Jegos: Ένα City Boy από τη Λάρισα είναι το next big thing της ραπ σκηνής

Είμαι γεννημένος στη Λάρισα και μεγαλωμένος στη Φαλάνη, ένα χωριό δέκα χιλιόμετρα έξω από την πόλη. Ο Jegos –ή κατά κόσμον Γιώργος Γκόλτσιος– είναι ένα παιδί 22 ετών, που κάνει μουσική και κυνηγάει τα όνειρά του μέσω αυτής. Μεγάλωσα παίρνοντας αγάπη απ’ όλη την οικογένειά μου και ακούγοντας πάρα πολλή μουσική. Τώρα, αν με ρωτάς για το πώς ήταν τα πράγματα στο χωριό, θα σου πω ότι, λίγο-πολύ, ό,τι συμβαίνει σε μια πόλη συμβαίνει και εκεί, απλώς σε μικρότερο βαθμό. Υπάρχουν καλοί, υπάρχουν κακοί, υπάρχει μια νορμάλ καθημερινότητα, αλλά υπάρχει και νύχτα.

Ήμουν αρκετά ζωηρό παιδί. Είχα περιέργεια για τα πάντα και δύσκολα μαζευόμουν σπίτι. Μου άρεσε να είμαι στη γύρα και να πηγαίνω από μαγαζί σε μαγαζί. Συγκεκριμένα, με θυμάμαι σε ηλικία 13-14 ετών να κάνω κοπάνες συχνά απ’ το σχολείο και αντί να πηγαίνω στις καφετέριες του χωριού, όπως οι υπόλοιποι, να παίρνω μόνος μου το λεωφορείο για να πάω κρυφά στην πόλη, χωρίς να το ξέρει κανείς. Έτσι είχα την τύχη να αποκτήσω πολλές εμπειρίες και να γνωρίσω αρκετό κόσμο. Ήμουν αλανάκι και με πήγαιναν οι μεγαλύτεροι. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, τώρα που το σκέφτομαι, μπορώ να πω ότι ώρες ώρες ήμουν κωλόπαιδο.

Το όνειρό μου, πρώτον, ήταν να βγάλω πάρα πολλά λεφτά –προφανώς–, έτσι ώστε, όταν χρειάζονται κάτι οι φίλοι και η οικογένειά μου, το οτιδήποτε, να ξέρουν ότι μπορούν να στηριχτούν πάνω μου. Δεύτερον, να είμαι επάνω σε ένα stage με εκατοντάδες άτομα για κοινό, και να τραγουδάμε τα κομμάτια μου.

Η αλήθεια είναι ότι η μητέρα μου και ο πατέρας μου ήταν δυο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι στο κομμάτι μουσική. Ο πατέρας μου ήταν του λαϊκού και η μητέρα μου περισσότερο του ροκ. Όπως καταλαβαίνεις, είχα την τύχη να έχω μια ποικιλία στα ακούσματά μου από μικρός – από Τερζή, Ζαγοραίο και Μητροπάνο, μέχρι Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Alice Cooper και Scorpions.

Μεγάλωσα κυρίως με rap. Όταν ξεκίνησα να ψάχνομαι μόνος μου με τη μουσική, θυμάμαι ότι το πρώτο CD που άκουσα ήταν το Vendetta από Goin’ Through. Συγκεκριμένα ήμουν 7-8 χρονών, και το άκουγαν κάποιοι μεγαλύτεροι στη γειτονιά μου. Κατάλαβαν ότι μου άρεσε ο ήχος και με φώναξαν να πάω ν’ αράξω μαζί τους. Αυτό ήταν, είχα βρει τη μουσική και την κουλτούρα όπου ανήκα, και όσο περνούσε ο καιρός δενόμουν ακόμα περισσότερο μαζί της. Στην εφηβεία άκουγα πάρα πολύ Fullface, DMX, 50 Cent, ZN και Βορ.Ας.

