Επιτρέπεται η κριτική;

Του Θωμά Ρετσιάνη**

Ανήμπορες και ατελέσφορες φαίνονται οι λέξεις κείνες τις ώρες της καταστροφής, του πόνου και της απώλειας. Παραφράζω λόγια του Γιάννη Ρίτσου για να δείξω το δέος και την ανημποριά αυτού που βλέπει ένα τέτοιο μεγάλο κακό. Μπουκώνει το στόμα, όπως λέει ο ποιητής, και γεμίζουν τα μάτια όπως πράγματι γίνεται. Αυτός που βιώνει το κακό, αυτός που έχασε σπίτι, δουλειά, μια ολόκληρη ζωή, αυτός που ξεριζώθηκε το παρελθόν του και ξεθώριασε το μέλλον του τι αισθάνεται; Και τι περιμένει; Ναι, βλέπει τα γεμάτα μάτια, αλλά περιμένει πράξεις. Πράξεις όμως χωρίς να υπάρχουν οι σκέψεις, δεν αποδίδουν. Και για να υπάρχουν οι σκέψεις πρέπει να υπάρχουν οι λέξεις.

Ο σεβασμός στον συμπολίτη μας που βιώνει την καταστροφή, δεν είναι ούτε η σιωπή, ούτε ένα χτύπημα στην πλάτη και «κουράγιο» . Ούτε εξοφλείται το «ανθρωπιστικό μας χρέος» μόνο με μία συμβολική κίνηση και έπειτα επιστροφή στην αδιαφορία. Υπάρχουν οι εθελοντές με στάση ζωής την ανιδιοτελή και διαρκή προσφορά και το απροϋπόθετο δόσιμο στον συνάνθρωπο, υπάρχουν και οι εθελοντές των 15λεπτών δημοσιότητας και με σημερινούς όρους, της μίας ανάρτησης. Όλοι το ξέρουμε, όλοι το βλέπουμε, πρέπει να το περιγράψουμε όμως με λόγια και δημόσια εάν θέλουμε να είμαστε πολίτες, γιατί περιγράφοντάς το μπαίνει στον δημόσιο διάλογο, άρα συμβάλει στην διατύπωση ορθότερων θέσεων και  προτάσεων και οδηγεί σε αληθινά χρήσιμες λύσεις.

Υπάρχουν βέβαια και οι έχοντες την θεσμική ευθύνη. Αυτοί δεν είναι εθελοντές.

Η πόλη λένε άντεξε. Τώρα ποιο κομμάτι της πόλης άντεξε, πόσο άντεξε, αν μπορούσε να «αντέξει καλύτερα» και πόσο θα αντέξει στο εγγύς και απώτερο μέλλον ( με δεδομένο ότι οι πολυεπίπεδες συνέπειες δεν περιορίζονται στο σήμερα και στο εδώ) είναι μία συζήτηση που καθώς ξεκινάει ο απολογισμός όχι μόνο πρέπει να γίνει, αλλά η πληρότητα και η ποιότητά της θα είναι καθοριστική για το μέλλον της Λάρισας.

Η πόλη λένε άντεξε, οι ίδιοι όμως δεν αντέχουν την κριτική. Και ορισμένες φορές ούτε καν τις ερωτήσεις. Επιμένουν  να ζητάνε από το σύνολο της κοινωνίας  να επικροτήσει το σύνολο των πράξεών ( και των μη πράξεων) τους, χωρίς να δικαιούται να εντοπίσει τα λάθη και να τα αναδείξει. Επιμένουν να ξεχνάνε ότι αυτοί έχουν την διαχειριστική ευθύνη και ελέγχονται θεσμικά και πολιτικά. Επιμένουν τέλος να θεωρούν ότι αυτοί εκφράζουν διαρκώς, γνήσια και αποκλειστικά τη βούληση των πολιτών και ο,τιδήποτε άλλο, δεν αξίζει να συζητηθεί και βαφτίζεται διχαστικό και τοξικό.

«Μην διανοηθεί κανείς να φορτώσει στο Δήμο Λαρισαίων δικές του ολιγωρίες…» , λέει ο Δήμαρχος σε συνέντευξή του. Μην διανοηθεί… Και συνεχίζει μια επιχειρηματολογία αποποίησης ευθυνών. Φταίνε για όλα οι άλλοι. Φταίνε μόνο οι άλλοι.

Δεν επιτρέπεται η κριτική τις κρίσιμες ώρες, λένε. Όχι σε εμάς τουλάχιστον, λένε. Εμείς μπορούμε όμως να κάνουμε κριτική στους άλλους, λένε. Θεωρούν λοιπόν κάθε άλλη διοίκηση ή παράταξη και γενικότερα την πολιτική κατάσταση στη χώρα ως μία αυτοκρατορία λαθών και ευθυνών και τη δική τους διοίκηση γαλατικό χωριό  που δεν έχει απολύτως καμία ευθύνη, δεν κάνει ποτέ λάθη. Και ο,τιδήποτε άλλο, δεν αξίζει να συζητηθεί και βαφτίζεται διχαστικό και τοξικό.

Επιτρέπεται η κριτική τις κρίσιμες ώρες; Η τεκμηριωμένη, καλοπροαίρετη και αξιόπιστη (σε επίπεδο σταθερότητας και συνοχής και που δεν φοβάται να αναγνωρίζει θετικά στοιχεία) κριτική όχι μόνο επιτρέπεται, αλλά επιβάλλεται να εκφράζεται ελεύθερα και δυνατά. Τέτοια κριτική κάνουμε ως παράταξη και συνεχίζουμε με τις προγραμματικές μας θέσεις και προτάσεις για μία Λάρισα ανθεκτική στους κινδύνους του παρόντος και του μέλλοντος. Και οι λέξεις αυτές δεν είναι ούτε διχαστικές, ούτε τοξικές. Είναι έμπρακτος σεβασμός στις ανάγκες όλων των πολιτών, είναι πράξη ευθύνης και αγάπης για την πόλη μας. Αυτό έχει ανάγκη η πόλη τώρα που δοκιμάζεται.

**Ο Θωμάς Ρετσιάνης είναι Ιατρός Μαιευτήρας-Γυναικολόγος, Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος με τον συνδυασμό «Η Λάρισα που μας αξίζει» του Θανάση Μαμάκου.