Βουλευτική ασυλία και κοινωνική επιταγή

Γράφει ο Γιάννης Δέλλης

Καθώς πλησιάζει η μαύρη επέτειος του σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών, μια λέξη συναντώ σε κάθε δημόσια ή ιδιωτική συζήτηση για το έγκλημα που στοίχισε τη ζωή σε 57 συνανθρώπους, νέα παιδιά στη μεγάλη τους πλειονότητα.

Δικαίωση.

Όλοι, μα όλοι, συντάσσονται με το αίτημα οι ψυχές των αθώων θυμάτων να βρουν δικαίωση με την απονομή δικαιοσύνης για το δυστύχημα. Υπάρχει, μάλιστα, σε εξέλιξη πρωτοβουλία του Συλλόγου Θυμάτων Πληγέντων Τεμπών, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (change.org Τέμπη), με 500.000 υπογραφές!

Στις ίδιες συζητήσεις, ωστόσο, είναι ισχυρή η τάση των πολιτών να οδηγούνται στην επίκληση της Θείας Δίκης, ως του μοναδικού παράγοντα ικανού να φέρει την πολυπόθητη κάθαρση και τη δικαίωση των ψυχών των θυμάτων.

Πρόκειται για αντίδραση απέναντι στην ίδια, τυπική υπόσχεση ότι « θα μπει το μαχαίρι στο κόκκαλο, θα αποδοθούν οι ευθύνες στους αρμόδιους, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται ». Λόγια, μετά από τραγωδίες, χιλιοειπωμένα από τα…πλέον αρμόδια χείλη, που στην πορεία αυτοδιαψεύδονται και καταλήγουν να γίνουν φενάκη.

Η συστηματική διάψευση της κοινωνικής προσδοκίας για απόδοση πραγματικά «τυφλής» δικαιοσύνης οδηγεί την κοινή γνώμη να διολισθαίνει στον αφορισμό. Αυτός αφορά όχι μόνο το πολιτικό δυναμικό, που εκ των πραγμάτων φέρει τη βασική ευθύνη για την αδυναμία αντιμετώπισης της φαυλοκρατίας και την εμπέδωσης της ισονομίας, αλλά και το θεσμό της δικαιοσύνης, βασικό πυλώνα κάθε σύγχρονης δημοκρατίας.

Με τη de facto αμφισβήτηση της Θέμιδος, γινόμαστε, ως κοινωνία, όλο και πιο ευάλωτοι στη ρητορική και τα σχέδια όσων επιβουλεύονται την ίδια τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου.

«Σε τίποτα δε διαφέρει το να μην υπάρχουν νόμοι από το να μην εφαρμόζονται» δίδαξε ο Αριστοτέλης.

Πότε, αν όχι τώρα, θα είναι καταλληλότερη η στιγμή να δράξουμε την ευκαιρία για αλλαγές που θα ενισχύσουν την ανεξαρτησία και τη θεσμική θωράκιση της δικαιοσύνης, ισχυροποιώντας τη στη συνείδηση των πολιτών;

Βασική και απαράβατη αρχή: Κανείς δε μπορεί να είναι πάνω από τον νόμο, κανείς δε μπορεί να έχει το ακαταδίωκτο.

Το μίτο της Αριάδνης οφείλουν, λοιπόν, να το πιάσουν οι έχοντες την εκτελεστική εξουσία, από εκεί που η ίδια η ελληνική κοινωνία απαιτεί: Άμεση συνταγματική αναθεώρηση για την κατάργηση του επαίσχυντου νόμου περί (μη) ευθύνης υπουργών και της βουλευτικής ασυλίας, όταν προκύπτει ποινική ευθύνη για ένα πολιτικό πρόσωπο.

Όλα τα κόμματα, όλοι οι βουλευτές έχουν υποχρέωση να ανταποκριθούν στην κοινωνική επιταγή δίνοντας το παράδειγμα που ζητάνε οι πολίτες.

Δεν δικαιούνται να συμπεριφερθούν σαν να μην είδαν ή να μην άκουσαν τίποτα. Διαφορετικά, το κύμα αφορισμού και αμφισβήτησης, αργά ή γρήγορα, θα μας οδηγήσει σε επικίνδυνα μονοπάτια για τη δημοκρατία μας.

Όσο για τα αθώα θύματα των Τεμπών, οφείλουμε να μην ενδώσουμε στη λήθη.

Τους το χρωστάμε να κρατήσουμε ζωντανή στη μνήμη μας εκείνη τη μοιραία βραδιά και τα όσα συνέβησαν, απαιτώντας την παραδειγματική τιμωρία, από την ελληνική δικαιοσύνη, όλων όσοι έχουν μερίδιο ευθύνης στο έγκλημα που τους στέρησε τη ζωή.

Για τη δικαίωση της μνήμης τους, όμως, θεωρώ πως έχουμε ένα ακόμη χρέος.

Με τη στάση ζωής μας και την καθημερινή μας πρακτική, να μην επιτρέψουμε να βρεθούν ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ στο μέλλον άλλα παιδιά έρμαια και εν δυνάμει θύματα της λογικής… «πάμε και όπου βγει».