Ο μάταιος ντόρος περί ενωμένης Αριστεράς στην Ελλάδα

ΓΡΑΦΕΙ Ο Ανδρέας Γιουρμετάκης

Η «ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ», διαβάζω στον Τύπο, διοργανώνει συζήτηση στην Αθήνα, με θέμα «Το Γαλλικό: Παράδειγμα για όλη την Ευρώπη». Πολλοί οι ομιλητές (η Αριστερά άλλωστε, ποτέ δεν αρνήθηκε την αξία της λογοδιάρροιας). Μεταξύ αυτών ο Αλέξης Χαρίτσης, ηγέτης του κόμματος που περίσσεψε από την τελευταία διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και δεν κατάφερε να βγάλει ούτε έδρα στις πρόσφατες ευρωεκλογές, ο Πέτρος Κόκκαλης, επικεφαλής του κόμματος «ΚΟΣΜΟΣ» που επίσης δεν ευτύχησε στις ευρωεκλογές, η πρώην ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Μαριλένα Κοππά, υποψήφια με τη ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη κάποτε και η Λαρισαία πολιτική επιστήμων Δανάη Κολτσίδα, διευθύντρια του Ιδρύματος «Νίκος Πουλαντζάς», του ιδρύματος δηλαδή, που φέρει το όνομα του πολιτικού στοχαστή, κοινωνιολόγου και εκ των κορυφαίων νεομαρξιστών, Νίκου Πουλαντζά, που αυτοκτόνησε το 1979 στο Παρίσι και ευτυχώς δεν πρόλαβε να δει το ίδρυμα που φέρει το όνομα του, να στηρίζει την συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου!

ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ και μαζί τους αρκετοί ακόμη, θα συζητήσουν το εάν, μετά την Γαλλία, ήρθε και η ώρα της Ελλάδας για μια ιστορική συμμαχία της Αριστεράς, χωρίς τον Πάνο Καμμένο, ελπίζεται, αυτή τη φορά!

ΑΠΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ που έγινε γνωστό το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών, όποια ώρα κι αν ανοίξεις την τηλεόραση και δεις ενημερωτική εκπομπή, πέφτεις στον ίδιο ακριβώς προβληματισμό: «Το γαλλικό παράδειγμα μπορεί να εμπνεύσει την ελληνική κεντροαριστερά ώστε ενωμένη να θριαμβεύσει επί της Δεξιάς του Μητσοτάκη;»

ΕΙΝΑΙ μια συζήτηση που έχει να κάνει και με το γεγονός ότι τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της κεντροαριστεράς, το ΠΑΣΟΚ δηλαδή και ο ΣΥΡΙΖΑ, στις πρόσφατες ευρωεκλογές δεν κατάφεραν να συγκεντρώσουν ποσοστό μεγαλύτερο από το ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας. Πριν προκύψει μάλιστα, το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών, τόσο οι του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και οι του ΠΑΣΟΚ καλούνταν να απαντήσουν, στο κατά πόσο θα επιδίωκαν τον ενιαίο φορέα της κεντροαριστεράς που θα διεκδικούσε τα πρωτεία από το κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων, θα έλεγε κανείς, ότι τελείωσε νωρίς (παρά τις προσπάθειες των Σπίρτζηδων να την διατηρήσουν ζωντανή), εξαιτίας αφενός της αλαζονικής στάσης του Στέφανου Κασσελάκη (ή εγώ αρχηγός ή ο καθένας μόνος του) και της διάθεσης του να υπονομεύσει κάθε απόπειρα διαλόγου προτείνοντας συμμετοχή και της Ζωής Κωνσταντοπούλου στο νέο σχήμα, ώστε να αποτρέψει το διαφαινόμενο ενδιαφέρον του Αλέξη Τσίπρα και αφετέρου, εξαιτίας της ρευστότητας που χαρακτηρίζει το χώρο του ΠΑΣΟΚ με τις διαδικασίες για την εκλογή νέου αρχηγού.

ΜΟΙΡΑΙΑ ΛΟΙΠΟΝ, η συζήτηση «ξέπεσε» μεταξύ Νέας Αριστεράς, Πέτρου Κόκκαλη, Μαριλένας Κόππα και Δανάης Κολτσίδα… Όπως λέει σκωπτικά ένας φίλος μου που ξεκοκαλίζει με μανία αθλητικές εφημερίδες: Σκοτωμός στην Β’ εθνική κατηγορία!!!

ΑΣ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ ΟΜΩΣ: Υπάρχουν περιθώρια εφαρμογής του γαλλικού πειράματος στην Ελλάδα; Υπάρχει δηλαδή πιθανότητα «προ του κινδύνου» να παραμείνει ες αεί πρωθυπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης, να ενωθούν όλα τα κόμματα της Αριστεράς στην Ελλάδα; Πριν αποπειραθούμε να απαντήσουμε, ας θυμηθούμε ορισμένα πράγματα:

Πρώτον. Στην Ελλάδα κυβερνάει η Δεξιά με ποσοστό που δεν επιτρέπει αμφισβήτηση της κυριαρχίας της.