Ο άνθρωπος που με έχει επηρεάσει πολύ είναι πρώτος απ’ όλους ο πατέρας μου. Από κει και πέρα, η Βούλα Πατουλίδου, και από rappers οι Machine Gun Kelly, Kanye West και Jack Harlow. Απ’ τον πατέρα μου έχω πάρει αξίες, αλλά και μαθήματα ζωής. Όσες φορές με συμβούλεψε για κάτι, ακόμη κι αν το αμφισβήτησα σε πρώτη φάση, με τον καιρό το βρήκα μπροστά μου. Πλέον έχω πάντα στο μυαλό μου τις συζητήσεις μας, και τον τελευταίο καιρό με πιάνω όλο και πιο συχνά να αναρωτιέμαι «σε μια αντίστοιχη περίπτωση, τι θα έκανε;». Ο Kanye και ο MGK είναι και οι δύο άτομα που στη ζωή τους ήρθαν αντιμέτωποι με αρκετό σκοτάδι και hate, παρ’ όλα αυτά δεν σταμάτησαν να κυνηγούν τους στόχους τους, αδιαφορώντας για τη γνώμη των άλλων. Ο Jack Harlow με επηρεάζει μέσω του style του. Τόσο στη μουσική, όσο και στον τρόπο ζωής. Τέλος, είχα την τύχη να γνωρίσω πρόσφατα την κυρία Πατουλίδου και μπορώ να πω ότι έχει λειτουργήσει σαν μέντορας στη ζωή μου. Με εμπνέει όλη της η πορεία. Είναι ένας άνθρωπος που πήγε κόντρα στον άνεμο, αντιμίλησε στη μοίρα και κατάφερε όχι απλά να κερδίζει, αλλά να γραφεί το όνομά της στις σελίδες της Ιστορίας. Είναι συγκλονιστικό.

Η ζωή μου άλλαξε το βράδυ που έχασα τον πατέρα μου. Από τότε άλλαξα εντελώς σαν άνθρωπος. Έφαγα ένα γερό χαστούκι και από εκείνη τη στιγμή σκλήρυνα περισσότερο. Πλέον τα βλέπω όλα διαφορετικά.

Από albums θα πω με σιγουριά ότι με έχουν καθορίσει το Hotel Diablo από MGK, το The Life of Pablo από Kanye West και το Λίγο Πριν από Fullface. Από κομμάτια, θυμάμαι είχα πάθει σοκ –με την καλή έννοια– όταν είχα ακούσει πρώτη φορά το Ρίμα για χρήμα από το ομότιτλο άλμπουμ του Τάκι Τσαν, το Εντολές από Λεκτικό, το Το Lifestyle του κωλόπαιδου από Ανάποδα Καπέλα.

Ηχογραφώ και κυκλοφορώ κομμάτια από τα 18 μου. Δηλαδή από το 2019. Ξεκίνησα να γράφω στην ηλικία των 13. Μέσα στην τάξη, την ώρα του μαθήματος, γέμιζα τις σελίδες απ’ τα τετράδιά μου με τετράστιχα – ή και ολόκληρα κομμάτια κάποιες φορές. Το έβλεπα ως τρόπο διαφυγής απ’ το μάθημα, το οποίο βαριόμουν.

Όπως σου είπα, ξεκίνησα να γράφω περισσότερο για την πλάκα μου. Πήρα την απόφαση να ηχογραφήσω ένα κομμάτι που είχα γράψει, την πρώτη εβδομάδα που ήρθα στη Θεσσαλονίκη. Το κομμάτι είχε γραφτεί για μια κοπέλα που γνώρισα στη Σκιάθο εκείνο το καλοκαίρι και ήθελα να κυκλοφορήσω κάτι για να το ακούσει. Πήγα κι αγόρασα ένα μικρόφωνο της πλάκας και, χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις και εξοπλισμό, το ηχογράφησα. Αν με ρωτάς, το κομμάτι ήταν απαίσιο από κάθε άποψη. Ωστόσο, δεν θα ξεχάσω ποτέ τα μηνύματα και τις κλήσεις που δέχτηκα μόλις το ανέβασα. Ήταν το «σπρώξιμο» που χρειαζόμουν για να πω στον εαυτό μου «έλα, ας το πάρουμε στα σοβαρά τώρα». Από τότε, μαζί με τον αδελφικό μου φίλο Νίκο, ο οποίος μου κάνει τα video clips, προσπαθούμε κάθε νέα κυκλοφορία να είναι καλύτερη απ’ την προηγούμενη.

