Ο εκσυγχρονισμός προϋποθέτει σοβαρότητα

του Θωμά Παπαλιάγκα, δικηγόρου

Πολλά γράφτηκαν για τον θάνατο του Κώστα Σημίτη. Φαίνεται ότι ακόμη και με τον θάνατό του, 21 χρόνια μετά την αποχώρησή του από την πρωθυπουργία, ο Κώστας Σημίτης εξήψε κάτι που ο ίδιος ποτέ δεν επεδίωκε: πάθη. Βρέθηκαν υποστηρικτές του, παλιοί και νέοι. Βρέθηκαν και εχθροί, παλιοί και νέοι. Και μερικοί όψιμοι haters.

Για τον πολιτικό Σημίτη δεν χρειάζεται να πει κανείς τίποτα. Τα αποτελέσματά του μιλούν από μόνα τους. Οι μεγάλες ηγεσίες κρίνονται από τις μεγάλες αποφάσεις και τις μεγάλες εθνικές επιτυχίες. Και ο πρόεδρος Σημίτης πρόσφερε πολλές από αυτές στη χώρα. Δεν χρειάζεται και μεγάλη ανάλυση για να αντιληφθεί κανείς πού θα ήταν η χώρα μας, αν δεν είχε εισαχθεί στην ΟΝΕ και την Ευρωζώνη, ούτε πού θα ήταν η Κύπρος, αν δεν την είχε εισαγάγει ο Σημίτης στην ΕΕ χωρίς την προϋπόθεση της λύσης του Κυπριακού ή τη Συμφωνία του Ελσίνκι. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς πώς θα ήταν η Αθήνα χωρίς μετρό, Αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, Αττική Οδό, Περιφερειακή Υμηττού, όπως και πόσο χειρότερες θα ήταν οι συγκοινωνίες της χώρας χωρίς τις μεγάλες οδικές αρτηρίες αλλά βεβαίως και τη Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου. Ούτε μπορεί να αμφισβητήσει κανείς τη λειτουργία των ανεξάρτητων αρχών, τον Συνήγορο του Πολίτη, τα ΚΕΠ και ένα σωρό άλλες τομές. Τομές, δηλαδή αλλαγές σε βάθος και όχι απλές “μεταρρυθμίσεις”.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ευαγγελίζεται ότι αισθάνεται κοντά με τον Κώστα Σημίτη. Σχεδόν μας λέει ότι είναι συνεχιστής του(!). Ποσο μεγάλη ύβρις και αμετροέπεια! Θυμάται κανείς έστω μία σοβαρή αλλαγή που έγινε στη χώρα σε έξι χρόνια πρωθυπουργίας του Κυριάκου Μητσοτάκη; Για να μη θυμίσουμε ότι η οικογένεια Μητσοτάκη, όπως και ο Κώστας Καραμανλής, είχαν υπογράψει στο “δημοψήφισμα” του μακαριστού Χριστόδουλου για το θρήσκευμα στις ταυτότητες…

Από την άλλη πλευρά, ο άνθρωπος Κώστας Σημίτης δεν είχε καμία σχέση με τα πάθη. Δεν τον ενδιέφερε να γίνει αρεστός ούτε να εξάπτει τα πλήθη στις συγκεντρώσεις του. Ήθελε να εξηγήσει σε όλους του Έλληνες με μολύβι και χαρτί γιατί αυτό που εκείνος πρότεινε ήταν καλό για τη χώρα και για τους ίδιους. Ήθελε να πείσει και όχι να ξεσηκώσει.

Ακόμη και στις συγκεντρώσεις του, όταν ο κόσμος φώναζε συνθήματα, εκείνος τους έκανε νόημα να σταματήσουν, για να τους εξηγήσει. Το θεωρούσε χρέος του.

Ο Κώστας Σημίτης ήθελε να τον επιλέξεις για αυτό που ήταν και, κυρίως, για αυτό που πίστευε και σχεδίαζε να υλοποιήσει. Δεν ήθελε να γίνει κάτι άλλο, μόνο και μόνο για να είναι αρεστός και να τον ψηφίσει ο κόσμος. Δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για την επικοινωνία και δεν είχε την παραμικρή σχέση με πολιτικό μίας άλλης εποχής, που σύχναζε σε γάμους, κηδείες και χορούς. Τον ενδιέφερε η ουσία και το αποτέλεσμα για τη χώρα.

Ούτε επεδίωκε τα προνόμια του πρωθυπουργού. Δώριζε τη σύνταξή του ως καθηγητή στο Πανεπιστήμιο. Η δε Δάφνη Σημίτη ήδη αποποιήθηκε τη σύνταξη χηρείας πρώην πρωθυπουργού και τις υπόλοιπες ανέσεις (αυτοκίνητο, φρουρά κλπ).

Ο Κώστας Σημίτης ήταν διανοούμενος και ταυτόχρονα πολιτικός. Με τη ζωή του τα δικαίωνε και τα δύο. Τον έβλεπες να πίνει καφέ στο διπλανό τραπέζι, να περιμένει τη σειρά του στο νοσοκομείο, στον κινηματογράφο και άλλα παρόμοια καθημερινά.

Ο Κώστας Σημίτης δεν ακολούθησε την εποχή. Τη διαμόρφωσε.