Ένα σχέδιο από τους Θεσσαλούς, με τους Θεσσαλούς, για τους Θεσσαλούς

Διαβάστε όποιο σοβαρό εγχειρίδιο προγραμμάτων ανασυγκρότησης περιοχών θέλετε παγκοσμίως: όλα μα όλα αναδεικνύουν τη σημασία του λεγόμενου “ownership” για την επιτυχία ενός προγράμματος – της αίσθησης “ιδιοκτησίας” του που πρέπει να έχουν εκείνοι που πρόκειται να το υποστούν και να το εφαρμόσουν, δηλαδή οι πολίτες μιας περιοχής και οι εκλεγμένες συλλογικότητές τους. Αν αυτοί και αυτές πιστέψουν σε ένα σχέδιο που τους αφορά, αν το αισθανθούν δικό τους, έχει εξασφαλιστεί η σημαντικότερη ίσως παράμετρος για την επιτυχία. Σε αντίθετη περίπτωση, η αποτυχία είναι δεδομένη. Τόσο απλά.

Υπάρχουν πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις για το πώς εξασφαλίζεται αυτή η αίσθηση «ιδιοκτησίας» από ένα κοινωνικό σύνολο.

Πρέπει να επιδιώκεται και να εξασφαλίζεται ότι το ανθρώπινο δυναμικό και οι συλλογικότητές του (τοπικές αρχές, εκπαιδευτικοί θεσμοί όπως πανεπιστήμια και φορείς όπως επιμελητήρια, συνδικαλιστικές οργανώσεις και συνεταιρισμοί) εμπλέκονται σε όλα τα στάδια: από τη σύλληψη της ιδέας ανασυγκρότησης και την επεξεργασία του πρωτόλειου ακόμα σχεδίου, μέχρι την ολοκλήρωση και καθημερινή υλοποίησή του.

Πρέπει όλα να γίνονται με διαφάνεια και διαβούλευση ώστε η τοπική κοινωνία να πειστεί εξαρχής για το εγχείρημα και να γίνει συμμέτοχος σε αυτό, επειδή ακριβώς  τής έχουν αναλυθεί με λεπτομέρεια τα οφέλη, οι δυσκολίες, τα πλεονεκτήματα, τα κόστη.

Και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση και σε καμία στιγμή η διαδικασία να δώσει την εντύπωση της «ξεπέτας». Της διαβούλευσης για τη διαβούλευση. Ότι προσποιούμαστε πως ακούμε τους πολίτες γιατί αυτό είναι το πολιτικά πρέπον, χωρίς να το εννοούμε καθόλου. Τίποτα δεν αποξενώνει, εκνευρίζει και εξοργίζει περισσότερο έναν πολίτη, τον κάθε ένα και την κάθε μία από εμάς, από το να αντιλαμβανόμαστε ότι μας δουλεύουν μέσα στα μούτρα μας. Και ότι αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς.

Δεν νομίζω να διαφωνεί κανείς με τις παραπάνω διαπιστώσεις. Αλλά ας τις εφαρμόσουμε μία στιγμή στο παράδειγμα που μας «καίει» όλους στη Θεσσαλία: στο σχέδιο ανασυγκρότησης της περιφέρειάς μας. Εδώ και χρόνια, ειδικά μετά τη νέα, δύσκολη εποχή που σηματοδότησε η καταστροφή του Ιανού, ακούμε να μιλάνε για την ανάγκη ανασυγκρότησης. Μάλιστα. Πότε ακριβώς όμως η κεντρική εξουσία ζήτησε τη συμμετοχή των απλών πολιτών της Θεσσαλίας σε αυτό; Πότε ακριβώς επιδιώχθηκε από την κεντρική ή την περιφερειακή εξουσία  η συμμετοχή, η συνδρομή, η βοήθεια των επιστημονικών και επαγγελματικών φορέων της που γνωρίζουν τη Θεσσαλία καλύτερα από τον καθένα; Πότε ακριβώς ζητήθηκε από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, ένα Πανεπιστήμιο μέσα στα 1000 καλύτερα του κόσμου όπως επιλέγει να ξεχνάει η εκάστοτε εξουσία, με ζηλευτές ειδικότητες και προσωπικό που αποτελούν πραγματικό θησαυρό για την ολοκληρωμένη και βιώσιμη ανάπτυξη της περιοχής, να σηκώσει έστω ένα κομμάτι του βάρους του σχεδιασμού του προγράμματος ανασυγκρότησης της Θεσσαλίας; Πότε ζητήθηκε από τους αγρότες και τις ενώσεις τους να πουν έστω τη γνώμη τους για τις καλλιέργειές τους;

Μην το κουράζουμε, όλοι ξέρουμε την απάντηση. Αυτό που έπρεπε να έχει γίνει χρόνια τώρα, ξεκινάμε να το κάνουμε τώρα ως Περιφέρεια Θεσσαλίας με Περιφερειάρχη τον Δημήτρη Κουρέτα. Γιατί αν δεν μιλήσουμε για αυτό τον τόπο εμείς που ζούμε, αναπνέουμε, εργαζόμαστε και μεγαλώνουμε τις οικογένειές μας σε αυτόν, ποιος θα μιλήσει;

Και θέλω να είμαι σαφής: Σε αυτή την τιτάνια προσπάθεια όπου θέλουμε ούτε λίγο, ούτε πολύ να αλλάξουμε τον ρου της ιστορίας του τόπου μας προς ένα καλύτερο μέλλον ολονών η βοήθεια είναι υπερπολύτιμη: και των Ολλανδών, και των Άγγλων, Γάλλων, Πορτογάλων. Αλλά χωρίς ένα σχέδιο – ιδιοκτησία των εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών της Θεσσαλίας, χωρίς μια ανασυγκρότηση από, με και για τους Θεσσαλούς, δεν πρόκειται να γίνει δουλειά. Καθαρές κουβέντες: Εμείς οι Θεσσαλοί θα αναγεννήσουμε τη Θεσσαλία.

Μαρία Ι. Γαλλιού,

Χωρική Αντιπεριφερειάρχης Λάρισας

Δικηγόρος