Άρθρο του Αλέξανδρου Νάρη: Ισραήλ, ένας χρόνος μετά: Η Θέληση απέναντι στο Μίσος

Στις 7 Οκτωβρίου του 2023 ένας μουδιασμένος, άναυδος πλανήτης έβλεπε ανθρωπόμορφα τέρατα να σφάζουν σε live μετάδοση νεαρές γυναίκες και να καίνε ζωντανά βρέφη μπροστά  στους γονείς τους, πριν τους σκοτώσουνε κι αυτούς. Έβλεπε μικρά παιδάκια να κλαίνε ρωτώντας τους τρομοκράτες γιατί σκοτώσανε τ’ αδελφάκια τους, νεαρά κορίτσια, άντρες, γυναίκες, γέροι και παιδιά να φορτώνονται σαν ζώα και να σέρνονται σε ομηρία. Tην ίδια στιγμή ο αρχηγός των Ορκ της Χαμάς Χανίγια, γονάτιζε ευχαριστώντας τον θεό του για την ευλογία που του έδωσε να μπορέσει να δει όλα τα παραπάνω να μη μένουν στο άρρωστο μυαλό του, αλλά να γίνονται πραγματικότητα.

Από την άλλη μεριά, ένα αρχαίο, ταλαιπωρημένο, δυσφημισμένο αλλά περήφανο έθνος, πάλευε αποσβολωμένο να συνέλθει από την απίστευτη αγριότητα που για μια ακόμα φορά βίωνε στο πετσί του. Στριμωγμένο μέσα σε μια θάλασσα σκοταδισμού, αμορφωσιάς, φτώχειας και μιζέριας, μέσα στα σχεδόν ογδόντα χρόνια ύπαρξής του, κατάφερε όχι μόνο να αποκρούσει λυσσαλέες επιθέσεις που διακηρυγμένο στόχο είχαν την πλήρη εξόντωση του, αλλά σε πλήρη αντίθεση με τους γείτονές του, να πετύχει μια ευημερία αδιανόητη, που μάλιστα αφορούσε ΟΛΟΥΣ του Πολίτες του, είτε αυτοί ήταν Εβραίοι, είτε μουσουλμάνοι.

Μια Δυτική Δημοκρατία λειτουργική, ακμάζουσα και περήφανη, σφήνα στο μάτι του Ισλάμ, που συγκεντρώνει όλα τα θετικά στοιχεία του πολιτισμού του οποίου είμαστε μέρος, έχει ένα επιπλέον στοιχείο που οι υπόλοιποι έχουμε ξεχάσει: Την Θέληση.

Θέληση όχι μόνο για επιβίωση ή νίκη, αλλά Θέληση για πρόοδο, που μαζί με μια αυτοπεποίθηση την οποία πολύ θα ήθελα να δω στην δικιά μας κοινωνία, επέτρεψαν σ’ αυτά τα δέκα εκατομμύρια Ισραηλινών να σταθούν όρθιοι αρχικά και να τσακίσουν στη συνέχεια αυτό το απύθμενο μίσος που τους περιβάλει.

Ένα μίσος που διαστρεβλώνει την αλήθεια σε βαθμό αδιανόητο, εμφανίζοντας ως ήρωες τομάρια που βάζουν εκτοξευτές πυραύλων σε νηπιαγωγεία, πυρομαχικά και κέντρα διοίκησης σε νοσοκομεία και αποθήκες πυρομαχικών δίπλα σε σχολεία και παιδικές χαρές.

Ένα Κτήνος έχει δημιουργηθεί στην Μέση Ανατολή και πλέον δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθούμε να εξηγήσουμε ούτε το γιατί, ούτε το πως δημιουργήθηκε, γιατί δεν θέλει ούτε να συζητήσει, ούτε ζήσει μαζί μας. Αυτό που θέλει, είναι να μας ξεσκίσει.

Και το Ισραήλ δεν το αντιμετωπίζει απλώς – το νικάει. Και μπορεί και το κάνει γιατί ο λαός του ΘΕΛΕΙ να πολεμήσει όταν πρέπει, δεν φοβάται, δεν κοιτάει να φύγει, δεν λιποψυχεί. Μπορεί και το κάνει γιατί ακριβώς έχει συναίσθηση της μοίρας που το περιμένει αν χάσει, σε πλήρη αντίθεση μ’ εμάς και τον ανέμελο εφησυχασμό μας. Κι επειδή έχει αυτή τη συναίσθηση οργάνωσε αυτόν τον πανίσχυρο στρατό, αυτή την μυστική υπηρεσία, αυτή την πολεμική βιομηχανία κι αυτό το κράτος, που του επέτρεψαν να εξοντώσει την Χαμάς, να ξεδοντιάσει την Χεσμπολάχ και να πάει τον πόλεμο στο επόμενο αναγκαίο επίπεδο, αυτό της αντιμετώπισης του Ιράν.

