Διαδικτυακή ενημερωτική συνάντηση για τις ιχθυοκαλλιέργειες

Με πρωτοβουλία του Νίκου Ράπτη, Αντιπεριφερειάρχη Θεσσαλίας για την Κλιματική Κρίση, στελέχη της πανελλήνιας συμμαχίας κατά των ιχθυοκαλλιεργειών “Ακταία” συναντήθηκαν διαδικτυακά την Τετάρτη 27/11/2024 με ενεργούς πολίτες της Περιφέρειας Θεσσαλίας, για ενημέρωση σχετικά με την επέκταση των ιχθυοκαλλιεργειών και υδατοκαλλιεργειών κατά 24 φορές (!) που σχεδιάζει η κυβέρνηση με τη χωροθέτηση των λεγόμενων “Περιοχών Οργανωμένης Ανάπτυξης Υδατοκαλλιεργειών” (ΠΟΑΥ).

Εκ μέρους της Ακταίας παρευρέθηκαν οι Εύα Δουζίνα, Ηλίας Παπαθεοδώρου και Φαίη Ορφανίδου. Στη συνάντηση συμμετείχαν ο Αντιπεριφερειάρχης Θεσσαλίας για το Περιβάλλον Φώτης Λαμπρινίδης, ο επικεφαλής της “Λαϊκής Συσπείρωσης” Τάσος Τσιαπλές, ο Πρόεδρος του “Δίκτυου Δέλτα Πηνειού-Τεμπών”, Νίκος Ρήγας, ο Α. Παρασάκης, ως εκπρόσωπος της Βουλευτού Λάρισας του ΠΑΣΟΚ Ευαγγελίας Λιακούλη και ο Νίκος Πουτσιάκας, μέλος του Ιδρύματος “Συνέλευση των Πολιτών της Μεσογείο”.

Οι εκπρόσωποι της Ακταίας τόνισαν πως οι ιχθυοκαλλιέργειες είναι μία αδιέξοδη αναπτυξιακή επιλογή. Οι μεγάλες εταιρείες του κλάδου είναι σοβαρά ζημιογόνες και συνεχίζουν τη λειτουργία τους μόνο χάρη στις κρατικές επιδοτήσεις και τα “κουρέματα” των χρεών τους από τις τράπεζες. Ο “εθνικός πρωταθλητής” του κλάδου, η εταιρία Avramar, έχει ελλειμματικούς προϋπολογισμούς εκατοντάδων εκατομμυρίων και άγνωστο ύψος χρεών προς τους προμηθευτές της.

Η βιωσιμότητα των υδατοκαλλιεργειών είναι προβληματική. Με την υπερθέρμανση της θάλασσας, οι μυδοκαλλιέργειες π.χ. δεν μπορούν πλέον ούτε καν να ευδοκιμήσουν στα (όλο και πιο ζεστά) ελληνικά νερά. Ο προσανατολισμός των ελληνικών ιχθυοτροφείων στην εκτροφή σαρκοφάγων ειδών, σαν τις τσιπούρες και τα λαβράκια, λειτουργεί ανταγωνιστικά προς την παραδοσιακή αλιεία και ζημιώνει τη βιοποικιλότητα, αφού για ένα κιλό ψάρι ιχθυοτροφείου χρειάζονται… δύο κιλά ψάρια για τη διατροφή τους!

Σύμφωνα με έρευνα της Ακταίας, το νομικό πλαίσιο για τη λειτουργία των ιχθυοκαλλιεργειών στην Ελλάδα είναι εξόφθαλμα χαριστικές για τους επιχειρηματίες του κλάδου. Η επιτρεπόμενη π.χ. αδειοδότηση μεγάλων μονάδων σε ελάχιστη απόσταση από τις ακτές, ρυπαίνει τις παραλίες μας με περιττώματα από τα εκατοντάδες χιλιάδες ψάρια, αντιβιοτικά, χημικά (π.χ φορμαλδεΰδη), υπολείμματα τροφών και νεκρά ζώα (υπολογίζεται πως το 20% των ψαριών πεθαίνουν και αποσυντίθεται στις εγκαταστάσεις). Το χειρότερο είναι πως αυτή η -σχεδόν παραλιακή- ιχθυοκαλλιέργεια καταστρέφει τα θαλάσσια λιβάδια της Ποσειδωνίας, που λειτουργούν ως “μαιευτήριο” της θαλάσσιας ζωής. Η απουσία χαρτογράφησης της πολύτιμης Ποσειδωνίας από την ελληνική Πολιτεία, αλλά και η εγγενής ουσιαστική αδυναμία να αποκατασταθεί σε περίπτωση καταστροφής της, καθιστούν τις ιχθυοκαλλιέργειες ακόμα πιο βλαπτικές για τη φύση.

Όσον αφορά το υποτιθέμενο κοινωνικό όφελος από τις υδατοκαλλιέργειες και ιχθυοκαλλιέργειες, στη συνάντηση τονίστηκε πως οι παραγόμενες θέσεις εργασίας είναι ελάχιστες (πολύ λιγότερες από τις υπεσχημένες), κακοπληρωμένες και επισφαλείς. Δεκάδες είναι οι περιπτώσεις εγκαταστάσεων υδατοκαλλιεργειών που εγκαταλείφθηκαν, ρυπαίνοντας με πλαστικά και άλλους ρύπους τις θάλασσές μας.

Το συμπέρασμα της συνάντησης είναι πως το τελευταίο που χρειάζεται η ταλαιπωρημένη Θεσσαλία είναι υδατοκαλλιέργειες και ιχθυοκαλλιέργειες, υπό τους σημερινούς τουλάχιστον όρους. Ο συγκεκριμένος κλάδος πρέπει να εντάσσεται σε γενικότερα, μελετημένα και δημοκρατικά συμφωνημένα, σχέδια περιφερειακής οικονομικής εξέλιξης, και να εντάσσεται σε αυτά μόνο εφόσον όσα προσφέρει δεν υπολείπονται κατά πολύ από το βαρύ οικονομικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό του κόστος.