Το Χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Μητροπολίτη Λαρίσης και Τυρνάβου, Ιερώνυμου

Πρός
Τόν Ἱερό Κλῆρο καί τόν
Εὐσεβῆ Λαό τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ἀγαπητοί μου,

Χριστούγεννα σήμερα, κι ἐμεῖς γιορτάζοντας μέσα στούς Ναούς μας τό κοσμοσωτήριο γεγονός ἀκοῦμε τή διαβεβαίωση: «δι᾽ ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη παιδίον νέον ὁ πρὸ αἰώνων Θεός». Γιά μᾶς, γιά χάρη μας, γιά τό χατίρι μας γεννήθηκε ἕνα καινούργιο βρέφος πού εἶναι συνάμα καί ὁ προαιώνιος Θεός. Ἱστορικά νέος, χρονικά προαιώνιος πρίν τή δημιουργία τοῦ κόσμου καί τοῦ χρόνου. Γνωρίζει χρονική ἀρχή ὁ χρονικά ἄναρχος! Ὁ ἄπειρος Θεός περιορίζεται σέ ἀνθρώπινη σάρκα! Ὁ Παντοδύναμος ἐμφανίζεται ὡς ἀδύναμος! Κι ὅλα αὐτά γιά ἐμᾶς!

Γιατί ὅλα αὐτά; Γιατί δυστυχῶς ὁ ἄνθρωπος πῆρε τήν ἀπόφαση νά ἁμαρτήσει! Ἀλλά εὐτυχῶς κι ὁ Θεός πῆρε τήν ἀπόφαση νά τόν σώσει! Γι᾽ αὐτό καί γίνεται ἄνθρωπος, γι᾽ αὐτό καί μᾶς πλησιάζει, γι᾽ αὐτό καί μᾶς συναναστρέφεται, γι᾽ αὐτό καί μᾶς κηρύττει ἀποκαλύπτοντας τήν Ἀλήθεια πού σώζει, γι᾽ αὐτό καί κάνει θαύματα, γιά νά δείξει ὅτι δέν ἀντέχει νά βλέπει τό πλᾶσμα Του νά βασανίζεται κι ἄς εὐθύνεται γιά τόν πόνο καί τόν θάνατο πού κυριαρχοῦν στή γῆ. Καί μέ ὅλα αὐτά ὁ Θεός μᾶς ἀπέδειξε τήν ἀγάπη Του, ἰδίως μέ τή Σταυρική Του θυσία καί τήν ἀπόφαση νά πεθάνει γιά ἐμᾶς! Δεῖτε στήν εἰκόνα τῆς Γεννήσεως. Ἡ φάτνη τοῦ Χριστοῦ μας, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά ἀπεικονίζεται ὡς ξύλινη, ὅπως εἶναι οἱ φάτνες διαχρονικά, δηλαδή τό μέρος ὅπου τρῶνε τά ζῶα, ἁγιογραφεῖται μαρμάρινη, ὅπως ἀκριβῶς εἶναι ὁ Τάφος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ! Σύμβολο τοῦ ὅτι τά Χριστούγεννα γιορτάζονται ὡς εἰσαγωγικά στή θυσία τοῦ Θεανθρώπου, ὡς ἐπίγνωση τοῦ ὅτι ὁ Χριστός ἔρχεται στή γῆ, σαρκώνεται και γίνεται ἕνας ἀπό ἐμᾶς μέ τήν ἀπόφαση νά πεθάνει, ἤ καλύτερα νά θυσιαστεῖ γιά ἐμᾶς.

Δέν μποροῦσε μόνη της ἡ ἀνθρώπινη φύση νά σωθεῖ. Ἀσθενοῦσε βαρειά! Εἶχε κυριευθεῖ ἀπό τή φορά, τόν πόνο, τόν θάνατο! Καί χρειαζόταν νά σαρκωθεῖ ὁ Θεός, νά κάνει τήν ἀνθρώπινη φύση καί δικιά Του φύση, χωρίς νά συναναμιχθεῖ τό ἀνθρώπινο καί τό Θεῖο, γιά νά γίνει αὐτή ἡ ἄρρωστη, φθαρτή καί θνητή φύση θεραπευμένη, θεωμένη, ἀθανατισμένη! Γι᾽ αὐτό καί κάθε φορά στήν ἀρχή τῆς Θείας Λειτουργίας, κάνοντας Προσκομιδή, λέμε αὐτά τά λόγια: «Σταυρωθέντος σου Χριστέ, ἀνῃρέθη ἡ τυρρανίς, ἐπατήθη ἡ δύναμις τοῦ ἐχθροῦ· οὔτε γὰρ ἄγγελος, οὐκ ἄνθρωπος, ἀλλ‘ αὐτὸς ὁ Κύριος, ἔσωσας ἡμᾶς· δόξα σοι». Δέν μᾶς ἔσωσε οὔτε Ἄγγελος, οὔτε ἄνθρωπος καί πῶς θά μποροῦσαν ἄραγε… Δέν μπορεῖ ὁ ἀδύναμος νά βοηθήσει μέ τήν ἀνύπαρκτη δύναμή του, οὔτε ὁ ἄρρωστος νά προσφέρει ὑγεία, οὔτε ὁ πονεμένος νά παρηγορήσει. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς ἔσωσε!

