Πολυτεχνείο 1973: Το μήνυμα που ψάχνει τον προορισμό του…

Δεν είναι παραμύθι, δεν είναι μύθος δεν είναι κάτι μακρινό και άπιαστο.

Η αυθόρμητη εξέγερση των φοιτητών, η έκφραση της αντίθεσης στη Χούντα και τους ντόπιους προστάτες της, οι προωθημένες φωνές και απόψεις για μια διαφορετική κοινωνία.

Η πρώτη ανοιχτή σύγκρουση με τη χούντα.

Ήταν όλο το 1973 χρονιά σύγκρουσης: Πολυτεχνείο το Φεβρουάριο εκείνης της χρονιάς, η Νομική, τα γεγονότα στην κηδεία του Γέρου της Δημοκρατίας και ο Νοέμβριος και πάλι στο Πολυτεχνείο.

Αυθορμητισμός, ελπίδα, ανατροπή, σύγκρουση βρέθηκαν μαζί εκείνες τις ημέρες ξεπερνώντας φοβίες, μικρότητες και κομματικές γραμμές.

Απλοί φοιτητές ξεπέρασαν περισπούδαστους καθοδηγητές, κόμματα αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν, καινούργιες ιδέες έπεσαν στο τραπέζι για την κοινωνία. Καινούργιες αντιλήψεις μπολιάστηκαν με το βασικό αίτημα της Ελευθερίας. Που χωρίς αυτήν ούτε Παιδεία μπορούσε να υπάρξει, ούτε πολιτική ζωή, ούτε κοινωνική δικαιοσύνη, ούτε λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών.

Τότε.

Και μετά η προσπάθεια ιδιοποίησης του αγώνα, των αιτημάτων, των ανθρώπων, των οραμάτων.

Η προσπάθεια να μπει σε καλούπι κάτι αυθόρμητο δεν είναι εύκολο. Αλλά αναγκαίο για το πλάσιμο του «μύθου» που πρέπει να ακολουθεί τα γεγονότα, για τα φέρνει προσαρμοσμένα στις ανάγκες της στενής κομματικής και πολιτικής λογικής!

Όταν δεν μπορείς να αφοπλίσεις τις ιδέες τις ξεπερνάς.

Όταν δεν μπορείς να παραποιήσεις τα γεγονότα, τα μυθοποιείς, τα δίνεις διαστάσεις πέρα και έξω από αυτές που μπορεί να αντιληφθεί ο μέσος άνθρωπος. Τα κάνεις απρόσιτα για αυτόν και άρα ακίνδυνα για το σύστημα και την «κοινωνία», που έχεις στο μυαλό σου!

Κάποιοι βιάστηκαν να φωνάξουν πως ο αγώνας του λαού στο Πολυτεχνείο δικαιώθηκε. Και βρεθήκανε να θερίζουνε θύελλες.

Κάποιοι άλλοι προσπαθούν να πείσουν ότι μόνο αυτοί και ξανά μόνο αυτοί έχουν δικαίωμα να ομιλούν. Είναι δικό μας θέλουν να πιστέψουν, ξεχνώντας ότι χαρακτήρισαν τις κρίσιμες εκείνες ώρες «προβοκάτορες» τους φοιτητές, γιατί απλά γράψανε τους ινστρούχτορες και τους κομματικούς καθοδηγητές στα παλιά τους τα παπούτσια.

Κάποιοι άλλοι το ανακάλυψαν τελευταία, αφού τα προηγούμενα χρόνια μιλούσανε για «μύθους», για αριστερές γιορτές και για αναρχοκομμουνιστές!

Το φοιτητικό κίνημα αδρανεί (Υπάρχει άραγε;) !

Το Πολυτεχνείο όμως .. ζει!

Και το μήνυμα της εξέγερσης σπάει το γκρίζο τείχος του παραταξιακού συμφυρμού και βρίσκει προορισμό.

Στις καρδιές όσων μπορούν ακόμα και σήμερα να αντιληφθούν τη δύναμη των νέων, τη δύναμη των δημοκρατικών ιδεών, τη δύναμη του δίκαιου, τη δύναμη της σύγκρουσης με τα συστήματα!

ΥΓ.

Γράφει ο αείμνηστος Γ. Φάτσης στο βιβλίο του: «Πολυτεχνείο 73»

« Το Πολυτεχνείο θα ‘πρεπε να ήταν το τελικό γεγονός της θητείας της Χούντας. Θα ‘πρεπε να σημάνει εκείνη τη στιγμή (της εξέγερσης) το τέλος της. Αλλά δε σήμανε. Οι λόγοι ήταν πολλοί. Εκτός από την ανοιχτή άσκηση της βίας. Αν η αδρανοποιημένη πολιτική ηγεσία ανταποκρινόταν στις υποχρεώσεις της. Αν οι λαϊκές μάζες έμπαιναν ανοιχτά στον αγώνα. Αν οι καταπιεσμένοι Έλληνες έπαιζαν κορώνα – γράμματα τη ζωή τους. Αν όλη η Ελλάδα γινόταν Πολυτεχνείο, τότε ο λαός της θα κέρδιζε τη λευτεριά του. Και όχι μόνο τη λευτεριά του.

Η μεταπολίτευση – 10 μήνες αργότερα – ήταν έξω από το όραμα (το χαρακτήρα και το αίτημα) της εξέγερσης. Ήταν μια αλλαγή με φράκο.»

Βασίλης Ραούλης