Μ. Χαρακόπουλος για Νικόλαο Ράπτη: Ο πατριώτης που ανέτρεψε τα σχέδια δημιουργίας βλαχικού κρατιδίου

«Ομολογώ ότι αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη η πρόταση του Νίκου Ράπτη να είμαι εκ των παρουσιαστών του βιβλίου για τον παππού του, ιατρό και βουλευτή Νικόλαο Ράπτη, μετά την περιπέτεια των Εκπαιδευτηρίων που ήταν και για εμένα μια προσωπική δοκιμασία, καθώς κατά τον ψαλμό του Δαυίδ “επληθύνθησαν οι μισούντες με αδίκως”». Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε την τοποθέτηση του ο συγγραφέας και βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος κατά την εκδήλωση που διοργάνωσαν τα Εκπαιδευτήρια Μαίρης Ν. Ράπτη για την παρουσίαση δυο αφιερωματικών βιβλίων στον βουλευτή Νικόλαο Ράπτη και την κόρη του και ιδρύτρια των ομώνυμων Εκπαιδευτηρίων, Μαίρη Ράπτη.

Ψωμί κι αλάτι…

Ο Θεσσαλός πολιτικός, καθώς ήταν η πρώτη δημόσια τοποθέτησή του μετά την περιπέτεια των Εκπαιδευτηρίων, διευκρίνισε ότι «πολλές φορές είναι άχαρος ο ρόλος του κυβερνητικού βουλευτή, που δεν μπορεί να περιορίζεται σε ευχολόγια για την επίλυση ενός προβλήματος -ευχέρεια που έχει ο βουλευτής της αντιπολίτευσης.

Στην πολιτική, όπως έλεγε ο εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής, γίνονται πράγματα που δεν λέγονται. Έκανα εγκαίρως ό,τι περνούσε από το χέρι μου, ενημερώνοντας και πιέζοντας όλους εκείνους που έπρεπε για την επίλυση του προβλήματος των Εκπαιδευτηρίων.

Οφείλω, όμως, ένα mea culpa και θέλω να ζητήσω συγνώμη αν υπήρξαν λάθη από μέρους μου, πρωτίστως γιατί έχασα την ψυχραιμία μου -κάτι ασυγχώρητο για πολιτικό- στην παράσταση διαμαρτυρίας στο Διαχρονικό Μουσείο, αλλά άνθρωπος είμαι κι εγώ.

Κατανοώ τις υπερβολές που υπήρξαν. Δεν έμαθα στη ζωή μου να κρατώ κακία σε κανέναν, ούτε σε όσους ευεργέτησα και “αντί του μάνα έδωκάν με χολή”, πόσο δε μάλλον σε γονείς που αγωνιούσαν για το μέλλον των παιδιών τους ή εκπαιδευτικούς που αγωνιούσαν για την δουλειά τους, και κάποιοι εξ αυτών μπορεί να είπαν και μια κουβέντα παραπάνω.

Από μέρους μου, ψωμί κι αλάτι. Το σημαντικό είναι ότι τα Εκπαιδευτήρια συνεχίζουν την μακρά παράδοση ποιοτικής εκπαίδευσης με βάση τις σταθερές αξίες που εμφύσησε η αείμνηστη δεσποινίς Μαίρη Ράπτη».

Πιστός στον όρκο του Ιπποκράτη

Ακολούθως, ο Μάξιμος Χαρακόπουλος ευχαρίστησε τον Νίκο Ράπτη «για τη πρόταση να είμαι εκ των παρουσιαστών του βιβλίου γιατί μου έδωσε τη δυνατότητα να γνωρίσω καλλίτερα μια σημαντική προσωπικότητα της επιστημονικής και πολιτικής ζωής της Λάρισας, πρωτίστως, όμως, έναν φλογερό πατριώτη.

Ανατρέχοντας στις αγορεύσεις του στη βουλή στην ταραγμένη μεταπολεμική και μετεμφυλιακή περίοδο ένιωσα μελαγχολία για το επίπεδο της σύγχρονης πολιτικής ζωής. Δεν ξέρω αν στην εποχή του τικ τοκ και της υπερβολικής επένδυσης στην επικοινωνία θα είχαν τύχη πολιτικοί όπως ο Νικόλαος Ράπτης».

Περιέγραψε τον Νικόλαο Ράπτη ως ευσυνείδητο επιστήμονα, καλό οικογενειάρχη, έντιμο πολιτικό, φλογερό πατριώτη. Όπως είπε ως «Ιατρός, παρέμεινε πιστός στον όρκο του Ιπποκράτη σε κάθε συγκυρία της ζωής του. Είτε αυτή ήταν στα χρόνια του έπους του 1940, όπου στις δυσκολότερες συνθήκες περιέθαλπε τους τραυματίες και ασθενείς του μετώπου στα βουνά της Βορείου Ηπείρου. Είτε και σε αυτήν ακόμη την Ιταλία, όπου είχε σταλεί εξόριστος λόγω της πατριωτικής του δράση στα χρόνια της κατοχής.

Θα ήθελα, ωστόσο, να παρατηρήσω ότι η εμπιστοσύνη στην επιστήμη δεν τον οδήγησε σε μια υλιστική αντίληψη της ζωής και του κόσμου.

Αντιθέτως, σε δύο εξαιρετικής ποιότητας φιλοσοφικά κείμενα, που συμπεριλαμβάνονται στο βιβλίο, αντιλαμβανόμαστε μια βαθιά καλλιεργημένη σκέψη, η οποία δοκίμαζε με επάρκεια να συνδυάσει το υλικό με το πνευματικό.

Αποδίδοντας τα του καίσαρος των καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ, αποδέχεται τον ύψιστο ρόλο που διαδραματίζει η θρησκεία στον άνθρωπο και στην πνευματική του συγκρότηση».

Οι λεγεωνάριοι…

Εκτενή αναφορά έκανε στη φιλοπατρία του Νικολάου Ράπτη, υπογραμμίζοντας ότι «το απόγειο της πατριωτικής του δράσης αποτέλεσε η πρωτοβουλία του, μαζί με τον μεγάλο ευπατρίδη της πολιτικής Ευάγγελο Αβέρωφ, να θέσουν τέρμα στις ενέργειες της ολιγάριθμης ομάδας των προδοτών που συγκρότησαν τη λεγόμενη ρωμαϊκή λεγεώνα». Όπως εξήγησε «τα ύπουλα σχέδια για δημιουργία δήθεν βλαχικού κρατιδίου καταρρέουν ήδη από την αρχή της εφαρμογής τους, χάρη στην γενναιότητα αυτών των σπουδαίων ανδρών και στην καθολική αντίδραση του πληθυσμού, ανεξάρτητα από κομματική ένταξη.

Βεβαίως, η αντιστασιακή δράση είχε αντίτιμο. Ο Ράπτης, ο Αβέρωφ και δεκάδες άλλοι βλαχόφωνοι βρέθηκαν στα ιταλικά στρατόπεδα συγκέντρωσης».

Ακολούθως ο βουλευτής και συγγραφέας παρουσίασε την πολιτική και κοινοβουλευτική δραστηριότητα Νικολάου Ράπτη «που διήρκησε 10 χρόνια. Αρχικά εκλέχθηκε το 1946 και κατόπιν το ’50 με τον Γεώργιο Παπανδρέου και ακολούθως το 1952 με τον στρατάρχη Αλέξανδρο Παπάγο και τον Συναγερμό.

Παράλληλα με την συνεπή προώθηση των αιτημάτων των κατοίκων της Λάρισας, και τον στόχο για την ανάπτυξη της περιοχής, ιδίως μέσω της αγροτικής παραγωγής, και τη δημιουργία απαραίτητων υποδομών, όπως ο εξηλεκτρισμός της, δεν εγκατέλειψε την υπόθεση του βλαχικού ελληνισμού.

Απαίτησε εξ αρχής την επιβολή της δικαιοσύνης απέναντι σε όσους πρόδωσαν την πατρίδα κατά την κατοχή. Ιδιαίτερα προσπάθησε να συμπεριληφθεί στο πλαίσιο των διπλωματικών

σχέσεων που συνήφθησαν με τη νέα δημοκρατική Ιταλία η καταδίκη των ενεργειών του φασιστικού καθεστώτος για υποκίνηση βλαχικού ζητήματος».

Το βλάχικο ζήτημα σήμερα

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος υποστήριξε ότι «δυστυχώς, το βλάχικο ζήτημα δεν έχει λήξει. Όχι βεβαίως στην Ελλάδα, αλλά στα γειτονικά μας κράτη, Αλβανία και Βόρεια Μακεδονία, όπου συνεχίζεται η ρουμανική προπαγάνδα, που επιδιώκει να προσεταιριστεί τους βλαχόφωνους πληθυσμούς, προσφέροντάς τους διαβατήριο του ρουμανικού κράτους, που σημαίνει βεβαίως και ελεύθερη μετακίνηση στην ΕΕ.

Αναμφίβολα, αν ο Νικόλαος Ράπτης ζούσε περισσότερο θα είχε ακόμα περισσότερα να προσφέρει στον τόπο. Αν και οι πολιτικές ίντριγκες ποτέ δεν έλειψαν, και άνθρωποι με ικανότητες δεν μπόρεσαν να προσφέρουν αυτό που θα ήθελαν, ο πολυτάλαντος, εργατικός και οραματιστής Ράπτης θα έβρισκε τρόπο να πράξει αυτό που θεωρούσε ως καθήκον του».

Να μη ομοιάζωμεν με τους παλαιούς ιατρούς…

Αντί επιλόγου, ο βουλευτής του νόμου επελεξε να διαβάσει την κατάληξη μιας αγόρευσής του Νικόλαου Ράπτη στις 30 Νοεμβρίου 1954 στην Ολομέλεια της βουλής, που όπως είπε τον άγγιξε ιδιαίτερα: «Απευθυνόμενος στους συναδέλφους του λέει ότι “Θα πρέπει να μη ομοιάζωμεν με τους παλαιούς ιατρούς, οι οποίοι καλούμενοι δεύτεροι εις ένα ασθενή, πετούσαν τα φάρμακα, λέγοντες ότι είναι ακατάλληλα και τοιουτοτρόπως εδημιούργουν δυσπιστίαν των ασθενών προς τους ιατρούς. Η πολιτική θα πρέπει να παύσει να είναι συνώνυμος με τη λέξη ψεύδος ή απάτη, διότι η πολιτική πρέπει αν αποτελεί ύψιστη αρετήν”.

Μακάρι αυτή η προτροπή είναι πυξίδα στη ζωή όλων των πολιτευομένων».