Μήνυμα του Ιερωνύμου Λαρίσης για Δεκαπενταύγουστο: «Φέτος έχουμε περισσότερο από κάθε άλλη φορά λόγο να ζητάμε τη συγγνώμη της Παναγίας»

Στο μήνυμά του για τον εορτασμό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ο Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιερώνυμος αναφέρει τα εξής:

«Ἀγαπητοί μου,

Δέν νοεῖται ἐκκλησιαστική σύναξη, προσευχητική ἀναφορά, Θεία Λατρεία στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, χωρίς μνημόνευση τοῦ Τιμίου Ὀνόματος τῆς Κυρίας Μεγαλόχαρης, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἡ Παναγία μας δέν εἶναι κομβικό πρόσωπο μόνο στή Θεολογία μας, ἀλλά καί στή λατρεία μας. Κι αὐτό δέν εἶναι κάτι τό νέο, ἤ κάτι τό μεταγενέστερο στήν ἐκκλησιαστική μας Παράδοση. Θυμηθεῖτε ὅτι οἱ Ἅγιοι Ἀποστόλοι θεωροῦσαν εὐλογία νά ἔχουν ἀνάμεσά τους τή Μητέρα τοῦ Κυρίου κι αὐτό φαίνεται ἤδη ἀπό τό πῶς περιγράφεται ἡ ζωή τῶν Ἀποστόλων ἀπό τήν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου καί μετά: «ὅ τε Πέτρος καὶ Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης καὶ Ἀνδρέας, Φίλιππος καὶ Θωμᾶς, Βαρθολομαῖος καὶ Ματθαῖος, Ἰάκωβος Ἀλφαίου καὶ Σίμων ὁ Ζηλωτὴς καὶ Ἰούδας Ἰακώβου. οὗτοι πάντες ἦσαν προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει σὺν γυναιξὶ καὶ Μαρίᾳ τῇ μητρὶ τοῦ Ἰησοῦ καὶ σὺν τοῖς ἀδελφοῖς αὐτοῦ.» (Πράξ, α´, 13-14). Γι᾽ αὐτό καί ἡ παράδοση ὅτι οἱ Ἀπόστολοι κατά τήν ἐξόδιο Ἀκολουθία τῆς Κυρίας Θεοτόκου ἦταν ὅλοι παρόντες, παρά τό Ἀποστολικό ἔργο καί τήν εὐθύνη τῆς νεοσύστατης τότε Ἐκκλησίας.

Κι αὐτός ὁ σεβασμός, ἡ ἔκφραση ἀγάπης, ἡ ἀφοσίωσή μας πρός τήν Παναγία, ὅπως μᾶς κληροδοτήθηκαν ἀπό τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί τήν πρώτη Ἐκκλησία, ἔτσι φυλάσσονται καί ἀπό μᾶς ἀπαράλλακτα, ἀπαραμείωτα, ἀπαραχάρακτα! Τό ἀπέδειξε ἡ περίοδος τῶν Ἱερῶν Παρακλήσεων πού προηγήθηκε, τό ἀποδεικνύει ἡ προσευχητική παρουσία ὅλων μας σήμερα στή μεγάλη Θεομητορική Ἑορτή, ἀλλά καί συνολικά ὁ τρόπος πού ἐπικαλούμαστε τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο ἐδῶ στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα, θεωρῶντας Την τήν κοινή Μητέρα ὅλων μας! Γι᾽ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία θέλοντας νά καλλιεργήσει αὐτήν τήν αἴσθηση τῆς ἱερότητος καί τοῦ σεβασμοῦ πρός τό πρόσωπο τῆς Παναχράντου, προβλέπει τίς ἡμέρες πού προηγήθηκαν νηστεία, Ἐξομολόγηση, ἔντονο πνευματικό ἀγῶνα καί προσπάθεια, ὥστε ἡ προσωπική μας ἁμαρτία νά μήν ἀποστερήσει τήν εὐλογία τῆς συναναστροφῆς μέ τό μεθόριο κτιστοῦ καί ἀκτίστου, τή μόνη πανάσπιλο, τήν πέρα καί πάνω ἀπό ὅλους τούς Ἁγίους, τή μετά Θεόν θεό! Προσπαθεῖ νά μᾶς πείσει ἡ Ἐκκλησία μας νά ἀγωνιστοῦμε γιά τήν προσωπική μας κάθαρση καί πνευματικη ἀνάβαση, ὥστε νά πλησιάσουμε ὅσο πιό κοντά μποροῦμε στήν Τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί Ἐνδοξωτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ. Αὐτήν πού τόσο ὑπερέχει τῶν ἀνθρώπων καί τόσο ἔχει πλησιάσει τόν Ἅγιο Θεό, ὥστε νά μνημονεύεται πρώτη στήν πιό ἱερή στιγμή τῆς Θείας Λειτουργίας, τή στιγμή τοῦ καθαγιασμοῦ τῶν Τιμίων Δώρων. Ἐξαιρέτως τῆς Παναγίας Ἀχράντου, Ὑπερευλογημένης, Ἐνδόξου, Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας!

Φέτος ἡ Παναγία στή Χάρη Της, στή μεγάλη Θεομητορική Ἑορτή Της, στό Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ, βρίσκει μιά ἄλλην Ἑλλάδα. Μιάν Ἑλλάδα πού δείχνει νά περιφρονεῖ τήν ἀρετή, τήν ἐγκράτεια, τόν πνευματικό ἀγῶνα, τήν παρθενία ὡς κυρίαρχο χαρακτηριστικό τῆς Μάνας μας. Μιάν Ἑλλάδα πού στήν προσπάθειά της νά φανεῖ πιστή στήν «πολιτική ὀρθότητα» ὅπως τήν ὑπαγορεύουν ἄλλοι, ἄσχετοι μέ τήν Παράδοση, τό ἦθος καί τό φρόνημα αὐτοῦ τοῦ λαοῦ, μέ πρόσχημα τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, τά ὁποῖα στήν οὐσία προσβάλλει, σπεύδει νά ἐπιβάλει ἀντιλήψεις περί φύλου ὡς κοινωνικῆς κατασκευῆς, περί ἄρνησης τῆς συνέχειας τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ καί τῆς ὅποιας ἀντικειμενικῆς ἤ ἐπιστημονικῆς ἀλήθειας χάριν τῆς καταθλιπτικῆς παροντικότητας καί τῆς σχετικοποίησης τῶν πάντων. Καί τό κάνει αὐτό μέ ὄργανο τή νομοθετική ἐξουσία, ἡ ὁποία ἀπό ἐκφραστής τῆς λαϊκῆς βούλησης, γίνεται μέσο ἐπιβολῆς θεωρήσεων καί πρακτικῶν κατά τή συγκυριακή σύμπτωση ἤ μεθόδευση πλειοψηφιῶν πού ἀντί νά ἀσκοῦν πολιτικές, ἀπεργάζονται τήν ταυτοτική μας ἀλλοτρίωση καί τήν ἄμβλυνση τῶν πνευματικῶν αἰσθητηρίων.