Δεν υπάρχει κράτος μαντάμ!

ΣΤΗ wikipedia μπορεί να βρει κανείς πολλές ερμηνείες της έννοιας «κράτος».  Τόσο υποκειμενικές, που η ίδια η διαδικτυακή  εγκυκλοπαίδεια προειδοποιεί τον χρήστη ότι η «ουδέτερη οπτική γωνία» του λήμματος «κράτος» αμφισβητείται. Και παραπέμπει στη «σελίδα συζήτησης» του λήμματος για διεξοδικότερη αναζήτηση περί του «τι σημαίνει κράτος».

ΠΕΡΑ ωστόσο, από την θεωρητική προσέγγιση της έννοιας «κράτος», υπάρχει και η πρακτική προσέγγιση. Αυτή δηλαδή, που μας οδηγεί σε κάθε «στραβή» της όποιας «βάρδιας», (είτε πυρκαγιά αφορά, είτε πλημμύρα, είτε σιδηροδρομικό δυστύχημα) ν’ αναφωνούμε «δεν υπάρχει κράτος»…

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ στο οποίο όλοι έχουμε καταλήξει κάποια στιγμή, ακόμη και αν  είμαστε ιδιαιτέρως ανεκτικοί ως χαρακτήρες… Προσωπικά, το «δεν υπάρχει κράτος» το επικαλούμαι καθημερινά. Όχι όμως, μόνον όταν οι μηχανισμοί του κράτους δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες μου, αλλά και όταν εμείς, οι πολίτες, που προβαίνουμε σ’ αυτόν τον αφορισμό, συμβάλλουμε με τη συμπεριφορά μας  στο «να μην υπάρχει κράτος». Γιατί, το κράτος είμαστε εμείς…

ΠΡΟΣΦΑΤΑ λοιπόν, έζησα μια εμπειρία σ’ ένα άλλο κράτος και μελαγχόλησα όταν συνέκρινα τις αντιδράσεις του σ΄ ένα συμβάν που με αφορούσε με τις αντιδράσεις του δικού μας κράτους…

ΜΙΣΗ ώρα μετά τα μεσάνυχτα ήταν, όταν με έκλεψαν στο Λονδίνο… Κάποιοι κινήθηκαν αθόρυβα μ’ ένα όχημα πίσω μου, ενώ περίμενα σε διάβαση πεζών, μου άρπαξαν το κινητό από το χέρι και έφυγαν με ταχύτητα πριν καν συνειδητοποιήσω αυτό που μου συνέβη…  Ήταν αργά, την επόμενη το πρωί είχα ένα σημαντικό επαγγελματικό ραντεβού και παρά τις συστάσεις που μου έγιναν, δεν ειδοποίησα την Αστυνομία…

ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ στην Ελλάδα δύο μέρες μετά. Και δέκα ημέρες αργότερα, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από άγνωστο αριθμό που παρέπεμπε σε ευρωπαϊκή χώρα:

–  Ήσασταν στο Λονδίνο τις τελευταίες ημέρες; Με ρώτησε η άγνωστη φωνή…

–  Ήμουν…

–  Νομίζω πως έχω το τηλέφωνο που σας έκλεψαν!.

ΔΕΝ μπήκα στο πειρασμό να ρωτήσω περισσότερα. Έκλεισα το τηλέφωνο, όπως με είχαν συμβουλεύσει, γιατί συνήθως οι κλέφτες επικοινωνούν μαζί σου και ζητούν χρήματα ή προσπαθούν ν’ αντλήσουν δεδομένα… Με το που το έκλεισα όμως, ήρθε αμέσως μήνυμα στο Whatsapp: «Είμαι αστυνομικός, μην ανησυχείτε… Έχω το τηλέφωνο σας και το e-mail μου είναι το τάδε… Μπορείτε να επιβεβαιώσετε την  ιδιότητα μου… Αν επιθυμείτε μπορούμε να μιλήσουμε με διερμηνέα…» Με το ίδιο μήνυμα στάλθηκε και φωτογραφία του κινητού μου, σε διαφανή σακούλα με στοιχεία σήμανσης…

