Συγκλονίζει η Λαρισαία Πωλίνα Μητσιμπόνα: «Θα σου πω μια ιστορία για μένα που δεν ξέρω αν έχεις το στομάχι να την αντέξεις…»

Πέρασαν κιόλας 27 ολόκληρα χρόνια από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή σε τροχαίο δυστύχημα, ο Γιώργος Μητσιμπόνας και σε ηλικία μόλις 35 ετών. Αποτέλεσε εμβληματική μορφή την «χρυσή» δεκαετία του ’80 για την «Βασίλισσα του κάμπου». Η τότε τραγική είδηση του θανάτου του είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο.

Σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά, η κόρη του αείμνηστου ποδοσφαιριστή της ΑΕΛ, Πωλίνα Μητσιμπόνα, με αφορμή την συμπλήρωση 27 χρόνων από τον θάνατο του μπαμπά της που την σημάδεψε για πάντα, καθώς τον έχασε σε πολύ μικρή και ευαίσθητη ηλικία, ανοίγει την καρδιά της και μοιράζεται στα σόσιαλ μίντια και με τους διαδικτυακούς της φίλους, το πως βίωσε εκείνες τις τραγικές στιγμές ως μικρό τότε κοριτσάκι και πραγματικά συγκλονίζει.

Δείτε την ανάρτησή της:

«Θα σου πω μια ιστορία για μένα που δεν ξέρω αν έχεις το στομάχι να την αντέξεις..

μικρούλα λοιπόν τέτοια μέρα πριν 27 χρόνια έπαιζα με την αδερφή μου όταν μας φώναξε η μαμά να πάμε στο νοσοκομείο γιατί «χτύπησε ο μπαμπάς».. φτάνοντας όμως εκεί τα πράγματα άλλαξαν… κλάματα, φωνές και εγώ να μην καταλαβαίνω γιατί; Γιατί σέρνουν την μαμά; Γιατί κλαίει; Στο πόδι δεν χτύπησε ο μπαμπάς; Γιατί φωνάζει γυρνάει πίσω;

Από κει και πέρα κενό.

Πάρτε τα παιδιά απ’ το σπίτι έλεγαν. Όχι δεν φεύγω απ’ τη μαμά.. γιατί τόσος κόσμος μαζεμένος στο σπίτι μας; Γιατί έφυγαν τα έπιπλα από το σαλόνι; Που πήγε ο μπαμπάς;

Και μετά..

τον είδα.. όσα χρόνια και να περάσουν αυτή την εικόνα δεν θα την ξεχάσω ποτέ.. όχι εκεί μέσα ο μπαμπάς μου.. τι κάνει εκεί; Κοιμάται; Θα ξυπνήσει ; Δε γίνεται να μην ξυπνήσει…

είναι ο μπαμπάς μου! Ο δυνατός .. ο ήρωας μου..

Μου χαμογέλασε.. το είδα πως μου χαμογέλασε… Από τότε λοιπόν η μικρή Πόλα.. έτσι με έλεγε ο μπαμπάς μου.. δεν έπαιζε πλέον στη γειτονιά τα απογεύματα αλλα πήγαινε στο κοιμητήριο.. κάθε απόγευμα μέχρι το βράδυ.. εκει τις γιορτές, εκει πάντα.. 2-3 φορές μας έκλεισαν και μέσα γιατί δεν καταλαβαίναμε πως περνούσε η ώρα.. ναι.. μικρό παιδάκι ήμουν εκεί που φοβάσαι να πας μεγάλος.. νύχτα. Με καντηλακια αναμμένα και τζαμάκια να τρίζουν. Από τότε λοιπόν είδα πολλά όπως καταλαβαίνεις.. είδα που καταλήγουμε.. σε ένα κουτί. Ό,τι ύψος και να έχεις

καταλήγεις σε ένα κουτί! Απίστευτο; Ναι..

Συγγνώμη αν σου χάλασα τη διάθεση αλλα ήθελα να σου πω πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Αν είσαι τυχερός και δεν έχεις χάσει ποτέ κανέναν σε ζηλεύω.. είναι το μόνο πράγμα που ζηλεύω στη ζωή μου… δεν πέρασα όμορφα παιδικά χρόνια αλλα τουλάχιστον κατάλαβα πως πρέπει να εκτιμάω

το κάθε τι.. πως τα χρήματα δεν γυρίζουν πίσω έναν άνθρωπο και πως πρέπει να λέμε κάθε μέρα, κάθε στιγμή στους ανθρώπους μας.. πως τους αγαπάμε.. πριν γίνουν φωτογραφίες ..ή γίνουμε εμείς».