O Ξαφνικός Θάνατος της Woke Κουλτούρας και το Μέλλον της Ευρώπης

Του Αλέξανδρου Νάρη

Η ανάληψη της προεδρίας των ΗΠΑ από τον Τραμπ και οι πρώτες του κινήσεις διέλυσαν της όποιες ελπίδες είχαν οι ιεραπόστολοι του woke κινήματος στην χώρα μας και όχι μόνο, ότι θα μείνει στα εύκολα τα λόγια τα μεγάλα. Το περιβόητο βαθύ κράτος που στην προηγούμενη θητεία του ύψωνε τείχη σχεδόν σε κάθε κίνησή του, φαίνεται είτε αδύνατο, είτε προς το παρόν αρκετά παραζαλισμένο για να φέρει αντιστάσεις. Επιπλέον, με το καλημέρα φάνηκε μια τεράστια αλλαγή νοοτροπίας τόσο από τον ίδιο, όσο και από τον μεγάλο κύκλο ανθρώπων που ενστερνίζονται τις απόψεις του, οι οποίοι πετάνε στον κάλαθο των αχρήστων ευγένειες και διπλωματικές συμπεριφορές.

Συνοπτικές απολύσεις κρατικών υπαλλήλων και καταργήσεις θέσεων οι οποίες υποστήριζαν συμπεριληπτικότητες και άλλες ιστορίες, δυναμική διεκδίκηση εδάφους  ξένων χωρών, απαξιωτική και σχεδόν προσβλητική συμπεριφορά απέναντι στους Ευρωπαίους, θετική προσέγγιση ανθρώπων που μέχρι χθες ήταν δικτάτορες, αλλά σήμερα είναι “έξυπνοι τύποι” (Κιμ Γιονγκ Ουν), πόρτα ξερή σε μεγαλοδημοσιογράφους που εκλιπαρούν για συνέντευξη, είναι μερικά μόνο από τα δείγματα του “Τυφώνα Τραμπ”, που εν μία νυκτί έκανε τον Πρωθυπουργό μας να εκτελέσει μια θεαματική πιρουέτα, εξομολογούμενος ότι πιστεύει στην ύπαρξη δύο φύλων, πετώντας στα σκουπίδια μια απόλυτη προπαγάνδα παραπληροφόρησης, που ήθελε να μας πείσει με το στανιό ότι η βιολογία λέει το εντελώς αντίθετο.

Η woke κουλτούρα, η αιχμή του δόρατος του μεταμοντερνισμού, ηττήθηκε και ακολουθεί την μοίρα του Σύριζα, μόνο που αυτό γίνεται σε παγκόσμιο επίπεδο. Θα την μελετάμε στα σχολεία μετά από χρόνια, αλλά πλέον δεν θα παίζει κανένα ρόλο. Ο μεταμοντερνισμός όμως ως σύστημα εξουσίας, όχι. Υπέστη στρατηγική ήττα και έχασε την πρωτοβουλία κινήσεων, αλλά δεν πέθανε, απλώς ετοιμάζεται για τον νέο γύρο. Δεν έχουμε παρά να δούμε τις δηλώσεις Σόρος (Πατρός και Υιού) για να το αντιληφθούμε, αλλά θα το δούμε όλο και πιο καθαρά σε δύο μόλις χρόνια, όταν η ηλικία του Τραμπ πλέον θα είναι εκεί που βρίσκεται ο Μπάϊντεν σήμερα, η άγρια  κούρσα διαδοχής του θα έχει ξεκινήσει και οι σημερινοί ηττημένοι θα εμφανίσουν το νέο τους αστέρι. Το κατά πόσο θα μπορέσουν να επανέλθουν, εξαρτάται από το τι θα κάνουν οι ηγεσίες που αναδύονται αυτή τη στιγμή στη Δύση. Από την άλλη μεριά, η νίκη του Τραμπ έρχεται μαζί με ένα υπόγειο τίμημα που δεν ξέρουμε που μπορεί να οδηγήσει: Ξεχάστε τις αβρότητες και τις κατανοήσεις, το Διεθνές Δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ένας κυνικός, Θουκιδήδειος κόσμος μας αποκαλύπτεται και το αν θα το αντιληφθούμε ή όχι, τον αφήνει τελείως αδιάφορο.

