Ο Λαρισαίος μουσικός που μετέτρεψε την Κεντρική πλατεία σε σκηνή – Οι αντιδράσεις του κόσμου και… τα χωράφια του πατέρα του (φωτό – βίντεο)

Είναι ροκ, είναι μποέμ και “ντύνει” συχνά πυκνά με τις μουσικές του το κέντρο της πόλης μας, εκεί όπου κάθε δρόμος έχει λίγο πολύ αποκτήσει τη δική του ταυτότητα, που του χαρίζουν οι καλλιτέχνες που εγκαθίστανται στον κάθε ένα για λίγο ή για περισσότερο. Ο λόγος για τον Αποστόλη Καραλή, έναν 31χρονο μουσικό του δρόμου από τον Αμπελώνα Λάρισας, ο οποίος μίλησε στο onlarissa.gr, για το πώς είναι να σπας για λίγο τη ρουτίνα της Κεντρικής πλατείας, που ο ίδιος έχει μετατρέψει σε σκηνή του.

Ο Αποστόλης είναι ωραίος τύπος και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι όταν τον πλησιάζουμε, έχει απομακρυνθεί λίγο από τον εξοπλισμό του, για να αφήσει δύο νεαρά αγόρια, όχι πάνω από 20 ετών, να κάνουν την πλάκα τους τραγουδώντας στο μικρόφωνό του (ομολογουμένως λίγο παράφωνα, χωρίς αυτό να πειράζει κανέναν), ενώ μια φίλη τους τραβάει βίντεο. Γελάμε όλοι μαζί.

Μας λέει ότι ζει στον Βόλο και ότι κυρίως παίζει εκεί, όμως γυρίζει σε διάφορες πόλεις και βγαίνει συχνά σε Λάρισα και Τρίκαλα. Παίζει σε μαγαζιά, εκδηλώσεις και, βασικά, πηγαίνει «όπου θέλουν τη μουσική του». Ξεκίνησε να τραγουδά στους δρόμους το 2021, με το τέλος της καραντίνας. «Όταν βγήκα τότε, όχι απλά γούσταρε ο κόσμος, ήταν σκασμένος!», δηλώνει. «Αυτό μου έδωσε ώθηση. Εγώ δεν περίμενα καν να λειτουργήσει».

Η απόφαση αυτή ήρθε τυχαία. «Επαιζα μπάσο σε διάφορες μπάντες από τα 16 μου και είχα αρχίσει να πορώνομαι. Φτάνω σε κάποια στιγμή να δουλεύω στα χωράφια του πατέρα μου και “φρικάρω”. Λέω θα το κάνω όπως και να’χει, θα βιοποριστώ από αυτό», αναφέρει για την απόφαση να πάρει τους δρόμους με την κιθάρα του.

«Τώρα έχω μπλέξει κυρίως ροκ, με reggae στοιχεία, blues αρκετά», περιγράφει μετά, όταν τον ρωτάω για τη μουσική που παίζει. «Αυτά είναι τα βασικά. Ελληνόφωνο κυρίως ροκ είναι τα κομμάτια που γράφω».

Πώς είναι όμως να βγάζει κανείς τη μουσική του στον δρόμο και να υποβάλει τον εαυτό του σε ένα κοινό αυτού του είδους, αυστηρό, κάποιες φορές ίσως και σκληρό; «Έβλεπα να το κάνουν στην Ευρώπη και πιο έξω κι εδώ δεν…», λέει κάπως διαστακτικά για τα πρώτα του βήματα. «Για ζητιάνο σε περνούσαν εδώ. Εν τέλει λειτουργεί όμως», καταλήγει.

Πώς θα περιέγραφε λοιπόν τις αντιδράσεις του κοινού στο σύνολό του; «Ω καλά…», απαντάει με ένα μικρό υπονοούμενο. «Δεν μας ενδιαφέρουν οι άσχημες όμως, εγώ κρατάω τις καλές. Οι άσχημες ήταν από βρίσιμο, έχω φάει μέχρι και κλωτσιές από γηπεδικούς στον Βόλο», λέει γελώντας.

Παρόλα αυτά, ο δρόμος είναι μια σημαντική σκηνή, από την οποία πολύ λίγοι μουσικοί, παρά τις -ορισμένες φορές- δύσκολες συνθήκες, είναι πρόθυμοι να “κατέβουν”. «Εγώ στον δρόμο μπορώ να βγάζω τη μουσική μου και να εχω και τα απαραίτητα χρήματα, ώστε να πηγαίνω στο στούντιο και να μπορώ να ζήσω», αυτό είναι το βασικό, τονίζει. «Τώρα ψάχνω μέλη για μπάντα, για να γίνει ακόμα πιο συγκροτημενο το πράγμα. Προχωράμε».

Έχει αλλάξει λοιπόν η αποδοχή του κοινού σήμερα, που απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από τα…σκοτεινά χρόνια της καραντίνας; «Δεν έχει αλλάξει η νοοτροπία», μας λέει, «η δίψα έχει αλλάξει, σε σχέση με αυτό που υπήρχε όταν μας είχαν κλεισμένους όλη τη μέρα. Το είδαμε όλοι δεν χρειάζεται να πω παραπάνω. Ήταν σκασμένος ο κόσμος, αυτή είναι η λέξη».

Για τους ανθρώπους που περνούν μπροστά από έναν μουσικό του δρόμου και μετατρέπονται, έστω και άθελά τους σε κοινό, ο Αποστόλης μας λέει πως αρκεί και μόνο ένα χαμόγελο για να δείξουν ότι τον στηρίζουν. «Αυτό αρκεί για να σου δείξει ο άλλος ότι είναι ωραίο αυτό που κάνεις, συνέχισε το».

Το ίδιο πάντως ισχύει και για έναν ηλικιωμένο κύριο, που πλησιάζει και ζητά να ακούσει Νταλάρα, χωρίς ίσως να υπολογίζει ότι είναι λίγο εκτός ρεπερτορίου. Χαμογελάει και φαίνεται να διασκεδάζει, και το ίδιο κάνει κι ο Αποστόλης.

Ζωή Μπουρουτζή – Φωτό/βίντεο: Κώστας Τσιάρας