Στα γήπεδα, μόνο η Ελλάδα αναστενάζει…

ΓΡΑΦΕΙ Ο Ανδρέας Γιουρμετάκης

ΕΔΩ και τέσσερα χρόνια σταμάτησα να πηγαίνω στο γήπεδο. Για το ποδόσφαιρο μιλάω, το μπάσκετ είναι μια άλλη εντελώς προσωπική ιστορία. Τους τίτλους τέλους στη σχέση μου με την ποδοσφαιρική Λάρισα τους έγραψε ο Αλέξης Κούγιας για λόγους που δε χρειάζεται να μπω στον κόπο να εξηγήσω… Έχει συμβεί και σε πολλούς άλλους Λαρισαίους φιλάθλους το ίδιο… Και συνεχίζεται βέβαια, αφότου έφυγε ο Κούγιας και η ομάδα πέρασε στα χέρια άλλου επιχειρηματία, του σημερινού ιδιοκτήτη, που θέλει (κι αυτός) να δοξαστεί μέσω της ιστορικής ομάδας…

ΟΠΟΤΕ, μοιραία, πλέον βλέπω ποδόσφαιρο μόνον στο σπίτι. «Επί του καναπέως» που θα ‘λεγε και η περσόνα  που ενσάρκωσε στους «Δέκα Μικρούς Μήτσους» ο Κώστας Τσιάνος… Ο καναπές βέβαια, σου στερεί την φοβερή ατμόσφαιρα του γηπέδου που είναι ασυναγώνιστη, αλλά σου προσφέρει τη δυνατότητα να ταξιδέψεις σε όλο τον κόσμο, να ζήσεις σε real time απίστευτα ματς και δυστυχώς, να μελαγχολήσεις συγκρίνοντας τα δικά μας με τα του εξωτερικού.

ΑΠΟ τον καναπέ μ΄ ένα απλό πάτημα του κουμπιού στο τηλεκοντρόλ πας σε ελάχιστα δευτερόλεπτα από το Μπερναμπέου που φιλοξενεί το υπερθέαμα Ρεάλ –  Μπαρτσελόνα, στο Σαν Σίρο, για το ντέρμπυ della madonnina Ιντερ –Μίλαν, περνώντας ενδιαμέσως δυστυχώς, από το «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης», στο οποίο ταλαιπωρούν το ποδόσφαιρο ο Αστέρας Τρίπολης και ο Παναιτωλικός… Δράμα! Ακούς τους εκφωνητές καθώς «ζαπάρεις» και μεγαλώνει η μελαγχολία: 60.000 θεατές στη Μαδρίτη απολαμβάνουν τον Μπέλιγκαμ να κοντράρεται με τον Πέδρι,  ο πρώτος εκφωνητής. Οι πρόεδροι της Ίντερ και της Μίλαν γευμάτισαν μαζί πριν το ματς, ο δεύτερος. Και by the way η φωνή του τρίτου χάνεται στον αέρα της Τρίπολης καθώς ακούς τους λίγους που βρίσκονται στις βρωμερές εξέδρες του τριτοκοσμικού γηπέδου της πόλης να βρίζουν στα ελληνικά παίκτες που στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν μιλούν τη γλώσσα μας. Μιζέρια!

ΑΥΤΗ είναι η διαφορά της Δύσης από τα Βαλκάνια… Που, για του λόγου το αληθές έρχεται η Τουρκία με τον πρόεδρο της Ανκαραγκουτσού να «ξαπλώνει» με γροθιά στο έδαφος διαιτητή, για να το επαληθεύσει…

ΠΕΡΥΣΙ τον Οκτώβριο, ταξίδεψα από τις Βρυξέλλες όπου βρισκόμουν για δουλειά στο Παρίσι με τρεις φίλους για να παρακολουθήσουμε το ματς της Παρί Σαιν Ζερμέν με την Μπενφίκα. Από ένα λάθος του οδηγού που έχασε τον δρόμο, φτάσαμε στην περιοχή που βρίσκεται το γήπεδο, δεκαπέντε λεπτά πριν την έναρξη του αγώνα…Αγχωθήκαμε: θα βρούμε τη σωστή θύρα από την οποία πρέπει να μπούμε ή θα περπατάμε χιλιόμετρα γύρω απ’ το τεράστιο γήπεδο; Πόση ώρα θα μας πάρει να βρούμε τη θέση μας; Αποδείχτηκε ότι δεν χρειαζόμασταν περισσότερο από δέκα λεπτά (της επισκέψεως στην τουαλέτα συμπεριλαμβανομένης), αφού από τον δρόμο ακόμη που οδηγούσε  στο γήπεδο, υπάλληλοι της Παρί μας καθοδηγούσαν ώστε να φτάσουμε άμεσα στη σωστή θύρα. Διέκοπταν μάλιστα, οι ίδιοι  την κυκλοφορία των αυτοκινήτων για να περάσουμε. Και δε χρειάστηκαν παρά μερικά δευτερόλεπτα για να ολοκληρώσουν την διαδικασία της ταυτοποίησης (εισιτήριο και ταυτότητα). Εν τέλει, μία ταξιθέτρια μας οδήγησε στη θέση μας. Στην απλή θέση, όχι σε θέση VIP που θα δικαιολογούσε τέτοια εξυπηρέτηση…

