Στο ΔΩΛ παρουσιάζεται το βιβλίου του Φάνη Παπαδημητρίου “Ψηλά το Κεφάλι”

Οι εκδόσεις ΙΣΝΑΦΙ πραγματοποιούν εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου
του Φάνη Παπαδημητρίου, Kopf Hoch (Ψηλά το κεφάλι).

Με τον συγγραφέα θα συνομιλήσουν: η Μαίρη Γκούβα Καθηγήτρια Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, η Βίβιαν Γιούρη Μέλος της Συλλογικής Ομάδας Αναπηρίας Ιωαννίνων – ΣΟΜΑ και
ο Επαμεινώντας Πριναράκης Θεραπευτικό προσωπικό ΚΕΘΕΑ.

Συντονίζει ο δημοσιογράφος Γιάννης Γιαννακόπουλος.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη, 4 Φεβρουρίου 2025, 19.30 στο Δημοτικό Ωδείο Λάρισας (Πλατεία Λαού).

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο Φάνης Παπαδημητρίου γεννήθηκε το 1989 στην Αθήνα όπου και μεγάλωσε. Φοίτησε στο Μαράσλειο Πειραματικό και αποφοίτησε από το Νυχτερινό Λύκειο Βύρωνα. Η κύρια ενασχόληση του μέχρι το τέλος του σχολείου ήταν το ποδόσφαιρο. Έχει αγωνιστεί σε ομάδες όπως η ΑΕΚ, ο Εθνικός Αστέρας, ο Ηλυσιακός, ο Α.Ο. Καρδίτσας κ.α, ενώ έχει διακριθεί (χάλκινο και ασημένιο μετάλλιο) και με την ομάδα Α.Σ.Α.Χ. σε Πανελλήνια Πρωταθλήματα Πινγκ Πονγκ ΑΜΕΑ. Είναι απόφοιτος του τμήματος Λογοθεραπείας της Σχολής Επιστημών Υγείας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (2024) και εργάζεται ως διοικητικός υπάλληλος στον Δήμο Λάρισας όπου ζει. Αυτό είναι το πρώτο του βιβλίο.

Απόσπασμα Συνέντευξης στη Εφημερίδα Ελευθερία Λάρισας (δημ 1/12/24)

Τι σημαίνει ο τίτλος Kopf Hoch;

Σημαίνει Ψηλά το Κεφάλι στα Γερμανικά. Προέρχεται από ένα πολύ έντονο βίωμα που είχα στην Γερμανία το 2009 κατά τη διάρκεια της αποκατάστασης μου και που με σημάδεψε για την υπόλοιπη ζωή μου. Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα πως όποιες και αν είναι οι περιστάσεις και τα δεδομένα, είχα ακόμη την επιλογή να μην το βάλω κάτω. Προβληματίστηκα για το αν θα έπρεπε ο τίτλος να ήταν στα Γερμανικά, όπως εγώ πρώτη φορά έλαβα αυτό το μήνυμα ή αν κάτι τέτοιο θα ξένιζε στους αναγνώστες- όμως και η αναπηρία συχνά είναι σαν μια ξένη γλώσσα για τον περισσότερο κόσμο και πρέπει να μάθουμε να την μιλάμε ως κοινωνία.

Ποιο είναι το μήνυμα αυτού του βιβλίου;

Μου στέλνουν στο facebook ή μου μιλάνε γνωστοί γνωστών λέγοντας μου «Ξέρετε, κ Παπαδημητρίου, έχω και εγώ την τάδε αναπηρία ή δεν έχω εγώ κάποια αναπηρία αλλά η αδελφή μου, ο γιος μου, η φίλη μου και σας ευχαριστούμε για το βιβλίο σας.» Είναι πολύ συγκινητικό αυτό, μερικές φορές φοβάμαι πως αντί να τους ευχαριστήσω για τα καλά τους λόγια θα αρχίσουμε να κλαίμε μαζί.
Αλλά το μήνυμα του βιβλίου είναι ακόμη ευρύτερο- είναι πως όσα λάθη και να κάνουμε δεν πρέπει να τα παρατάμε, ότι κανείς μας δεν ξέρει τι κουβαλάει μέσα του ο καθένας γύρω μας και τι προσπάθειες κάνει να διαχειριστεί τα συναισθήματα του και τους προβληματισμούς του. Άρα δεν πρέπει τους ανθρώπους να τους κρίνουμε εκ του ασφαλούς και αυστηρά. Θα μου άρεσε να παρακινήσει ανθρώπους που αισθάνονται να μην ήρθαν τα πράγματα όπως θα ήθελαν ή περίμεναν στη ζωή τους, να μην το βάλουν κάτω και να κρατάνε το κεφάλι τους ψηλά.
Γιατί ένα μήνυμα γίνεται σημαντικό μόνο όταν φτάνει στον παραλήπτη του- αλλιώς είναι απλά κύματα στο κενό.

Από το οπισθόφυλλο

Τον Ιούλιο του 2008 ο δεκαεννιάχρονος Φάνης, με μόνο εμπόδιο στις προοπτικές επαγγελματικής ποδοσφαιρικής καριέρας τους νεανικούς παραβατικούς πειραματισμούς του, εκσφενδονίστηκε από το πίσω κάθισμα μιας μηχανής στην Πάρο όπου έκανε διακοπές με την παρέα του, σε ένα κόσμο όπου τίποτε δεν είναι πλέον αυτονόητο.
Τι κάνεις όταν από εκεί που έπαιζες μπουνιές στα Εξάρχεια και έψαχνες ναρκωτικά στην Πλατεία Βάθης, πρέπει να μάθεις πως να χρησιμοποιείς σανίδα για να μεταφερθείς στο κρεβάτι σου; Ποια είναι η λύση όταν το πατρικό σου έχει σκαλιά; Πώς μπορείς να τα καταφέρεις να ζήσεις αυτόνομα όταν είσαι ανειδίκευτος, άνεργος και εθισμένος στον τζόγο; Και τι γίνεται με τις σχέσεις με το άλλο φύλο;
Όπως και το αμαξίδιο, ο λόγος είναι άλλο ένα όχημα που ο Φάνης μαθαίνει να χρησιμοποιεί για να προχωρήσει σε αυτή την συγκινητική αυτοβιογραφία όπου το ψυχικό σθένος μένει άσβεστο όταν βρέχει τουλούμια από παντού και το ζητούμενο είναι να κρατάς πάντα Ψηλά το Κεφάλι/ KopfHoch.

Γιατί αυτό το βιβλίο τώρα:

Το Ισνάφι, πιστό στο όραμα του για βιβλία που διαβρώνουν την συμβατική αφήγηση, δίνει φωνή σε έναν εκπρόσωπο μιας κοινότητας που συχνά αρχειοθετούμε σε βολικά κλισέ αντί να κατανοούμε, με την πρόφαση πως πρόκειται για κάτι ξένο. Όμως homo sam; Humani nil a me alienum puto (είμαι άνθρωπος και θεωρώ πως τίποτε το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο).