«Ματωμένες αλήθειες»: Κυκλοφόρησε το βιβλίο του Λαρισαίου Μάκη Χαϊδά

Μόλις κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο «Ἀνάλεκτο», το βιβλίο του Λαρισαίου ποιητή Μάκη Χαϊδά, Ματωμένες Αλήθειες.

Είναι μία αιχμηρή αλλά κι ευαίσθητη ποιητική αναζήτηση που εκφράζει έντονο πολιτικό προβληματισμό, αγωνιστικότητα και ενδιαφέρον για την κοινωνία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Mία αγωνιώδης κραυγή για την κοινωνική εκμετάλλευση, την καταπίεση και τη βία αλλά και μία αισιόδοξη φωνή εμπιστοσύνης κι ελπίδας για τη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης και τα ιδανικά της ελευθερίας, της αλληλεγγύης και του αλτρουισμού.

Ο Μάκης (Σεραφείμ) Χαϊδάς είναι οικονομολόγος, συνταξιούχος του Υπουργείου Ανάπτυξης (Εμπορίου). Μεγάλωσε και ζει στη Λάρισα. Γεννήθηκε το 1951, είναι παντρεμένος και έχει δύο γιους. Συμμετείχε ενεργά στους κοινωνικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες του λαού μας. Υπήρξε μέλος των διοικητικών συμβουλίων: α) του Οικονομικού Επιμελητηρίου Ελλάδας – Ο.Ε.Ε. (τμ. Θεσσαλίας) και β) της Ομοσπονδίας Υπαλλήλων Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων Ελλάδας, καθώς και αντιπρόσωπος σε συνέδρια της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. Τα ποιήματα και τα αποφθέγματά του, έχουν κοινωνικοπολιτική προσέγγιση.

Ομολογίες

Είναι το φως και η ανατολή

που ξυπνούν και καθοδηγούν

τις αγάπες,

αυτές που στον χρόνο

μιλούν και συγχρόνως κοιτούν

τις πικρές αυταπάτες.

Είναι το χάραμα

που τα βελάσματα

γίνονται φωνές και άσματα

και ταξιδεύουν

στην Τούζλα, τη Λα-Μπόκα και την Κοκκινιά

εκεί που δένονται

οι σκέψεις με σκοινιά.

Είναι οι ανθρώπινες ταΐστρες

που έμειναν αδειανές

και τα αγάλματα ηρώων

με θύματα και θύτες

να γίνονται προσκυνήματα,

όπως τους συμβούλεψαν

του κόσμου οι προφήτες.

Παντού σκέψεις δεμένες

που σαλεύουν με κορμιά

στεγνά φυλακισμένες,

όπως τα πληγωμένα ερπετά

που δεν αφουγκράζονται στις φυλλωσιές

της γης τα βουητά.

Και υπάρχουν κάποια μάτια

που μόλις ξύπνησαν

και ήλιο δεν αντίκρισαν,

εκεί στης Ζανζιβάρης τα νερά

και στη βρομιά του Γάγγη,

που μες στις λάσπες πνίγεται

του κόσμου η ανάγκη.

Στον ουρανό

χαθήκανε τα σύννεφα

και γεννηθήκαν βόμβες,

για να μικραίνουν όνειρα

κρυμμένα και θαμμένα

σε μαύρες κατακόμβες.

Και στη σιωπή απέμειναν

αφύτρωτα τα στάχυα,

που στείλαν άμοιρες ψυχές

στη θάλασσα να γλείφουνε

αρμυρισμένα βράχια.

Όμως νωρίς ξεπρόβαλλαν

ελπίδες,

έτσι για να κράζουν και να τρομάζουν

τις καντηλήθρες της εξουσίας

που καίνε φυτίλια και στήνουν παγίδες.