Σιγά σιγά έφτιαξα ένα home studio για να έχω έναν επαγγελματικό ήχο, έκατσα κι έμαθα κάποια πράγματα από μίξη, και κυκλοφόρησα τον πρώτο μου δίσκο με τον τίτλο Νέμεσις. Ήταν ο δίσκος που, κατά την άποψή μου, με έβαλε στο χάρτη της ραπ σκηνής. Έβλεπα τους στίχους μου να γίνονται posts από σελίδες στα social και ένιωθα απίστευτα. Αφού πρόβαλα το σκοτάδι που κουβαλούσα μέσα μου εκείνο τον καιρό μέσω του Νέμεσις, αποφάσισα να κάνω έναν δεύτερο δίσκο, ο οποίος θα ήταν το ακριβώς αντίθετο του πρώτου. Μπορεί να μη σημείωσε τα ίδια νούμερα, ωστόσο το κομμάτι ΜΙΑ έκανε το μεγάλο μπαμ. Είχε τεράστια απήχηση χωρίς κανένα promo, και ο κόσμος το είχε στο repeat. Σκέψου πως το άκουσα να παίζει μέχρι και σε ράδιο. Στη συνέχεια κυκλοφόρησα ένα EP με τον τίτλο City Boy, και τώρα ετοιμάζω το τρίτο μου LP, με τίτλο Next Big Thing.

Η μουσική μου ικανοποιεί την ανάγκη να εκφραστώ. Για μένα λειτουργεί ως ψυχολόγος. Γράφω στο χαρτί μου όσα σκέφτομαι και νιώθω τη Χ χρονική στιγμή, κι έτσι ηρεμώ. Το να γράφω μουσική, για μένα σημαίνει ότι πολλές φορές θα κάτσω σπίτι μέχρι να τελειώσω ένα κομμάτι. Μέχρι να έχω το επιθυμητό αποτέλεσμα. Θα αφήσω για αργότερα άλλες δουλειές ή υποχρεώσεις προκειμένου να γράψω κάτι νέο, ή να τελειώσω ένα υπάρχον project που έχω ξεκινήσει. Αυτό είναι το προσωπικό μου ρίσκο. Ο χρόνος μου.

Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο, θα προσπαθούσα να περάσω λίγες παραπάνω στιγμές με τον πατέρα μου. Από κει και πέρα, δεν θα άλλαζα κάτι. Τα γεγονότα του παρελθόντος είναι αυτά που μας έχουν κάνει τους ανθρώπους που είμαστε σήμερα.

Το να γράφεις και να κυκλοφορείς κομμάτια σημαίνει να καθιστάς τον εαυτό σου ευάλωτο στον ακροατή. Εκθέτεις δημόσια τα τραύματα και τις ανασφάλειές σου, καθώς και διάφορες πτυχές της ζωής σου. Αυτή είναι η μοναδική «ζημιά».

Παράλληλα με τη μουσική που φτιάχνω, σπουδάζω Εφαρμοσμένη Πληροφορική, δουλεύω σε ένα γραφείο τα πρωινά, και σύντομα –μέσα στους επόμενους μήνες– ετοιμάζομαι να ανοίξω μια δική μου επιχείρηση.

