Ο κυρίαρχος…

Του Αλέξανδρου Νάρη

Μια υπόκωφη δυσαρέσκεια διατρέχει τους Πολίτες, ανεξάρτητα από ιδεολογίες και κόμματα επιλογής. Μια υπόκωφη δυσαρέσκεια που τουλάχιστον στο συντηρητικό κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας εκφράστηκε απόλυτα με τα λόγια του Σαμαρά και της Άννας Καραμανλή, ενώ σ’ αυτό του κέντρου παραμένει άστεγο και θολό. Μια δυσαρέσκεια που δεν έχει να κάνει μόνο με την επιβολή των αλλοπρόσαλλων επιθυμιών μιας κακιασμένης υπερμειοψηφίας πάνω στην όποια λογική έχει απομείνει, αλλά με την ουσιαστική και απόλυτη αδυναμία της κοινωνίας να προβάλει μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση.

Απέναντι στον Μητσοτάκη κανείς.

Αυτή είναι η ουσία της χθεσινής νίκης του παράλογου. Το κύριο ερώτημα όμως δεν είναι το αν αυτή η κυριαρχία έχει να κάνει μόνο με τις αναμφισβήτητες πλέον ικανότητες του Πρωθυπουργού. Γιατί ο Μητσοτάκης δεν έχει αποδειχθεί απλώς ικανός, αλλά ο ικανότερος της μεταπολίτευσης, αρέσει δεν αρέσει. Μόνο ξεκινώντας από εκεί μπορούμε να δούμε παραπέρα και βγάζοντας από μπροστά μας ιδεολογικές ή άλλες παρωπίδες, να δημιουργήσουμε ένα αντίπαλο δέος ικανό να αντιμετωπίσει τον ικανότερο Woke ηγέτη όχι μόνο της Ελλάδoς, αλλά και της Ευρώπης. Γιατί το επίπεδο που παίζει ο Μητσοτάκης, άσχετα από ακρίβειες, αγροτικά, εγκληματικότητα, εκπαιδευτικά, είναι Τσάμπιονς λίνγκ, δεν είναι  β’ τοπικό. Απέναντι σ’ αυτόν τον πήχη, ούτε το αντιδεξιό μένος των Ανδρουλοκασελάκηδων, ούτε η ανόητη απαξίωση του “Πατριωτικού χώρου” – ο θεός να τον κάνει – προς το πρόσωπο του Πρωθυπουργού, μπορεί να κρύψει την ένδεια προσώπων και ιδεών.

Γι’ αυτό και κάνει ό,τι θέλει, γι’ αυτό και στο κάλεσμα του Μητροπολίτη ενάντια στον νόμο των ομοφυλόφιλων ζευγαριών, ο κόσμος που μαζεύτηκε ήταν λιγότερος από εκείνον που είχε μαζευτεί στην κηδεία γνωστού Βουλευτή. Οι λαοσυνάξεις, οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, δεν λειτουργούν πλέον ως μοχλός πίεσης – απλώς αγνοούνται. Το ζήσαμε σε μια πρώιμη εποχή με τον αγώνα του Χριστόδουλου ενάντια στις ταυτότητες, το βιώσαμε στο πετσί μας με το Άγος των Πρεσπών, το εμπεδώνουμε για τα καλά με την εκμηδένιση της οικογένειας ως κυττάρου του έθνους.

Και δεν φταίει γι’ αυτό ούτε ο Μητσοτάκης, ούτε ο Κασελάκης. Φταίμε εμείς. Γιατί εμείς είμαστε που ψηφίζουμε πανηγυρικά τον Κώστα Καραμανλή στις Σέρρες, τον Κασελάκη στον Σύριζα. Εμείς είμαστε που ψηφίζουμε την Νίκη, τους Σπαρτιάτες και τον Βελόπουλο στη Λάρισα, χωρίς να μας νοιάζει, αν φτύνουν τους Λαρισαίους υποψήφιους που έτρεξαν και μάτωσαν, φορτώνοντας μας άσχετους με την πόλη καντιποτάδες και κάνοντας τις συνεδριάσεις της Βουλής κωμική παράσταση, όπου απερίγραπτοι τύποι μιλούν για καλικάντζαρους, μαφίες, ελοχίμ και νεφελίμ.

Ούτε ο Κέλλας, ούτε ο Καπετάνος, ούτε η Λιακούλη θα έχουν κάποια επίπτωση για την χθεσινή τους στάση. Αεράτοι θα βγουν ξανά, για το καλό του κόμματος και της παράταξης, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε. Όπως αεράτος ήταν και ο Σύριζα μετά τις Πρέσπες στην Μακεδονία, όταν  31% Μακεδόνες τον ψήφισαν το 2019, όπως βεβαίως-βεβαίως και η πλειοψηφία των πασοκτζήδων εκ Μακεδονίας ψήφισε Ανδρουλάκη, άσχετα αν κι αυτός ήταν υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών.

Μένει μόνο το κλαψούρισμα και η… υπόκωφη δυσαρέσκεια. Που θα εκφραστεί στις Ευρωεκλογές με μια τεράστια αποχή, την οποία άλλωστε νομιμοποίησε πλέον ο Πρωθυπουργός, χαρακτηρίζοντας αξιοπρεπή στάση την ξεφτίλα της μη θέσης, της αποφυγής ευθύνης, εν τέλει της δειλίας. Θα ήταν φυσικά υπέροχο να βλέπαμε ένα χαντάκωμα της Νέας Δημοκρατίας στα ποσοστά του 2012 ΧΩΡΙΣ ν’ ανέβουν οι άλλες κωμωδίες, είτε μ’ ένα άκυρο – λευκό ΝΑ (με το συμπάθειο) είτε με ένα σοβαρό Ταυτοτικό κόμμα να σκάει μύτη και μια εκκλησία να αντιδρά, απαγορεύοντας σε όσους είναι κατ’ ουσίαν Άθεοι να το παίζουν Χριστιανοί. Θα ήταν ίσως η μόνη επί του παρόντος εφικτή σφαλιάρα που μπορούμε να δώσουμε στην υπεροψία του σαρανταενατακατό, αλλά μάλλον θα πρέπει ν’ αλλάξουμε πλευρό και να συνεχίσουμε τα όνειρα για τον μεγάλο πατριώτη ηγέτη που θα ‘ρθει και θα τ’ αλλάξει όλα, μια και η εναλλακτική ενός σοβαρού Ταυτοτικού χώρου στα πρότυπα των εθνών της Ευρώπης, είναι τόσο απίθανη, που ούτε ως όνειρο δεν μπορούμε να τη δούμε.

Αντί γι’ αυτό θα δούμε άλλα πράγματα, γιατί αν νομίζετε ότι μετά τα χθεσινά τελειώσαμε, είστε γελασμένοι. Τα πράγματα δεν είναι ποτέ τόσο άσχημα, που να μην μπορούν να γίνουν χειρότερα, όπως είπε κι ο ασχημομούρης Μπόγκαρτ: Ο γάμος Ομοφυλοφίλων έφυγε, τα νέα σχολικά βιβλία μαζί με τις Πρέσπες του Αγαίου έρχονται. Η απελπιστική μα όχι σοβαρή κατάσταση θα συνεχιστεί, αλλά μη φοβάστε, θα έχουμε market pass.