Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα….

Αγωνιώντας για την επικείμενη ανάληψη της εξουσίας από τον Τραμπ σε λίγες μέρες και τον διαφαινόμενο απομονωτισμό των ΗΠΑ από τη διεθνή διπλωματική σκηνή, ξαναπήρα στα χέρια μου το βιβλίο «Το Παράδοξο της Αμερικανικής Δύναμης» στο οποίο ο μεγάλος διανοητής Joseph Nye το μακρινό 2003 αναλύει το γιατί πιστεύει ότι η μοναδική υπερδύναμη του πλανήτη δεν μπορεί να πορευθεί μόνη της. Και βέβαια δεν θα μπορούσε να είχε προβλέψει την δις εκλογή του Τραμπ στον προεδρικό θώκο των ΗΠΑ. Ως εκ τούτου, θα παρακάμψω τα ερεθίσματα του βιβλίου αναφορικά με την αμερικανική εξωτερική πολιτική  και θα πιαστώ από μια φράση του για να μιλήσουμε για τα δικά μας. « Τίποτε δεν διαρκεί για πάντα στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Δεν υπάρχει ένα μέλλον, υπάρχουν πολλά και η ποιότητα της εξωτερικής μας πολιτικής μπορεί να κάνει μερικά πιο πιθανά από άλλα».

Πενήντα ολόκληρα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το ελληνικό έθνος όχι μόνο δεν έχει ανακτήσει τα χαμένα εδάφη αλλά βρίσκεται και μπροστά σε ένα τέλμα αναφορικά με την πορεία, τον σκοπό, την κατεύθυνση της εξωτερικής του πολιτικής.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η απάντηση στην υβριδική απειλή στον Έβρο το 2020 ήταν καθηλωτική και ότι ο εξοπλισμός των ενόπλων δυνάμεων από την κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι καθόλα ολιστικός και αποπνέει έναν αέρα αξιοπιστίας και αισιοδοξίας. Βραχυπρόθεσμα.

Απέχουμε πολύ όμως από την χάραξη μια μακροχρόνιας πολιτικής που θα πάψει να είναι απλά αποτρεπτική καθώς η επικράτηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως και  η πλήρης άσκηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο απαιτούν πιο πολυσύνθετες δράσεις.

Καμία ήττα αυτού του έθνους δεν χάθηκε ουσιαστικά στα πεδία των μαχών, αλλά στα θρανία των σχολείων και στα φοιτητικά έδρανα. Εκεί πρέπει να ξεκινήσει και η χάραξη του μέλλοντος που οφείλουμε να παραδώσουμε. Η εδραίωση ή και η ανάκτηση της εθνικής συνείδησης είναι επιτακτική καθώς το μέλλον στη Δύση γενικά απαιτεί την δημιουργία μιας εθνο-χριστιανικής ταυτότητας. Ταυτόχρονα, η ήπια ισχύς της χώρας πρέπει να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στην προώθηση των θέσεών μας. Η αποκρυστάλλωση δε αυτών θα αποτελέσει την Υψηλή Στρατηγική μας. Με άλλα λόγια, χρειαζόμαστε μια γιγαντιαία προσπάθεια δημόσιας διπλωματίας που θα ξεκινά από τον γηγενή πληθυσμό και θα επεκτείνεται στους Έλληνες της διασποράς  και στους λαούς και τις κυβερνήσεις άλλων χωρών.  Θα πρέπει πρώτα να πείσουμε τους εαυτούς μας, μετά τα παιδιά μας και κατόπιν τους ξένους ότι αυτό το έθνος-κράτος πρέπει να επιβιώσει, κάτι που δεν εξυπακούεται αν δεν ληφθούν μέτρα. Όπως είπε και ο Joseph Nye, δεν υπάρχει ένα μέλλον, αλλά πολλά. Στο χέρι μας είναι. Δεν είναι καθόλου εύκολο, αλλά δεν υπάρχει άλλη διέξοδος.

Ο Ηρακλής Γερογιώκας είναι αντιδήμαρχος Παιδείας και Άθλησης του Δήμου Λαρισαίων