Ο στόχος που έχω είναι να ακούσουν όλοι τον ήχο και τις ιστορίες του χωριάτη (γέλια). Θέλω σιγά σιγά φέτος να ξεκινήσω τις συνεργασίες και τα lives. Πιστεύω έφτασα στο επίπεδο που επιτρέπω στον εαυτό μου να ανέβει σκαλοπάτι. Από κει και πέρα, θέλω μια μέρα να γεμίζω τα μεγαλύτερα stages της χώρας και –γιατί όχι;– να βγάλω τη μουσική μου έξω από τα σύνορα. Τέλος, όταν φτάσω στο σημείο που θέλω εγώ σαν Jegos να φτάσω, θα ήθελα να δω τη ζωή μου να γίνεται ταινία.

Εντελώς ρεαλιστικά, δεν μπορείς να ζήσεις από τη μουσική σου στην Ελλάδα, εκτός κι αν έχεις από πίσω μια εταιρεία να σε «σπρώχνει». Αν δεν έχεις ένα Χ κοινό –έστω και μικρό, για να βγάζεις τα προς το ζην– να σε στηρίζει, πώς θα ζήσεις; Πώς θα βγάλεις λεφτά από τα streams; Ποιος θα έρθει να σε ακούσει αν δεν έχεις 5-10 άτομα για κοινό;

Η πιο μεγάλη δυσκολία που έχεις να αντιμετωπίσεις είναι η διαχείριση του hate. Τον πρώτο καιρό –εμένα μου πήρε σχεδόν χρόνο–, είτε είσαι είτε δεν είσαι καλός ακόμη, έχεις να αντιμετωπίσεις αρκετό hate. Θεωρώ ότι αυτό είναι και το κρίσιμο σημείο, όπου θα πεις «ή σταματάω ή δεν ακούω κανέναν και συνεχίζω». Αλλά για να διαλέξεις το δεύτερο, πρέπει να έχεις χτίσει γερό στομάχι.

Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι το να σταματήσω να κυνηγώ τους στόχους και τα όνειρά μου. Όταν το κάνω αυτό, θα έχω αποτύχει σα Γιώργος. Έχω ζήσει αρκετές φορές στα άκρα. Από κόντρες με μηχανάκια και αμάξια, μέχρι το να πάω να κάνω ξήγα σε ένα διαμέρισμα μόνος μου τρεις το ξημέρωμα, γνωρίζοντας ότι με περιμένουν επάνω έξι άτομα. Επίσης, σε ένα άλλο σκηνικό πριν χρόνια, πάνω σε καβγά, μου είχαν κολλήσει μαχαίρι στο λαιμό. Μια πολυτάραχη ζωή γενικότερα.

Πιο πολύ απ’ όλα με ενοχλεί το «περίμενε». Είμαι τέρμα ανυπόμονος. Με ενοχλεί κι όταν βλέπω άτομα να κάνουν ή να λένε πράγματα τα οποία δεν τα υποστηρίζουν. Είτε το βλέπω στη μουσική, είτε έξω από το studio, το αποτέλεσμα συνεχίζει να είναι αντιαισθητικό. Μου χτυπάει πολύ έντονα στο μάτι. Με ενοχλεί το ότι σαν κοινωνία έχουμε σκοτώσει το συναίσθημα. Λειτουργούμε όλο και πιο ρομποτικά. Για παράδειγμα, βλέπεις ανθρώπους έξω και δεν ερωτεύονται, δεν μπορούν… Αντιλαμβάνονται τον έρωτα μόνο ως κάτι σαρκικό και μετά από λίγο πάνε παρακάτω. Είμαι τέρμα old school σε αυτό το κομμάτι. Θέλω το 110% από ένα συναίσθημα.

Μου αρέσει ώρες ώρες να απομονώνομαι. Επιλεγώ ήσυχα μέρη και πηγαίνω βόλτες για να αδειάσω το μυαλό μου. Επίσης, ακούω 24/7 μουσική και μου αρέσει να ανακαλύπτω νέα κομμάτια και καλλιτέχνες συνεχώς. Τέλος, διαβάζω πάρα πολλά βιβλία ψυχολογίας και αυτοβελτίωσης.