ΤΟ ΣΚΕΦΤΗΚΑ μερικά εικοσιτετράωρα, υπερνίκησα του  όποιους φόβους μου δημιούργησαν θύματα ανάλογων κλοπών  που «την πάτησαν» και έστειλα το απαντητικό  μήνυμα: « Ναι θέλω να μιλήσουμε με διερμηνέα». Δεν χρειάστηκε παρά ελάχιστη επικοινωνία, ώστε να οριστεί το ραντεβού και το επόμενο απόγευμα , δέχτηκα βιντεοκλήση και είδα στην οθόνη του νέου μου κινητού τον αστυνομικό  της Μητροπολιτικής  Αστυνομίας του Λονδίνου με τη διερμηνέα. Στα χέρια του κρατούσε το σήμα του και το κινητό μου… Μου συστήθηκε  και με ρώτησε αν αυτό που έβλεπα είναι το κινητό μου…

Αυτό είναι του είπα… Πως όμως με βρήκατε; Δεν κατήγγειλα καν το συμβάν στην Αστυνομία… Και γι’ αυτό υπήρξα επιφυλακτικός στην επικοινωνία μαζί σας…

ΜΟΥ εξήγησε ότι συνέλαβαν δυο νεαρούς που επέβαιναν σ’ ένα πατίνι (γι’ αυτό ήρθαν αθόρυβα πίσω μου!), κάτω από το οποίο υπήρχαν κρυμμένα τρία- τέσσερα κινητά τηλέφωνα… Από την κάρτα sim βρήκαν σε ποιους ανήκουν και ότι το ένα ανήκει σ’ εμένα.

ΥΠΕΘΕΣΑΝ ότι στη νέα μου συσκευή θα είχα το ίδιο νούμερο και επικοινώνησαν μαζί μου μέσω Whatsapp. Κι αφού με εγκάλεσε με ευγένεια γιατί δεν κατήγγειλα το συμβάν ώστε να επιληφθούν (που ν’ αντιληφθούν ότι η ελληνική εμπειρία έχει βαρύνουσα σημασία σε τέτοιες περιπτώσεις!), μου ζήτησαν να καταθέσω εκ των υστέρων, εξιστορώντας όσα συνέβησαν…

ΑΠΑΝΤΗΣΑ σε αλλεπάλληλες ερωτήσεις, περιγράφοντας απίστευτες λεπτομέρειες του συμβάντος: Τι ώρα ακριβώς  έγινε… Πώς θυμάμαι την ώρα… Σε ποια διασταύρωση βρισκόμουν ακριβώς…

–  Ζητάω αυτές τις λεπτομέρειες για να δούμε το συμβάν στην κάμερα ασφαλείας που υπάρχει στο δρόμο, μου είπε…

–  Μα, αφού τους πιάσατε;

–  Δεν είμαστε ακόμη σίγουροι ότι αυτοί  είναι οι κλέφτες, μπορεί να είναι κλεπταποδόχοι!…

ΕΜΕΙΝΑ άναυδος από τη σημασία στη λεπτομέρεια και στους τύπους. Και επιπλέον, γιατί αντιλαμβανόμουν τη διαφορά ανάμεσα σε μια χώρα – τη δική μας- που «χρυσοπλήρωσε» ένα ολόκληρο σύστημα καμερών ασφαλείας για τις ανάγκες της Ολυμπιάδας  του 2004 και το κατέστρεψε αμέσως μετά, για να μη θίγονται τα ανθρώπινα δικαιώματα γενικώς και μια άλλη χώρα που με εργαλείο τις ίδιες ακριβώς κάμερες προστατεύει τα δικαιώματα όσων θίγονται, χωρίς ιδεοληπτικές παρωπίδες…

Η ΚΑΤΑΘΕΣΗ μου τελείωσε… Μου ζήτησε να την υπογράψω μόλις την παραλάβω μέσω e-mail, να την διαβάσω προσεκτικά και να την ξαναστείλω πίσω… Το έκανα αμέσως την επόμενη ώρα. Τέσσερις ημέρες μετά, παρέλαβα τη συσκευή του τηλεφώνου που είχε κλαπεί με κούριερ που έπρεπε να πληρώσω… Αρκούσαν ολ’ αυτά για να βροντοφωνάξω «μπράβο, υπάρχει κράτος!» Στην Αγγλία βέβαια, αναφερόμενος και όχι στην Ελλάδα… Αλλά, δεν είχε τελειώσει εδώ η ιστορία …

ΕΝΑΜΙΣΗ μήνα μετά, στην ίδια ηλεκτρονική διεύθυνση στην οποία μου στάλθηκε η κατάθεση προς υπογραφή, το βρετανικό υπουργείο Δικαιοσύνης μου κοινοποίησε την απόφαση του δικαστηρίου με τις ποινές που επέβαλλε στους κλέφτες!!!