Δεύτερον. Η Δεξιά κυβερνάει έχοντας στο υπουργικό συμβούλιο και μάλιστα στα πλέον κρίσιμα υπουργεία, καμιά δεκαριά υπουργούς που προέρχονται από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τον κεντρώο γενικότερα χώρο. Και επιπλέον ψηφίζεται στις δύο τουλάχιστον τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις από σημαντικό τμήμα μη δεξιών ψηφοφόρων.

Τρίτον. Με τέτοια σύνθεση υπουργικού συμβουλίου, κανείς δεν μπορεί να πει ότι κινδυνεύει η Δημοκρατία στη χώρα, ώστε να είναι απολύτως αναγκαίο να παραμερίσουν τις διάφορες τους τα κόμματα της κεντροαριστεράς για να γλυτώσουν τη χώρα από κάποιον εγχώριο Λεπενισμό. Εκτός κι αν δεν βγαίνουν τα νούμερα…

Τέταρτον. Αν είναι υπόθεση αριθμητικής λοιπόν (και τέτοια είναι), ας το ομολογήσουν κυνικά. Ούτε ιδεολογικές πιρουέτες χρειάζονται για το προσεγγίσουν, ούτε έμπνευση από το γαλλικό παράδειγμα. Επειδή ο Μητσοτάκης «τους πήρε τα σώβρακα» όχι μόνον στις εκλογές του ’19 και του ’23, αλλά και στις ευρωεκλογές στις οποίες έχασε δεκατρείς ολόκληρες μονάδες, θεωρούν ότι αν καταφύγουν «στην πρόσθεση και τον πολλαπλασιασμό», όπως είπε ο Αλέξης Τσίπρας, είναι πιθανόν να καταφέρουν να τον κερδίσουν. Σοφόν το σαφές!

Πέμπτον. Είναι όμως ζήτημα μαθηματικό η νίκη στις εκλογές; Όχι βέβαια. Σε καμία περίπτωση δεν είναι σίγουρο ότι επειδή θα αποπειραθούν να ενωθούν τρία-τέσσερα κόμματα και να γίνουν ο νέος φορέας της κεντροαριστεράς, θα κερδίσουν και τις εκλογές. Υπάρχει ας πούμε, η πιθανότητα αυτό να συσπειρώσει τους «απέναντι» και να δούμε τη Ν.Δ. με κανένα νέο 41%! Είναι τόσο νωπές οι εντυπώσεις από τη διακυβέρνηση της Αριστεράς, που οι δεξιοί ψηφοφόροι που φεύγουν από τη Ν.Δ. καταφεύγουν στην ακροδεξιά και οι κεντρώοι στην αποχή. Από τις δεκατρείς μονάδες που έχασε στις ευρωεκλογές το κυβερνών κόμμα, ούτε το 1% δεν πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ ή στη «Νέα Αριστερά»! Οι πληγές είναι νωπές ακόμη από την τραυματική εμπειρία εκείνης της περιόδου και δεν έχουν επουλωθεί. Και νομίζω ότι θα χρειαστεί καμία εικοσαετία ακόμη, μέχρι να επουλωθούν πλήρως και το τραύμα να αντιμετωπίζεται με νοσταλγία…

ΣΥΝΕΠΩΣ: Δεδομένου ότι η Ελλάδα δεν κινδυνεύει από πιθανή άνοδο της ακροδεξιάς στην εξουσία, όπως η Γαλλία. Δεδομένου ότι η Αριστερά ήδη δοκιμάστηκε στην εξουσία στην Ελλάδα και το αποτέλεσμα αυτής της δοκιμασίας ήταν να ξαναφέρει τη Δεξιά, (που το 2015 την θεωρούσαμε όλοι ξοφλημένη) στην εξουσία και μάλιστα με ποσοστό 41%.

Δεδομένου επιπλέον, ότι η Αριστερά στην Ελλάδα, δεν κατάφερε να ενωθεί ούτε το 2015 που ήπιε το γλυκό πιοτό της εξουσίας, (γιατί το ΚΚΕ εναντιώθηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ προτίμησε να συνεργαστεί με τους ΑΝΕΛ του Καμμένου και του Τέρενς Κουίκ και όχι με το ΠΑΣΟΚ της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά ή το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη. Δεδομένου ότι, το 2019 ούτε καν η πολυπόθητη από το σύνολο των κομμάτων της Αριστεράς απλή αναλογική, επέβαλε την πολυθρύλητη συνεργασία των δυνάμεων της.

ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ όλων των παραπάνω λοιπόν, νομίζω ότι τσάμπα γίνεται όλος αυτός ο ντόρος για τον ενιαίο φορέα της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, που υποτίθεται θ’ αντιγράψει το γαλλικό πρότυπο. Ένα πρότυπο που στη Γαλλία προεξοφλείται από την πρώτη στιγμή, ότι θα διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη. Έχει συμβεί και στο παρελθόν άλλωστε. Κι αν η παραπάνω επιχειρηματολογία δεν πείθει τους αισιόδοξους, υπάρχει και μια περισσότερο λαϊκή προσέγγιση του θέματος: Ας συμφωνήσουν πρώτα οι δυνάμεις της Αριστεράς να γιορτάζουν την Πρωτομαγιά και την επέτειο του Πολυτεχνείου στην ίδια πλατεία και την ίδια ώρα και θα έχουν κάνει μια καλή αρχή.