Αυτοί που ξεχωρίζω από την ελληνική σκηνή είναι οι Saske, Bossikan, Kidd, Vlospa, Ladele και Katohos. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο στην Ελλάδα που παράγουμε πάρα πολλούς νέους ράπερ. Ίσως και περισσότερους απ’ όσους μπορούμε να «καταναλώσουμε» ως χώρα. Μέσα από αυτή τη μαζική παραγωγή, βέβαια, έχουν ξεπηδήσει ανά καιρούς ταλεντάρες, και αυτό μόνο θετικό είναι. Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα, παρόλο που κάθε μέρα εμφανίζονται νέοι ράπερς, οι παραγωγοί σπανίζουν. Οι περισσότεροι, βέβαια, έχουν ακραίες δουλειές. Φτάνουν συνεχώς στα αυτιά μου beats που κοντράρουν στα ίσα παραγωγές του εξωτερικού. Εν συντομία, έχουμε λίγους αλλά καλούς.

Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι το να σταματήσω να κυνηγώ τους στόχους και τα όνειρά μου. Όταν το κάνω αυτό, θα έχω αποτύχει σα Γιώργος.
Η Ελλάδα μπορεί να κάνει δικό της ήχο, και μάλιστα έχουμε και πολύ πλούσιο υλικό για κάτι τέτοιο. Πάρε για παράδειγμα τον Νέγρο του Μοριά, που στον τελευταίο του δίσκο πάντρεψε το rap με το ρεμπέτικο και το αποτέλεσμα ήταν φωτιά.

Το City Boy είναι το πιο πρόσφατο project μου. Σαν όρος με εκφράζει στο 100%, γι’ αυτό και τον επέλεξα. Στο αμερικανικό slang, “city boy” είναι αυτός που έχει στο μυαλό του 24/7 το χρήμα, και γενικά είναι μέσα στο grind. Είναι όλη μέρα στη γύρα και είναι μαζί με τ’ αδέλφια του. Ταυτόχρονα είναι τέρμα τοξικός, με προβλήματα δέσμευσης, και γι’ αυτόν το λόγο βγαίνει συνεχώς με διαφορετικές γυναίκες. Το EP, λοιπόν, περιστρέφεται γύρω από αυτά τα δύο. Το intro Grind στο κάνει ξεκάθαρο από την πρώτη στιγμή. Στη συνέχεια υπάρχουν τα κομμάτια Getz Freestyle, Αδερφός και Όνειρα, που κυρίως επικεντρώνονται στο hustle. Τέλος, κομμάτια όπως το Sirina και το City Boy επικεντρώνονται στο τοξικό κομμάτι του όρου. Ό,τι ακούς να λέω μέσα στο EP, το έχω κάνει. Δεν υπάρχει ούτε μισή μπάρα που να έβγαλα από το στομάχι μου – και γενικά, σε κανένα από τα κομμάτια μου, όλα αυτά τα χρόνια. Σκέψου ότι είμαι τόσο red flag που στο Sirina έχω βάλει και κάποια ηχητικά μηνύματα.

Γενικά είμαι της άποψης ότι η Θεσσαλονίκη παράγει και «ψήνει» τους καλλιτέχνες, ωστόσο η Αθήνα είναι αυτή που εντέλει τους καταναλώνει. Τώρα, αν με ρωτάς για το πώς μου φαίνεται σαν πόλη, τη θεωρώ πανέμορφη αλλά ταυτόχρονα χαοτική.

Θα ήθελα να εξελίξω τον ήχο μου, να συνεχίσω να έχω δίπλα μου μόνο αληθινούς ανθρώπους, να μεγαλώσω το κοινό μου, να μην αλλοιωθεί ποτέ η ταυτότητά μου και, όταν φύγω, να έχω αφήσει το legacy μου.

lifo.gr