταγωγή, τον πλούτο της γυναίκας του και τον κωλοπαιδιστικό χαρακτήρα του που δεν άντεχε να έχει ίδιο όνομα με τον μισό ανδρικό πληθυσμό της χώρας και έκοβε το ένα νι από το δικό του!

ΝΑΙ, ο Γιάννης Βαρουφάκης υπήρξε ο προ Κασσελάκης της πολιτικής μας ζωής. Σε εποχές όμως, που ο εκλογικός ρεαλισμός είχε πάει τόσο περίπατο ώστε μέχρι και ο Λεβέντης ευτύχησε να δει τον εαυτό του ηγέτη κοινοβουλευτικού κόμματος. Τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων δείχνουν τόση πλέον επιστροφή στην κανονικότητα και τόση αποστροφή σε κάθε νέο πολιτικό πείραμα που όσοι εκπροσωπούν τον πειραματισμό ελάχιστα περιθώρια επιβίωσης έχουν. Ιδίως, αυτοί που προέρχονται από την Αριστερά. Οπότε, το πιθανότερο είναι ο Κασσελάκης να μην έχει την τύχη που περιμένει (παρά τη στήριξη του …εκσυγχρονιστή Πολάκη) κι εμείς να μείνουμε απλώς με την ηδονή της αναστάτωσης που προκάλεσε η εμπλοκή του στις διαδικασίες εκλογής του διαδόχου του Αλέξη Τσίπρα.

ΤΟ νταβαντούρι (δεν βρίσκω πιο αντιπροσωπευτική λέξη για να το χαρακτηρίσω) ωστόσο, είναι μοναδικό, καθώς το να εμφανίζεται αίφνης στην αριστερή εξέδρα ένας τύπος με γραβάτα που επικαλείται το American dream και το success story ισοδυναμεί με το να “σκάζει μύτη” στην κερκίδα του Ολυμπιακού ένας τύπος με πράσινο κασκόλ δεμένο στο λαιμό και να τραγουδάει μεγαλοφώνως το «σύλλογος μεγάλος δεν υπάρχει άλλος, μόνον ο Παναθηναϊκός»!

ΕΝ κατακλείδι, ακόμη κι αν δεν τον αφήσουν οι σύντροφοί του να με σύρει να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ, είναι εκτιμητέο το ότι προσπαθεί ήδη να χαλάσει από μέσα τον ΣΥΡΙΖΑ. Και θεωρώ σίγουρο ότι η εικόνα ενός τύπου που αποπειράται να πείσει το κοινό των καταλήψεων ότι οι καλές σπουδές και τα δάνεια των ευσπλαχνικών τραπεζιτών μπορούν δια του American dream να σε κάνουν εφοπλιστή και στη συνέχεια οικονομικά ανεξάρτητο 35αρη ώστε να διεκδικήσεις την ηγεσία της εν Ελλάδι Αριστεράς δεν θα αφήσει ασυγκίνητο τον Κώστα Γαβρά. Ο διεθνούς φήμης Έλληνας κινηματογραφιστής έχει έτοιμο το σενάριο του «Ανήλικοι στο δωμάτιο νούμερο 2» κι οι σινεφίλ έναν ακόμη λόγο να περιμένουμε  με ανυπομονησία τον χειμώνα που έρχεται…