ΤΟ ΜΑΤΣ ήταν μια ποδοσφαιρική γιορτή στην οποία οι φανατικοί των δυο ομάδων, περιορισμένοι στα δύο «πέταλα» του γηπέδου, τραγουδούσαν και ανέμιζαν τα λάβαρα τους και οι δεκάδες χιλιάδες υπόλοιποι (φίλαθλοι από όλο τον κόσμο: Έλληνες, πορτογάλοι, γιαπωνέζοι) απολαμβάναμε σε ατμόσφαιρα θεάτρου το υπερθέαμα, στέλνοντας φιλιά και χαιρετισμούς στις δύο γιγαντοοθόνες του γηπέδου πού μετέδιδαν όχι  τον αγώνα, αλλά στιγμιότυπα από την εξέδρα: φιλάθλους που παρακολουθούσαν τα τεκταινόμενα στον αγωνιστικό χώρο, ρίχνοντας παράλληλα ματιές στις οθόνες για να δουν τον εαυτό τους…Εννοείται ότι τα γκολ (1 – 1 το τελικό σκορ) πανηγυρίστηκαν από τους οπαδούς των δύο ομάδων χωρίς να ενοχλούνται οι διπλανοί τους…

 ΠΕΡΙΤΤΟ να κάνει συγκρίσεις κάνεις… Περιττό και τα ανακατέψει το κράτος σ’ αυτές τις συγκρίσεις… Αυτό που συμβαίνει στα γήπεδα της Δύσης και δεν συμβαίνει στην Ελλάδα, δεν είναι αποτέλεσμα της αστυνόμευσης, αλλά της λογικής μιας Ποδοσφαιρικής Ανώνυμης Εταιρίας, μιας επιχείρησης δηλαδή, που νιώθει την υποχρέωση να εξυπηρετήσει και να σεβαστεί τους πελάτες της, που πληρώνουν από το υστέρημά τους για να παρακολουθήσουν το αθλητικό γεγονός…

ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΣ εννοείται ότι υπάρχουν και σε αυτές τις χώρες, αλλά όταν ξεφεύγουν –  εντός ή εκτός γηπέδου δεν έχει σημασία – δεν υπάρχει έλεος: Δεν χρειάζεται να σκοτωθούν δυο – τρεις π.χ. ώστε να πάνε κατόπιν εορτής δύο υπουργοί στην Εισαγγελέα για να δώσουν 200 ονόματα αποβρασμάτων που κυκλοφορούσαν ελεύθερα και μπαινόβγαιναν στα γήπεδα….Ούτε υπάρχει περίπτωση να διαβάσεις στις εφημερίδες αυτών των χωρών, ότι «ο  διοικητής της διμοιρίας των ΜΑΤ έδωσε εντολή στους άντρες του να βρίσκονται σε απόσταση «ώστε να μην προκαλούν με την παρουσία τους τους χούλιγκανς»όπως διάβασα την Τρίτη στην «Καθημερινή»…Πολύ δε περισσότερο, οι χούλιγκανς (αλλά κι οι αγνοί – υποτίθεται–  φίλαθλοι) δεν ενθαρρύνονται από τους προέδρους τους, ώστε να επιδεικνύουν το τσαμπουκά τους σε κάθε σφύριγμα που δεν τους αρέσει: ούτε στη γραμμή του γηπέδου δευτερόλεπτα μετά τον τραυματισμό ποδοσφαιριστή από κροτίδα, κατεβαίνουν για να «σβήσουν» τις επιπτώσεις εκφοβίζοντας τον διαιτητή…Ούτε με πιστόλι στον αγωνιστικό χώρο, συντροφιά με δεκάδες χούλιγκανς κυκλοφορούν (αλήθεια έγινε ποτέ η δίκη του Σαββίδη;)… Ούτε στο πάγκο της ομάδας ως δήθεν διερμηνείς κάθονται!… Αυτά μόνον στην Ελλάδα συμβαίνουν…

ΘΥΜΑΜΑΙ ένα περιστατικό στο Αλκαζάρ, όταν πρόεδρος της ΑΕΛ ήταν ο Κώστας Πηλαδάκης. Άκουγε στην εξέδρα των ακριβών εισιτηρίων έναν κύριο να βρίζει τους συνοδούς της αντιπάλου ομάδας που καθόταν μπροστά του και κάποια στιγμή «βγήκε από τα ρούχα του»:

• Σταμάτα σε παρακαλώ να βρίζεις, του φώναξε… Δεν είναι σωστό αυτό που κάνεις… Ειλικρινά, δεν αντέχω να σ’ ακούω…
• Στο γήπεδο είμαστε, απάντησε αυτός που τον… «έπνιξε το δίκιο». Δεν είμαστε εκκλησία!… Στο κάτω – κάτω της γραφής πλήρωσα εισιτήριο…
• Να σου δώσω πίσω τα λεφτά και να μην ξαναπατήσεις εδώ, του είπε εκνευρισμένος… Δε σε θέλω στο γήπεδο….

Η υπόλοιπη εξέδρα δεν σχολίασε. Ίσως και να θύμωσε με τον «ξενόφερτο» Πηλαδάκη που αποπειράθηκε να επιβάλει κανόνες ευπρέπειας στον ντόπιο… Ο βλαξ που θεωρούσε ότι επειδή πλήρωσε εισιτήριο δικαιούται να κάνει ό,τι θέλει, μουρμούρισε επίσης, κάτι «μέσα από τα δόντια του» και συνέχισε να βλέπει τον αγώνα μη νοιώθοντας προσβεβλημένος. Εν τέλει ο Πηλαδάκης (όχι βέβαια, γι’ αυτό το λόγο) έφυγε από την ΑΕΛ… Ο άλλος συνεχίζει να μπαινοβγαίνει στο γήπεδο και να την υπερασπίζεται με τον ίδιο τρόπο…Που προφανώς, θεωρεί σωστό για την ομάδα…