«Καὶ ὁμολογουμένως μέγα ἐστὶ τὸ τῆς εὐσεβείας μυστήριον· Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκί (…)» (Α´ Τιμ. γ´, 16). Αὐτό προσδιορίζει ὁ Παῦλος ὡς μέγα τῆς εὐσεβείας μυστήριο, τό ὅτι ὁ Ἅγιος Θεός μᾶς φανερώθηκε φορῶντας ὁ ἴδιος σάρκα χάριν ἡμῶν! Κι αὐτό εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς Πίστης μας. Πίστη δέν εἶναι τό νά πιστεύει κάποιος στόν Θεό γενικά καί ἀόριστα, παραδεχόμενος ὅσα ὁ νοῦς του μπορεῖ νά φανταστεῖ. Πίστη εὐσεβείας εἶναι ἡ παραδοχή τῆς ἐνανθρώπησης τοῦ Χριστοῦ ὑπέρ τῶν ἀνθρώπων, κάτι πού ἀπό τόν Ἅγιο Θεό εἶχε προορισθεῖ νά γίνει, πραγματοποιήθηκε δέ σέ συγκεκριμένο χρόνο καί τόπο «κατά τάς Γραφάς». Ὁ Χριστός ὄντας Θεός καί Υἱός Θεοῦ, ἔχοντας ἀόρατη φύση, γίνεται ὁλοφάνερος μέ τήν ἐνανθρώπησή Του προσλαμβάνοντας πραγματική σάρκα. Καί τό θαυμαστό καί ἐκπληκτικό εἶναι ὅτι προσλαμβάνει αὐτήν τή σάρκα, ὄχι ὅταν ἦταν «καλή λίαν» πρίν τήν πτώση τῶν Πρωτοπλάστων, ἀλλά μετά, ὅταν ἡ σάρκα εἶχε διαφθαρεῖ κι ἡ ἀνθρώπινη φύση εἶχε ἐκφυλισθεῖ κι ἐκπέσει! Ὁ Θεός δέν ἀηδιάζει τή φύση μας, οὔτε μᾶς ἀποστρέφεται, ἀλλά τήν προσλαμβάνει καί τήν ἐνδύεται στήν κοιλιά τῆς Παρθένου παραμένοντας ἄμωμος καί ἀπολύτως ἀναμάρτητος.

Κι ἀπό ἐκεῖ ξεκινᾶ ὁ λυσσαλέος πόλεμος τοῦ διαβόλου ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του! Ὁ διάβολος νόμιζε ὅτι τελεσίδικα θά εἶχε τόν ἄνθρωπο ἐσσαεί δικό του αἰχμάλωτο. Δέν μπόρεσε ποτέ νά ἀποδεχθεῖ τήν ἀνατροπή πού ἐπέφερε ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, τή σωτηρία πού προσεφέρθη στούς ἀνθρώπους ἀπό τόν Χριστό. Γι᾽ αὐτό καί ἔκτοτε, ἀνά τούς αἰῶνες, βάζει τούς δικούς του ἀνθρώπους, τούς αἱρετικούς κάθε εἴδους, νά πολεμοῦν ἀκριβῶς αὐτό. Τό ὅτι ὁ Χριστός «ἐφανερώθη ἐν σαρκί», τό ὅτι εἶναι «ὁ δι᾽ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθὼν ἐκ τῶν οὐρανῶν καὶ σαρκωθεὶς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου καὶ ἐνανθρωπήσας». Αὐτό πολεμοῦν ὅλοι οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ, ἀμφισβητῶντας τό γεγονός τῆς Θεανθρωπότητας, τῆς ἕνωσης τῆς θείας καί ἀνθρώπινης φύσης στό ἕνα πρόσωπο τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ μοναδικοῦ στήν ἱστορία Μυστηρίου, τοῦ «μόνου καινοῦ ὑπὸ τὸν ἥλιον», μέ τό ὁποῖο τελεσιουργεῖται ἡ σωτηρία ὅλων μας.

Κι ἐμεῖς, σήμερα Χριστούγεννα, καλούμαστε αὐτό ἀκριβῶς τό Μυστήριο νά ὁμολογήσουμε μέ ὅλη μας τήν καρδιά, νά τό προσκυνήσουμε καί νά τό δοξάσουμε. Μπορεῖ νά μήν τό καταλαβαίνουμε στήν πληρότητά του. Δέν πρόκειται ποτέ νά τό συλλάβουμε σέ ὅλο του τό βάθος καί τό πλᾶτος. Κατά τήν πνευματική μας ἡλικία καί τήν ἀπόφαση νά ἀγωνιστοῦμε πνευματικά τό βιώνουμε περισσότερο ἤ λιγότερο. Κι ὅσο κανείς προοδεύει στήν πνευματική ζωή, τόσο μπορεῖ καί περισσότερο ἐμβαθύνει καί βλέπει καθαρότερα, ὄχι γιά νά γνωρίσει, ἀλλά γιά νά δοξάσει τόν Ἅγιο Θεό γιά τό πανυπερτέλειο σχέδιό Του «ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας». Μέ τήν ἄσκηση, μέ τήν προσευχή, μέ τήν ταπείνωση, μέ τή ζωή μας μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, συνεργοῦμε στή διάδοση αὐτοῦ τοῦ Μυστηρίου τῆς εὐσεβείας καί ἀνταποκρινόμαστε στά ὅσα ἔκανε ο Θεός γιά μᾶς. Κι ἔτσι νοηματοδοτοῦνται καί στή δική μας ζωή τά Χριστούγεννα, ὡς συμμετοχή στά γεγονότα τῆς Θείας Οἰκονομίας, ὡς κατάφαση στήν πρόσκληση τοῦ Ἁγίου Θεοῦ γιά τή σωτηρία μας, γιά μιά πιό οὐσιαστική σχέση μαζί Του, γιά τή διεκδίκηση τῆς αἰωνιότητας.

Καλά κι εὐλογημένα Χριστούγεννα.

Μέ πατρικές εὐχές.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

†Ὁ Λαρίσης καί Τυρνάβου Ἱερώνυμος