Λεωνίδας Κακούρης στο «Στούντιο 4»: «Η δουλειά μου έχει μάθει ότι δεν πρέπει να παίρνουμε τα πράγματα πολύ σοβαρά»

Ο Λεωνίδας Κακούρης ήταν, σήμερα (22/01) καλεσμένος στην εκπομπή «Στούντιο 4» και έδωσε συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης. Μίλησε για την οικογένεια του, την καλλιτεχνική του πορεία, την παράσταση «Η μητέρα του Σκύλου» που συμμετέχει και τα μαθήματα που πήρε μέσα από την εργασία του.

Αρχικά, αναφέρθηκε στα παιδιά του: «Η μεγάλη μου κόρη είναι 18 χρονών έχει τελειώσει το σχολείο και σπουδάζει. (…) Ο μικρός τώρα είναι 14 χρονών, αυτή την περίοδο του αρέσει πάρα πολύ η υποκριτική, έχει παίξει σε δύο παραστάσεις» ενώ για το αν είχε αντιρρήσεις για να παίξει το παιδί του στο θέατρο είπε: «Όχι μου το πρότεινε η Θέμιδα Μαρσέλου με την οποία γνωριζόμαστε από την δραματική σχολή, μου το πρότεινε για τα παιδιά αν τραγουδάνε, η Ηλιάνα ήταν λίγο μεγάλη, τον Βαγγέλη τον ρώτησα αν θέλει να έρθει σε μία παράσταση που μπορεί να παίξουμε μαζί και μου απάντησε πως δεν παίζει σε παραστάσεις και κάποια στιγμή του ρίχνω ένα “τυράκι” και του λέω “Ξέρεις πως θα πληρωθείς από αυτή τη δουλειά;” και ξεκίνησε πολύ καιροσκοπικά αλλά στην πορεία τον κέρδισε η άλλη πλευρά. Ήταν ωραίο για μένα στη “Μελωδία της Ευτυχίας” ένα από τα επτά παιδιά να είναι ο γιος μου».

Στη συνέχεια μίλησε για τα παιδικά του χρόνια: «Οι δικοί μου οι γονείς ήταν μετανάστες, οπότε έζησα πολύ λίγο μαζί τους στη Γερμανία, όπου γεννήθηκα, και μετά για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα μέχρι πέμπτη δημοτικού άλλαζα σπίτια, άλλαζα συγγενείς, κάτι πολύ συνηθισμένο να συμβαίνει τότε. Οι γονείς μου έμειναν Γερμανία εγώ γύρισα Ελλάδα, δεν βόλευε με τις βάρδιες στο εργοστάσιο. Ενώθηκε η οικογένεια στην έκτη δημοτικού. Ερχόντουσαν το καλοκαίρι, τους έβλεπα μου έλειπαν φυσικά γιατί δεν είναι ένα υγιές περιβάλλον να μεγαλώνει ένα παιδί και να αλλάζει συνεχώς περιβάλλον».

Παράλληλα, έκανε αναφορά στην υποκριτική: «Η δουλειά μας συντηρεί την εφηβεία, έχει μία παιδικότητα, είναι ένα παιχνίδι αυτή η δουλειά, ένα παιχνίδι μίμησης ρόλων, συμπεριφορών, ανθρώπων. Η δουλειά αυτή προέκυψε από το σχολείο. Είχαμε μία θεατρική ομάδα με τον έναν φίλο μου τον Τάκη, γράφαμε κείμενα, νοικιάζαμε αίθουσες. Ήμασταν γυμνάσιο – λύκειο και είχαμε κάνει ένα θίασο».

Έπειτα, αναφέρθηκε στα μαθήματα που έχει πάρει από αυτή τη δουλειά και πως τα αντιμετώπισε: «Να μην τα παίρνουμε όλα πολύ σοβαρά. Αυτό που μου έχει μάθει η δουλειά αυτή τόσα χρόνια, είναι ότι δεν πρέπει να παίρνουμε τα πράγματα πολύ σοβαρά. Εννοείται ότι κάποια πράγματα είναι σοβαρά αλλά δεν πρέπει να τα παίρνουμε τόσο βαριά μέσα μας. Κάποιες φορές το έκανα. Μπορεί να έχεις επενδύσει πολλά σε κάτι και αυτά τα πολλά να μην έρθουν. Μπορεί να σκέφτεσαι ότι θες να φτάσεις έναν ρόλο σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο και να μην μπορείς να τον φτάσεις. Δεν έγινε και κάτι τρομερό. Έχω δοκιμάσει τα όρια μου, δεν αντέχω τις φωνές, δεν αντέχω τις γκρίνιες και τους τσακωμούς και εκεί βάζω τα όρια μου. Είμαστε και μία γενιά που κυριαρχούσαν άλλες συνθήκες στο χώρο του θεάτρου. Ήταν πιο σκληρές συνθήκες και οι σκηνοθέτες είχαν πολύ μεγαλύτερη εξουσία».

Τέλος, για τα νέα του τηλεοπτικά βήματα προσέθεσε: «Υπάρχει κάτι που συζητάω τώρα τηλεοπτικά, αλλά όχι πολλά επεισόδια. Για την επόμενη χρονιά. Την αγαπάω την τηλεόραση και είναι πολύ ωραίο Μέσο, όταν γίνεται σωστά. Απλώς στην Ελλάδα οι ρυθμοί της τηλεόρασης είναι εξοντωτικοί. Αν έχει τον χρόνο που της αρμόζει, μπορούν να βγουν πάρα πολύ ωραία πράγματα. (…) Τότε με τις “Μέλισσες” ένιωσα εξοντωμένος. Υπήρχαν φορές που είχα 5 ημέρες την εβδομάδα γύρισμα, είχα και θέατρο το βράδυ, το διάβασμα των σκηνών. Ήταν πολύ κουραστικό».