Η νέα εποχή εγκαινιάζεται με έναν νέο ιμπεριαλισμό. Ή θα αγοράζετε προϊόντα μου ή θα σας σκίσω. Ή θα μου δώσετε εδάφη, ή θα τα πάρω. Ή θα ενωθείτε μαζί μου, ή θα σας ενώσω μαζί μου. Όσοι τα προηγούμενα χρόνια υποστήριζαν το αυτονόητο λοιδωρούμενοι ως ψέκια, είναι σε τέτοια αγαλλίαση, που βρίσκουν τον εαυτό τους να υποστηρίζει θέσεις και συμπεριφορές μαφιόζου. Όσο κι αν μας αρέσουν πολλά από όσα συμβαίνουν στην Αμερική του Τραμπ, όσο κι αν απολαμβάνουμε τις σφαλιάρες που τρώνε οι υπερόπτες Δανοί, ας μην ξεχνάμε ότι αγωνιζόμαστε για την επιστροφή της λογικής, όχι για να φύγουμε από τον λύκο και να πέσουμε στην αρκούδα.  Ο γεωπολιτικός ογκόλιθος της Αμερικής θα μεταβληθεί στο απόλυτο γεωπολιτικό τέρας, αν τυχόν τα σχέδια του Τραμπ για προσάρτηση του Καναδά, της Γροιλανδίας και της διώρυγας του Παναμά πραγματοποιηθούν. Οι όποιοι συνασπισμοί κρατών δεν θα έχουν πια καμία σημασία. Στον πλανήτη θα υπάρχουν τέσσερις – πέντε τεράστιες χώρες οι οποίες δεν θα θέλουν με τίποτα να συγκρουστούν μεταξύ τους και η Ευρώπη που αργά αλλά σταθερά θα συνεχίζει την πτωτική της πορεία.

Το μέλλον της εξαρτάται πλέον από το κατά πόσο θα μπορέσει να μεταμορφωθεί και να περάσει στο επόμενο στάδιο, δημιουργώντας επιτέλους έναν σφριγηλό οργανισμό Εθνών, με στοιχεία Ομοσπονδίας και γεωπολιτικό βάρος αντάξιο της οικονομικής και πολιτισμικής της δύναμης. Μια Ευρωπαϊκή Ένωση των Εθνών θα έπρεπε να είναι ο στόχος των πατριωτικών δυνάμεων και όχι μια Ευρώπη των Εθνών, όπως κάποιοι πρεσβεύουν. Γιατί στην δεύτερη περίπτωση η βαρύτητα μιας ηπείρου αντικαθίσταται από την ελαφρότητα μικρών, αδύναμων κρατών, που ως μόνη επιλογή θα έχουν την υποταγή, όπως έκπληκτοι αντιλαμβάνονται οι Δανοί.

Οι δυσκολίες πολλές, και οι πιθανότητες επιτυχίας ελάχιστες, μια και όπως έλεγε κάποτε ο Καρατζαφέρης, “Δεν υπάρχει περίπτωση να λειτουργήσει η Ε.Ε. διότι ποτέ ο Φιλανδός δεν θα δεχθεί να πολεμήσει για την Λέρο”. Μετά την εκλογή Τραμπ και τις νέες συνθήκες που εμφανίζονται, αν ο Φιλανδός δεν πολεμήσει για την Λέρο, κι ο Έλληνας για την Αρκτική, τόσο ο Φιλανδός, όσο και ο Έλληνας, θα εξαχνωθούν. Η απλή συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος αφήνει ελάχιστες και πολύ δύσκολες επιλογές.Ο νέος υπέροχος κόσμος κρύβει μια ανελέητη δυστοπία και το αν θα τη βιώσουμε ή όχι, όσο κι αν φαίνεται απίθανο, εξαρτάται από εμάς και τους ηγέτες που επιλέγουμε.

• Αλέξανδρος Νάρης, Συγγραφέας – Αξκος ε.α – Πρώην Δημοτικός Σύμβουλος Λάρισας