Οι τζάμπα μαγκιές των Μουλάδων της Τεχεράνης και το μίσος που σταλάζουν, βρίσκονται πλέον αντιμέτωπες με τον σκληρό πυρήνα της Δύσης, γιατί ναι, το Ισραήλ είναι ακριβώς αυτό: Η Δύση σε μια από τις πιο πετυχημένες μορφές της και μάλιστα σε ένα σημείο του κόσμου όπου κάθε άλλη προσπάθεια “δυτικοποίησης” έχει αποτύχει οικτρά, με την πλέον τραγική αποτυχία να είναι αυτή του Λιβάνου, με την Χεσμπολάχ κατσικομένη στο σβέρκο αυτού του ταλαιπωρημένου λαού, να αποτελεί το απόλυτο καρκίνωμα. Μια χώρα που κάποτε ήταν προπύργιο του χριστιανισμού και πρότυπο ανάπτυξης, αφού διαλύθηκε σε έναν εφιαλτικό εμφύλιο, ξαναπέφτει στην άβυσσο ενός πολέμου.

Και φυσικά, όταν λέω Δύση, δεν εννοώ τον αχταρμά των αστικών κέντρων της Γαλλίας ή της Αγγλίας που χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, ούτε μόνο το τεράστιο Ταυτοτικό ρεύμα που κυριαρχεί στις περισσότερες από τις ευρωπαϊκές χώρες, αλλά τους φορείς του μεγαλύτερου, ισχυρότερου και ανεκτικότερου πολιτισμού της ανθρωπότητας, που οδήγησε ένα τερ΄΄αστιο μέρος της σε ένα πρωτόγνωρο επίπεδο ευημερίας, και που μας αρέσει να αγνοούμε και να περιφρονούμε. Ένα επίπεδο από το οποίο κινδυνεύουμε να γκρεμοτσακιστούμε όχι γιατί το  προσπαθεί ένα γέννημα της ανθρώπινης σκέψης στην πιο σκοτεινή μορφή του – ο Ισλαμισμός (συγνώμη, δεν τον θεωρώ θρησκεία) – αλλά γιατί όπως κάθε μεγάλος πολιτισμός που φτάνει στο απόγειό του, είτε θα σπάσει το κέλυφος και θα μπει σε καινούριους κόσμους, είτε θα καταρρεύσει.

Σ’ αυτόν τον τιτάνιο αγώνα, το Ισραήλ της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Ξέρω ότι όλα τα παραπάνω ξενίζουν ανθρώπους που γαλουχήθηκαν με το δήθεν φίδι του Σιωνισμού που τρώει τον πλανήτη, κι όλες τις θεωρίες συνωμοσίας του κάθε βαρεμένου. Το μοναδικό δώρο όμως που μας έκαναν τα ζώα της Χαμάς εκείνο το πρωινό του Οκτωβρίου, είναι πως όλα αυτά κατέληξαν εκεί που αξίζουν: Στα σκουπίδια. Τη θέση τους πήρε το αληθινό και αποκρουστικό πρόσωπο των Ισλαμοφασιστών, που αντίθετα με τις φαντασιακές ομάδες που ελέγχουν τον κόσμο μέσα από σκοτεινά δωμάτια, κινούνται στο φως του ήλιου διακηρύσσοντας ότι τον εφιάλτη της 7ης Οκτωβρίου θέλουν να τον επαναλάβουν σε γιγαντιαία κλίμακα.

Δεν αξίζει στο έθνος μας η προστυχιά του συνθήματος “από το ποτάμι ως την θάλασσα ελεύθερη Παλαιστίνη”, όχι μόνο για το μίσος που ξεχειλίζει, αλλά και για την απόλυτη άγνοια που υποδηλώνει. Κι αν ο μέσος Ευρωπαίος έδωσε μια έμμεση απάντηση στις woke εξαλλοσύνες στην Eurovision, έχει έρθει η στιγμή που ο θόρυβος του μίσους από εμμονικούς τενεκέδες θα πρέπει να καλυφθεί από την ήρεμη και στιβαρή φωνή του Πολίτη που από τα τρίσβαθα της ψυχής του νιώθει κι ας μην τα ξέρει όλα, ότι το δίκαιο αυτή τη φορά έχει πλευρά ξεκάθαρη και δεν είναι των Μουλάδων.

Αλέξανδρος Νάρης, Συγγραφέας – Αξκος ε.α – Πρώην Δημοτικός Σύμβουλος Λάρισας